Ήταν 10 Μαρτίου του ’92, ημέρα Τρίτη, όταν λίγη ώρα μετά την γνωστοποίηση της θλιβερής είδησης για τον χαμό του Γιώργου Ζαμπέτα, σπουδαστής του τμήματος ΔΕ της ΣΔΟ του ΤΕΙ Λάρισας ακόμα, πήρα χαρτί και μολύβι για να γράψω ένα κείμενο με τον τίτλο «Ο πιο καλός ο μαθητής» και να το στείλω (σ.σ. μαζί με μια ανάλυση της προηγηθείσας αγωνιστικής της Α’ ΕΠΣΛ) προς αξιολόγηση στον «Ημερήσιο Κήρυκα», που έψαχνε κόσμο για να στελεχώσει το πρωτοπόρο 16σέλιδο αθλητικό ένθετο που έβγαζε σε καθημερινή βάση!
του ΧΡΗΣΤΟΥ ΤΣΟΥΜΑΡΗ
Προξενητής ο πρώην προπονητής μου στον Κίσσαβο Συκουρίου, Σωτήρης Σουλούκος κι αξιολογητής ο τότε διευθυντής του Αθλητικού Τμήματος του «Η.Κ.», Γιάννης Καλογιάννης, με τον πρώτο να με καλεί νωρίς το πρωί της επομένης για να μ’ ενημερώσει ότι το κείμενο, που είχε ως θέμα του τον Απόλλωνα Λάρισας του Οράσιο Μοράλες, είχε ήδη δημοσιευθεί σε ολοσέλιδο άρθρο κι ότι ο δεύτερος ζήτησε να περάσω απ’ το γραφείο του για τα περαιτέρω…
Εν ολίγοις, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θεωρώ την 10η Μαρτίου ως γενέθλια μέρα μου στην αθλητικογραφία και ευρύτερα στη δημοσιογραφία, γεγονός για το οποίο έχω ευχαριστήσει πάμπολλες φορές στο παρελθόν τους δύο προαναφερόμενους, όπως και όλους όσους βοήθησαν με την στήριξη και την κριτική τους να γραφτεί έκτοτε μια επαγγελματική διαδρομή που συμπληρώνει σήμερα 30 ολόκληρα χρόνια!
Γι’ αυτό και μπορείς να το πεις παιχνίδι της τύχης που έλαχε ακριβώς ετούτη εδώ να ‘ναι και η δύσκολη μέρα που καλούμαι να ολοκληρώσω έναν ακόμη κύκλο απ’ τους πολλούς που διαγράφηκαν σ’ αυτή την πορεία και ν’ αφήσω πίσω μου τον πιο ξεχωριστό απ’ τους σταθμούς αυτού του ταξιδιού…
Όπως γνωρίζουν ήδη οι ακροατές του PRESSing 90.1 και μαθαίνουν ίσως αυτή τη στιγμή οι λοιποί αναγνώστες, μια σημαντική επαγγελματική πρόταση που είχα στη διάθεσή μου απ’ τα περασμένα Χριστούγεννα και εκτίμησα για πολλούς προσωπικούς κυρίως λόγους πως δεν μπορώ να την αρνηθώ, έγινε η αιτία και η αφορμή ταυτόχρονα, να ‘ναι αυτό το τελευταίο κείμενο που υπογράφω σ’ αυτή την ιστοσελίδα!
Τουλάχιστον σ’ αυτόν τον κύκλο της συνεργασίας μας, γιατί ποτέ δεν ξέρεις…
Ειδικά όταν μιλάμε για μια προσπάθεια σαν κι αυτή του PRESSing 90.1, την τόσο μοναδική, την τόσο διαφορετική, την τόσο ανεξάρτητη, την τόσο πολύτιμη για τον Τύπο της πόλης και την ίδια την Λάρισα, που όλοι μας έχουμε χρέος να την προστατέψουμε από κάθε τι κακόβουλο, ώστε να υπάρχει για να εκφράζει και να αναδεικνύει πάντα κάθε ελεύθερη φωνή και άποψη!
Αλίμονο αν πίστευα έστω και μια στιγμή ότι φεύγοντας εγώ απ’ οποιοδήποτε μέσο, πόσο μάλλον το συγκεκριμένο, θα σταματούσε να ενημερώνει, να παρακολουθεί τις εξελίξεις και να καλύπτει τα πάντα, ειδικότερα σε σχέση με το ρεπορτάζ και τους αγώνες της αγαπημένης όλων μας, ΑΕΛ.
Ομοίως, οφείλουμε εξ’ ορισμού να επικροτούμε και να αξιολογούμε υπεύθυνα κάθε νέα προσπάθεια στον χώρο του Τύπου, σ’ έναν τόπο που πρέπει σιγά – σιγά να μάθει να απεγκλωβίζεται από παραδόσεις και να εξελίσσεται προς όφελος όλων, στο επίπεδο της απαραίτητης για την κοινωνία μας πολυφωνίας…
Οτιδήποτε περισσότερο θα το δούμε και θα το πούμε στην πορεία, όταν ξαναβρεθούμε συντακτικά, ραδιοφωνικά ή τηλεοπτικά σε άλλα ή ακόμα και στα ίδια μέρη, σύμφωνα με τον στιχουργό!
Επί του παρόντος κι επειδή σε τέτοιες στιγμές τα πολλά λόγια είναι παγίδα για την ουσία, κλείνω με δύο νέα προσωπικά «ευχαριστώ» που θέλω ν’ απευθύνω πέραν όλων όσων συνέδραμαν με όλους τους τρόπους αυτή την τριετία στην δημιουργία, την επιβίωση και την καθιέρωση του PRESSing 90.1, στον Χρήστο Τσιάτα που μ’ έφερε σ’ αυτή τη συντροφιά, στην Γεωργία Σβάρνα που με ανέχτηκε στην καθημερινότητα και στους δυο μαζί για την συνεργασία και την κατανόησή τους ως και την τελευταία στιγμή, σε εποχές πολύ δύσκολες για όλους μας…
Αν ήθελαν, ας μου αρνούνταν αυτή την αποχαιρετιστήρια φωτογραφία!