Είναι η πρώτη φορά εδώ και πάρα πολύ καιρό, απ’ τα Χριστούγεννα του ’19 σχεδόν, που μετά τον αγώνα στη Ριζούπολη έχω τη διάθεση να εστιάσω στην παρουσία του καθενός παίκτη της ΑΕΛ ξεχωριστά, συμπεριλαμβάνοντας κι αυτούς που ο Φέστα θα ήθελε να έχει συνεχώς μαζί του κι εν προκειμένω, δεν μπορούσε…
Το πράττω μάλιστα σε πείσμα της απίστευτης τοξικότητας που ακόμη και σε στιγμές χαράς αρέσκεται να εκτοξεύει αυτή η ΠΑΕ, δημιουργώντας μου αβίαστα συναισθήματα απέχθειας. Ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να προστατεύσω μέσα μου την αγάπη μου για το ποδόσφαιρο κι αυτή την ομάδα, τους λόγους δηλαδή που πολλά χρόνια πίσω μ’ έκαναν ΑΕΛ και μετέπειτα έναν επαγγελματία δημοσιογράφο που ασχολείται με το ρεπορτάζ της όχι μόνο από επαγγελματική υποχρέωση!!!
Νιώθω άλλωστε πως το κείμενο που αφιέρωσα δικαίως απ’ το Σάββατο ακόμα στους Ουρουγουανούς και τον Ούγγρο, αδικεί τους υπόλοιπους, αν δεν ακολουθήσει κι ένα για πάρτη τους.
Κι αυτό το κάνω κυρίως για να δείξω ότι η ομάδα είναι εκείνη που εμπνέει και αναδεικνύει την ικανότητα του ποδοσφαιριστή, απ’ ότι οι ποδοσφαιριστές από μόνοι τους τις δυνατότητες μιας ομάδας κι ότι αυτή η ΑΕΛ που είδαμε το Σάββατο, σε συνέχεια εκείνης που είδαμε τελευταία με τον Παναιτωλικό και με τον ΟΦΗ, είναι η μόνη τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που δικαιούται να λέγεται έτσι: ΟΜΑΔΑ!!!
Ομάδα με κάποιες υπαρκτές αξιώσεις, που να μπορεί να νικήσει κατ’ αρχάς τον χειρότερό της εαυτό, τρέχοντας επιτέλους 90 λεπτά κι αντιμετωπίζοντας τις απουσίες της, χωρίς στη διάρκεια να χάνει την ομοιογένεια και την αυτοπεποίθηση που επιτέλους απέκτησε, από θλαστικά τραύματα βασικών στελεχών.
Αυτό φυσικά οφείλεται στον Φέστα, που όπως αναμέναμε και είχαμε πει και γράψει κατά την έλευσή του, παρέλαβε όταν ήρθε ένα ρόστερ μεγαλύτερο των 30 ποδοσφαιριστών, με την πλειοψηφία των υποψήφιων – τότε – βασικών να είναι καινούριοι κι ανέτοιμοι κι αναζητούσε τους 17-18 στους οποίους μπορεί να στηρίξει το πλάνο της αντεπίθεσής του.
Μετά λοιπόν από μια σειρά πειραμάτων που μοιραία στοίχισαν βαθμούς σε κρίσιμα ματς, ο Ιταλός κατέληξε σταδιακά όχι μόνο στα πρόσωπα και στις απαιτούμενες ισορροπίες μεταξύ παλιότερων και καινούριων, Ελλήνων και ξένων, αλλά και στο σχήμα (4-4-2, με παραλλαγές τύπου 4-4-1-1 ή 4-2-3-1) με το οποίο μπορούν αυτά τα πρόσωπα να αποκτήσουν μεταξύ τους ομοιογένεια και να αξιοποιηθούν.
Ό,τι δηλαδή ζητούσε κι ο Σπαρβ σ’ εκείνες τις περιβόητες δηλώσεις του στους Φινλανδούς, που τον έστειλαν στην εξέδρα. Τι έλεγε δηλαδή ο ψηλός εκτός απ’ το αυτονόητο; Κάθε εβδομάδα κι άλλο σχήμα κι άλλη σύνθεση, με παίκτες που πηγαινοέρχονται, με συνέπεια να μην υπάρχει αγωνιστική ταυτότητα.
Τώρα λοιπόν που η ταυτότητα αποκτάται κι έχουμε λόγους να ελπίζουμε σε μια διάρκεια ικανή ν’ αντισταθεί στις προεδρικές υπερβολές (σ.σ. τη μια χορεύουμε μαζί με τους παίκτες στο χορτάρι και την επομένη μοιράζουμε σφαλιάρες και ατιμωτικά εισιτήρια επιστροφής στην εξέδρα κι ακόμα πιο μακριά), μπορεί κάποιος να δει και ν’ αξιολογήσει το αγωνιζόμενο υλικό κάπως έτσι:
- Ο ΝΑΓΚΙ επανήλθε απ’ τον πάγκο πιο σταθερός, για να εμπνεύσει την άμυνά του αλλά και να εμπνευστεί απ’ την σταθερότητα τουλάχιστον στη σύνθεσή της. Τώρα ας πούμε ξέρει πως μπροστά έχει πάντα 4άδα κι έχει να κάνει με δύο στόπερ που έχουν αυτά τα προτερήματα κι αυτές τις αδυναμίες. Κι αν τον «πουλήσουν» όπως στη Λαμία, όπου έκανε ό,τι μπορούσε αλλά νικήθηκε από λάθη στο κέντρο άμυνας, θα ‘ρθει το σχεδόν αλάνθαστο προχθεσινό ματς να τον δικαιώσει.
- Ο ΜΠΕΡΤΟΣ όταν δεν βασανίζεται σε σχήματα τύπου 3-5-2, για να κινείται ως μπακ-χαφ και ξέρει ότι είναι το δεξί μπακ της 4άδας, που θα βγει μπροστά μόνο όταν είναι απολύτως απαραίτητο, άφησε εκείνο το μόνιμα ταλαιπωρημένο ύφος και παίζει αν μη τι άλλο τίμια, εκμεταλλευόμενος της εμπειρία του.
- Ο ΗΛΙΑΔΗΣ απ’ την άλλη, χωρίς να φταίει, εξελίσσεται σε σύγχρονο Κυριλλίδη… Ήρθε από τριτοτέταρτες κατηγορίες για να παίξει μια στόπερ σε 4άδα, μια στόπερ σε 3άδα, μια ως μοναδικό 6άρι, μια 6άρι με παρτενέρ κι εσχάτως μια δεξί μπακ και την άλλη αριστερό, που εκεί κι αν δεν το ‘χει!!! Παρ’ όλα αυτά, ως πιστός στρατιώτης το παλεύει και μόνο συγχαρητήρια αξίζουν για την προσπάθειά του, η οποία είναι ακόμη δυσκολότερη σαν προχθές, που κλήθηκε να αντικαταστήσει ένα βασικό γρανάζι στην ανάπτυξη του Φέστα, σαν τον Γιακιμόφσκι, με τ’ ανεβάσματα και τις μεγάλες μπαλιές του στο χώρο. Φυσικά και δεν φταίει ο παίκτης που μ’ αυτά και μ’ εκείνα αφέθηκε γυμνή η πλευρά.
- Οι ΖΙΖΙΤΣ και ΜΑΞΙΜΕΝΚΟ έχουν τα θέματά τους, ειδικά αν ο πρώτος ξανοίγεται εκτός περιοχής, αλλά αν μη τι άλλο ο Ουκρανός βγάζει ψυχρό αίμα κι αν εξαιρέσει κανείς το ολέθριο σφάλμα του με την ΑΕΚ, δείχνει πως όσο περνάει ο καιρός και μαθαίνει το περιβάλλον, κερδίζει σε αξιοπιστία. Δεν μιλάμε σίγουρα ούτε για το κεντρικό αμυντικό δίδυμο των ονείρων μας, ούτε – μαζί με το Νάγκι – για την αμυντική 5άδα που θα πάει πολύ πιο ψηλά την ΑΕΛ, αλλά αυτή τη στιγμή η δουλειά προφανώς γίνεται…
- Ο ΚΟΛΟΜΠΙΝΟ αποτελεί για εμένα το κλειδί του τρόπου που θέλει πλέον ο Ιταλός να παίζει η ομάδα, καθώς δεν μπορεί να αρκεστεί στις ισοπαλίες κι οφείλει να βλέπει παντού τη νίκη. Με τσαγανό, πνευμόνια, ασταμάτητο επιθετικό μαρκάρισμα, κλεψίματα, σωστές πρώτες πάσες, κάθετες κινήσεις κοντά στην αντίπαλη περιοχή, είναι για εμένα και θα παραμείνει ως το τέλος της σεζόν, το πολυτιμότερο εργαλείο του Φέστα. Ταυτόχρονα είναι ο πρώτος παίκτης που θα ήθελα να τον δω να συνεχίζει σε μια ΑΕΛ με υψηλότερες προοπτικές κι εκείνος που με τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του αποδεικνύει πως η ευθύνη για την εικόνα του Σπαρβ δεν βαρύνει τον Φινλανδό, αλλά εκείνους που του ζητούσαν να κάνει πράγματα που καμιά σχέση δεν έχουν με τα χαρακτηριστικά του.
- Ο ΣΤΙΦΛΕΡ, έχοντας περισσότερες ανασταλτικές απ’ ότι δημιουργικές ικανότητες, έχει όλα τα χαρακτηριστικά του απτόητου Γερμανού, που θα την κάνει τη δουλειά του αθόρυβα, καλύτερα ή χειρότερα, βρέξει χιονίσει.
- Ο ΑΚΟΥΝΙΑ σ’ ένα ακόμα ματς νομίζω πως μας πήρε την ψυχή με ό,τι κι αν έκανε, σωστό ή λάθος, ανασταλτικά ή επιθετικά, σε κλειστό ή ανοιχτό χώρο, με πλάτη ή φάτσα, σε δημιουργική ή τελική προσπάθεια… Νομίζω πως όταν οι συμπαίκτες τους βλέπουν αυτόν και τον Κολομπίνο πως παίζουν, είναι αδύνατο να κάνουν πίσω. Ουσιαστικά οι Ουρουγουανοί είναι εντός αγωνιστικού χώρου οι εμπνευστές των υπολοίπων σε κάθε τους προσπάθεια!!!
- Ο ΠΙΝΑΚΑΣ είναι εκείνος που θυσιάζεται με την ταυτόχρονη απουσία Νικολιά, Γκράουρ, ακόμα και του Μπεν Χατίρα, καθώς παίζει ουσιαστικά σαν ακραίο χαφ (σ.σ. στην άλλη πλευρά απ’ τον Ακούνια), με συνέπεια να μην βρίσκεται όσο κοντά θα ήθελε στην περιοχή, για να αξιοποιήσει το εκτελεστικό του φεγγάρι. Αν μη τι άλλο όμως, δεν κάνει εύκολα λάθη με τη μπάλα, κινείται έξυπνα κι έχει την ενέργεια της ηλικίας του για να τρέχει ασταμάτητα. Ελπίζω με την επιστροφή ενός εκ των απόντων να τον ξαναδούμε πίσω (ή δίπλα) απ’ τον φορ, αφού…
- Ο ΜΟΥΚΑΝΤΖΟ όσο κι αν το παλεύει, φαντάζει ο μόνος που δεν μπορεί ακόμα να κουμπώσει με τους υπόλοιπους. Βγάζει διάθεση, ειδικά όταν γυρίζει λίγο πίσω και ξεκινάει εφορμήσεις στον άξονα, αλλά δεν καταφέρνει να γίνεται όσο ουσιαστικός κι αποτελεσματικός χρειάζεται η ομάδα αυτή την ώρα.
- Ο ΝΤΟΥΡΜΙΣΑΪ ανήκει στην κατηγορία των παικτών που βελτιώθηκαν μέσα απ’ την ομάδα. Πάντα έτρεχε και μοχθούσε, αλλά ήταν εμφανές ότι ψυχολογικά και πνευματικά ήταν απολύτως αποπροσανατολισμένος. Τον έβλεπες και δεν πίστευες ότι μπορεί να’ χει τόσο κακές επιλογές και εκτελέσεις με τη μπάλα. Επιστρέφοντας ωστόσο από τον τραυματισμό ,στο ματς με τον Παναιτωλικό αν θυμάμαι καλά, μέσα απ’ τον προσανατολισμό της ομάδας βρήκε κι εκείνος τον δικό του, για να βρει στη συνέχεια και την αυτοπεποίθησή του με τα γκολ που πέτυχε κόντρα στον ΟΦΗ. Πλέον, σχεδόν κάθε ενέργειά του έχει νόημα και ουσία και φαντάζει ένας ποδοσφαιριστής που με την κατάλληλη καθοδήγηση θα άξιζε να αγοραστεί στη σωστή τιμή και να μείνει στο ρόστερ των «βυσσινί» και στη συνέχεια…
- Ο ΜΙΛΟΣΑΒΛΙΕΒΙΤΣ υπήρξε μετά από καιρό χρήσιμος και ουσιαστικός, άλλαξε προς το καλύτερο την ομάδα με την είσοδό του και μακάρι κάτι να σημαίνει αυτό. Δεν χρειάζεται να περιγράψω άλλωστε τι εστί για την ΑΕΛ ο Μιλοσάβλιεβιτς των τελευταίων χρόνων και πόσο τον χρειάζεται ο προπονητής του για να κάνει όπως στα καλά του και τρεις και τέσσερις πολύτιμες δουλειές μέσα στο γήπεδο.
- Ο ΝΟΥΝΙΤΣ είναι ο Νούνιτς… Που προσπαθεί… Που με μια επαφή στη περιοχή μπορεί να απειλήσει, αλλά με πολλές επαφές στα πόδια του η μπάλα είναι χαμένη… Που κάθε χρόνο βάζει λίγα μαζεμένα γκολ, όπως τώρα – και μακάρι να κρατήσει η ρέντα – και μετά εξαφανίζεται… Που φέτος έρχονταν από μακροχρόνιο τραυματισμό και έχει τις δικαιολογίες του… Που αδυνατώ να καταλάβω γιατί η ΠΑΕ προμοτάρει την πρόταση ανανέωσης τριων χρόνων που του έκανε και γιατί… Που μπορεί άραγε να πάει μια ομάδα με φορ τον 28χρονο Σλοβένο, εκτός απ’ το δρομολόγιο μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, που έως τώρα ακολουθεί;
- Ο ΓΙΑΚΙΜΟΦΣΚΙ, ο ΝΙΚΟΛΙΑΣ, ο ΓΚΡΑΟΥΡ κι ο ΜΠΕΝ ΧΑΤΙΡΑ, συμπληρώνουν τις βασικές επιλογές του Φέστα και δικαίως, με βάση την προσπάθεια που καταβάλουν, μέσα πάντα απ’ τις σταθερές κατευθύνσεις που λαμβάνουν απ’ τον προπονητή τους. Στη Ριζούπολη βέβαια δεν έπαιξαν για να έχουμε φρέσκια εικόνα, παρά μόνο απ’ την ολιγόλεπτη συμμετοχή του Μπεν Χατίρα, ο οποίος αν μαζέψει κάποιες παραπανίσιες ατομικές ενέργειες που επιχειρεί σε άκυρες στιγμές του παιχνιδιού, έχει περιθώρια και να προσαρμοστεί ακόμα καλύτερα και να αποκτήσει αγωνιστικό ρυθμό και να προσφέρει στην ομάδα εκτός απ’ το ταλέντο και την ιδιαίτερη προσωπικότητά του. Ωστόσο, τον Γιακιμόφσκι θα τον βοηθούσε η παρουσία ενός καθαρού μπακ πίσω του, όπως πρόπερσι με τον Ζίβκοβιτς, ομοίως και τον Γκράουρ η μη χρησιμοποίησή του ως μπακ, ενώ ο Νικολιάς είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση γρήγορου και ταλαντούχου παιδιού, που θα πρέπει σοβαρά η ΑΕΛ να δει την περίπτωση απόκτησης και παραμονής του στη Λάρισα.
Μακάρι τίποτα απ’ όλα αυτά τα ελπιδοφόρα να μην διαψευσθεί στη συνέχεια και να μπορέσουν αυτά τα παιδιά, μαζί με τον προπονητή τους, μετρώντας μαζί τους και η διοίκηση το “1+1” σαν “2” κι όχι σαν “11” (σ.σ. όσο δύσκολο κι αν φαντάζει για εκείνη), να νικήσουν όλα τα κακώς κείμενα που έφεραν την ΑΕΛ στην ουρά του βαθμολογικού πίνακα και παρουσιάζοντας ένα συνεπές πρόσωπο απέναντι σε κάθε αντίπαλο, να κρατήσουν την ομάδα στην κατηγορία.
Εξάλλου, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως οποιαδήποτε ομαλή μετάβαση της ΠΑΕ σε άλλο ιδιοκτησιακό καθεστώς, υπό την προϋπόθεση ότι θα προκύψει αξιόπιστη πρόταση αγοράς, θα ‘ναι πολύ πιθανότερη με την ομάδα στην SL1!!!