Πάνε πολλές δεκαετίες απ’ όταν οι ποδοσφαιρικές σχολές της Ουρουγουάης και της Ουγγαρίας μεσουρανούσαν στο παγκόσμιο ποδοσφαιρικό στερέωμα, αλλά κυρίως η πρώτη, δεν έπαψε ποτέ να γεννάει ποδοσφαιριστές που ανεξάρτητα απ’ το ποιοτικό τους επίπεδο, μπαίνουν στο γήπεδο πρώτα για να το ζήσουν και μετά για να ξοφλήσουν το συμβόλαιό τους.
«Να θυμάσαι – μου ‘πε κάποιος φίλος όταν η ΑΕΛ απέκτησε Κολομπίνο και Ακούνια – πως αυτοί οι δυο θα την κάνουν τη δουλειά τους, ανεξάρτητα αν του βγει ή όχι του Κούγια όλο το υπόλοιπο καραβάνι που κουβάλησε στο «και 5» απ’ τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Το ‘χουν στην κουλτούρα τους να μάχονται μέχρις εσχάτων».
Σκέφτομαι λοιπόν σήμερα, μετά τη μεγάλη και δίκαιη νίκη-κλειδί στη Ριζούπολη, στην πρεμιέρα των play out, ότι πρόκειται κατ’ εξοχήν για τη στιγμή που δικαιώνει εκείνη την κουβέντα, καθώς οι δυο Ουρουγουανοί δεν ήταν απλά στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων, αλλά ειδικά ο Κολομπίνο ήταν για εμένα ο κορυφαίος του γηπέδου.
Μόνο γκολ δεν έβαλε, όπως για λίγο δεν έβαλε μ’ εκείνο το απίθανο σουτ στο δοκάρι κι ο Ακούνια… Όλα τα άλλα τα έκανε!!!
Βρισκόταν παντού για να κόψει κι όχι απλά για να μαρκάρει, έβγαζε την ομάδα μπροστά με σωστές πρώτες πάσες, είχε καθοριστική συμβολή στο πρώτο γκολ, που ήταν και το ωραιότερο φετινό σε ομαδική συνεργασία, όπου έδωσε την ασίστ αφού προηγουμένως έκρυψαν τη μπάλα με Μιλοσάβλιεβιτς και Ντουρμισάι κι όλα αυτά γιατί δεν μάσησε το γνωστό εξοντωτικό μαρκάρισμα του Φατιόν στο 3ο λεπτό…
Μην σας πως ότι τον έφτιαξε κιόλας!!!
Φυσικά, ίσως το τελικό αποτέλεσμα να ‘ταν διαφορετικό και διαφορετικές οι κουβέντες μας, αν δεν στεκόταν στο απόλυτο ύψος τον περιστάσεων ο Ούγγρος γκολκίπερ, Νάγκι, που όχι μόνο ήταν πάντα στη σωστή θέση, αλλά έκανε και την απόκρουση του αγώνα στο σουτ του Σλίβκα στο 0-1, κρατώντας την ΑΕΛ μπροστά στο σκορ σ’ ένα κρίσιμο σημείο της αναμέτρησης.
Ειδικά σήμερα, για έναν λόγο παραπάνω, που αφορά στην διαχείριση της αναμέτρησης, μια έξτρα μνεία απ’ το περιβάλλον μια ομάδας που άρχισε να δείχνει ομάδα χάρη σ’ εκείνον, δικαιούται φυσικά κι ένας Ιταλός, ο Φέστα, που διαχειρίστηκε τον αγώνα υποδειγματικά. Είναι αξιοσημείωτο πως τα κατάφερε, παρότι χρειάστηκε για μια ακόμη φορά να βαφτίσει παίκτη του σε άλλη θέση (σ.σ. τον Ηλιάδη αριστερό μπακ), αντίστοιχα να στερηθεί από εκείνη τη θέση ένα βασικό γρανάζι της ανάπτυξής του, τον Γιακιμόφσκι και χωρίς να ‘χει στη διάθεσή του κάποια απ’ της αρχικές του επιλογές του Νικολιά και του Γκράουρ για τα άκρα της μεσαίας γραμμής.
Είναι άξιο αναφοράς, αν ακούσει κάποιος τα ακόλουθα ηχητικά, πως όποια αλλαγή σχολιάζαν οι ακροατές μας ότι χρειάζεται, την βλέπαμε μετά από λίγο να πραγματοποιείται, με πρώτη και καλύτερη αυτή του Μιλοσάβλιεβιτς, που είναι ένα ακόμη απ’ τα σημερινά κέρδη. Μόνο η ψυχούλα του Ιταλού ξέρει πόσο χρειάζεται αυτόν τον καλό Μιλοσάβλιεβιτς, ο οποίος έπαιξε βασικό ρόλο στη βελτίωση της μεσαίας γραμμής σε όλα τα επίπεδα, πρέσινγκ, δημιουργία, σύνδεση με επίθεση, στο δεύτερο ημίχρονο.
Γιατί αν και στο δεύτερο η ΑΕΛ μισοπατούσε όπως στο πρώτο, θα ‘ταν άλλη και η τύχη του ματς, καθώς εκεί ακριβώς, στη λειτουργία του άξονα, υπήρχε και το πρόβλημα. Δεν έγινε όμως το μεγάλο λάθος στα πρώτα 45 λεπτά, που ο Απόλλωνας είχε και τη φούρια του νέου προπονητή και να που όλα πήγαν κατ’ ευχήν, με την ελάχιστη βοήθεια της τύχης στο δοκάρι του Μπετινέλι, που ήρθε να ισοσταθμίσει το… αλληθώρισμα του Σιδηρόπουλου προς Ριζούπολη μεριά.
Εκτός κι αν υπάρχει άλλη προφανής δικαιολογία που ένας διαιτητής αυτού του διαμετρήματος δεν έδωσε το εξόφθαλμο φάουλ στον Πινακά στο α’ μέρος και δεν απέβαλε τον Φατιόν στο δεύτερο, δίνοντας χρόνο στον Χάβο να το αντικαταστήσει.
Κατά τα λοιπά, μετά από τέτοια και τόσο σημαντική νίκη, που θα αξιολογηθεί πλήρως αφού ολοκληρωθούν τα ματς της πρεμιέρας και διαμορφωθεί η βαθμολογία, ήταν απόλαυση στο live του Pressing 90.1 η συζήτηση με τους ακροατές μετά τη λήξη κι αξίζει επίσης να την ακούσετε (αντί να βλέπετε πανηγυρισμούς-καραγκιοζιλίκια και να διαβάζετε λόγια ανθρώπων που δεν μπορούν να χαρούν με τη χαρά τους και τρώγονται με τα ρούχα τους που δεν ψοφάει η κατσίκα του γείτονα) :