Με το χέρι στην καρδιά, όσο κι αν δεν μπορούσα να το πω ευθέως, δεν περίμενα κι ούτε περιμένω κάτι θεαματικά διαφορετικό απ’ την ΑΕΛ στην προσπάθεια αυτής της υποτιθέμενης αντεπίθεσης για την σωτηρία, που δεν τέλειωσε μεν μαθηματικά, αλλά συνεχίζεται με αντικειμενικό στόχο την προτελευταία θέση και μόνο στην περίπτωση που νικήσει (μετά από 16 πια αγώνες χωρίς νίκη!!!) την Κυριακή τον Παναιτωλικό.
Μετά, θεωρητικά πάντα και σε επίπεδο ευχολογίου και μόνο, ξανασυζητάμε κατά πόσο μπορεί με αποτέλεσμα στο Ηράκλειο να παρασύρει σε σοβαρά προβλήματα και τον ΟΦΗ…
Σε διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύει να μπει στα play out με διψήφια διαφορά βαθμών με τις ομάδες που καταδιώκει, οπότε δεν θα υπάρχει καν αντικείμενο συζήτησης, παρά μόνο η επόμενη μέρα κι ο αγώνας για την σωτηρία, που όπως έχουμε ξαναπεί, είναι κάτι τελείως διαφορετικό από την παραμονή.
Προσπάθησα πάντως όλα αυτά να τα πω με τον τρόπο μου, τόσο με το κείμενο του Σαββάτου, για την εχθρότητα και τα έξτρα κίνητρα που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν οι “βυσσινί”, όσο και με το κείμενο της Δευτέρας, για την αγωνιστική τους ανετοιμότητα, που ενδεχομένως στο Περιστέρι να φάνηκε μόνο για 30 λεπτά, επειδή ο Ατρόμητος ήταν βαθμολογικά αδιάφορος.
Χθες όμως απέναντι στην απόλυτα έτοιμη και συγκεντρωμένη Λαμία, που έκανε με την ώρα της όσα απαιτούνταν να κάνει για να διεκδικήσει την παραμονή της σε μια σειρά καυτών υπέρ πάντων αγώνων, θα ‘ταν αδύνατο να σταθεί επάξια μια ομάδα σαν κι αυτή την ΑΕΛ, που έχοντας υποδεχθεί μόλις προ λίγων εβδομάδων έναν ξένο προπονητή και μια ντουζίνα διαλεγμένους στο πόδι ξένους ποδοσφαιριστές, αδειάζοντας σταδιακά απ’ το ρόστερ της άλλη μια ντουζίνα που έφυγαν ή απενεργοποιήθηκαν, βρίσκεται ξεκάθαρα σε στάδιο προετοιμασίας!!!
Αν ήταν Αύγουστος, ίσως μιλούσαμε διαφορετικά… Αλλά είναι τέλος Φλεβάρη, τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής περιόδου κι όπως λένε και τα γονικά μας εδώ στον κάμπο, χωριό (χωριό όμως) που φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει…
Μια φωτογραφική σύνθεση σαν κι αυτή του Μιχάλη Μπατζιόλα, φτάνει για να πει όλη την αλήθεια!!!