Προσφιλές πρόσωπο του συγγενικού περιβάλλοντος διέκρινε πως τελευταία εκφράζομαι με ιδιαίτερο ενθουσιασμό για την αγωνιστική εικόνα της ΑΕΛ, χωρίς – όπως είπε – να το δικαιολογούν πάντα οι εμφανίσεις της, ανεξάρτητα απ’ το τελικό αποτέλεσμα…
Αν και υπεύθυνος είμαι γι’ αυτά που λέω και όχι για όσα οι άλλοι αντιλαμβάνονται, από απεριόριστο σεβασμό απέναντί του, εξήγησα – προσπαθώντας να ερμηνεύσω την διαπίστωσή του στον βαθμό που ισχύει – ότι πολλά είναι εκείνα που μπορεί να ωθούν το συναίσθημα και τις εκδηλώσεις μου στον σχολιασμό των αγώνων και της έκβασής τους.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό…
Κυρίως είναι που για πρώτη φορά απ’ τα Χριστούγεννα του ’19, δύο χρόνια και βάλε από τότε, διακρίνω μέσα στον αγωνιστικό χώρο μια ομάδα που παίζει δεν παίζει καλύτερα ή χειρότερα, παρουσιάζεται έτοιμη να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της κατηγορίας και του στόχου της.
Χωρίς να εντυπωσιάζει στην πλειοψηφία των αγώνων, έχει επιτέλους μια σταθερότητα στην αγωνιστική σύνθεση και λειτουργία, μια ταυτότητα στην προσέγγιση των παιχνιδιών κι έναν σαφή χαρακτήρα στην τακτική της παρουσία ανεξαρτήτως αντιπάλου…
Εν ολίγοις, απ’ την έλευση του Γκουτσίδη και με την βοήθεια της 4άρας επί της Ξάνθης με την οποία ξεκίνησε, η ΑΕΛ είναι μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος, που σε πείθει πως ξέρει και τι ζητάει στον αγωνιστικό χώρο και πως θα το κατακτήσει!
Κι επειδή προφανώς όλα αυτά έχουν αυτονόητα τονώσει την αυτοπεποίθηση των παικτών, έχουν επιφέρει και ηρεμία στ’ αποδυτήρια, ακόμα κι όταν το περιβάλλον διαταράσσεται από αναπάντεχες προεδρικές παρεμβάσεις που ποτέ δεν έλειψαν, με χαρακτηριστικότερη σ’ αυτό το διάστημα την απομάκρυνση του Ακούνια.
Πρόκειται λοιπόν αυτή τη στιγμή για μια ομάδα που επιτέλους έχει πρόσωπο, σταθερότητα και συγκεκριμένους ρόλους για τον καθέναν απ’ όσους απαρτίζουν το αγωνιστικό τμήμα, που λίγα δεν τα λες για μια ομάδα που επί δυο χρόνια πελαγοδρομούσε σε όλα τα επίπεδα, αναζητώντας διαρκώς άλλοθι για τις διαδοχικές αποτυχίες της σε χίλιες δυο κατευθύνσεις!
Τέλος, ως extra bonus για να ‘ναι κάποιος ενθουσιασμένος με την προσπάθεια προπονητή και ποδοσφαιριστών, ανέφερα το γεγονός ότι διάγουν αυτήν την πορεία όχι μόνο χωρίς να έχουν ενισχυθεί μεταγραφικά, αλλά έχοντας αποδυναμωθεί κι από πάνω σε σχέση με το ρόστερ του α’ γύρου…
Παρ’ όλα αυτά, αντέτεινε ο συνομιλητής, στα μάτια του η Βέροια εξακολουθεί να παίζει καλύτερο ποδόσφαιρο ή τέλος πάντων να είναι πιο γοητευτική με τον τρόπο που παίζει στα μάτια του ουδέτερου – όπως εκείνος – φιλάθλου!
Χωρίς απαραίτητα να διαφωνήσω, προσδιόρισα ως κορυφαίο προσόν αυτής της ΑΕΛ την ικανότητά της στο επιθετικό μαρκάρισμα και την ανάκτηση της μπάλας, όπου με πρωτεργάτη τον Κολομπίνο την θεωρώ κορυφαία στην φετινή SL2, καθώς και την παροιμιώδη πλέον ψυχραιμία στην συνολική αμυντική λειτουργία της, στοιχεία που της επιτρέπουν να εκμεταλλεύεται επιτέλους το ειδικό βάρος της φανέλας, ακόμα και χωρίς τον κόσμο στο πλευρό της…
Ως που μπορεί να την πάνε αυτά τα στοιχεία δεν μπορώ να γνωρίζω, όταν έχουμε μπροστά ακόμα 12 αγώνιστικές, αλλά αναφορικά με την πρόκληση του απ’ ευθείας τετ-α-τετ με την πρωτοπόρο Βέροια, δεν είναι μακριά το φως απ’ το σκοτάδι!!!
Όσο για το ακριβές μέγεθος του ενθουσιασμού μου, που δεν αποκλείεται να οφείλεται και στην ανάγκη μου ν’ ασχοληθώ επιτέλους και με κάτι θετικό γύρω απ’ την ομάδα, μη έχοντας να προσθέσω οτιδήποτε παραπάνω σ’ όσα εξόφθαλμα συνθέτουν το εξωαγωνιστικό χάλι και μ’ έχουν κουράσει σε ακραίο βαθμό πια, μπορεί ο καθένας να το εκτιμήσει μέσα απ’ τα ηχητικά του κυριακάτικου live με τον “Τριγλιοκλή”: