Μπαίνοντας στην πιο κρίσιμη εβδομάδα της 6ετίας για την ΑΕΛ, με την ηγεσία της ΠΑΕ να θεωρεί τη δικαστική της νίκη επί της ΕΠΟ ανώτερη της παραμονής της ομάδας στην κατηγορία, να γίνεται ξανά πανελλήνιο θέμα για τους λάθος λόγους, να υποδέχεται πάλι σα νίκη της ισοπαλία στο Περιστέρι και να συνεχίζει τους ακατάσχετους λεονταρισμούς, προεξοφλώντας με το στόμα συντριβές των αντιπάλων στον αγωνιστικό χώρο, νιώθω υποχρέωσή μου να επισημάνω έγκαιρα τα εξής:
Έχω ξαναπεί πως όσα συμβαίνουν φέτος στην ΑΕΛ είναι νομοτελειακά και δυστυχώς, όπου χτυπάει η νομοτέλεια της φύσης, δεν μπορείς να αντισταθείς… Είναι σαν τα μπαζωμένα ρέματα που κάποια στιγμή θα ξαναφουσκώσουν και θα σαρώσουν ό,τι βρουν στο πέρασμά τους!!!
Αν ανατρέξει κάποιος σε γραφόμενα και παρατηρήσεις μου επί των αγώνων της ΑΕΛ έναν χρόνο πίσω, θα δει να υπογραμμίζεται η βιασύνη με την οποία ρίχτηκαν στις επίσημες υποχρεώσεις τα χειμερινά μεταγραφικά αποκτήματα των “βυσσινί”, με αποτέλεσμα ο ένας μετά τον άλλον να βγαίνουν off από θλαστικά τραύματα.
Αλί Γκαζάλ, Τόρζε, Φιλίπ, είναι οι πρώτοι που θυμάμαι να αποχωρούν κουτσαίνοντας απ’ τον αγωνιστικό χώρο πριν την ώρα τους, ανέτοιμοι ν’ ανταπεξέλθουν στην ένταση συνεχόμενων αγώνων πρωταθλήματος, χωρίς προετοιμασία και με μήνες αγωνιστικής απραξίας πίσω τους… Ακόμα κι ο υπεραθλητής Μασούρας, που είχε επιστρέψει από τραυματισμό από τον Πανιώνιο, μπήκε τόσο βεβιασμένα στην 11άδα του Ηρακλείου που δεν συμπλήρωσε 20λεπτο!!!
Και δεν θα μπορούσε να συμβεί αλλιώς…
Το ανθρώπινο σώμα λειτουργεί με φυσικούς κανόνες κι όπως είπαμε, η φύση διέπεται από νομοτέλεια!!!
Κάπως έτσι, νομοτελειακά, η ΑΕΛ δεν κατάφερε να κερδίσει προχθές στο Περιστέρι και να αντιστρέψει κάποια δεδομένα, παρότι για 60 λεπτά ήταν σαφώς καλύτερη στον αγωνιστικό χώρο. Γιατί όσο καλή ομάδα κι αν μπορεί να χτίσει σιγά-σιγά, ετούτη την κρίσιμη περίοδο, δεν θα είναι παρά μια ομάδα της… ώρας, που αν δεν τη φας να την ευχαριστηθείς τη στιγμή που καίει, δεν θα τρώγεται…
Έχοντας εκμεταλλευτεί τον χρόνο που μεσολάβησε απ’ τον αγώνα της ΑΕΚ, για να διαβάσει τα λάθη και τα χαρακτηριστικά των παικτών του καλύτερα, ο Φέστα βρήκε με τους τρεις στόπερ πίσω και τον πολύ καλό Χουσίνο, την αμυντική ισορροπία που χρειάζονταν, ώστε να μπορεί να χρησιμοποιήσει Γκράουρ και Γιακιμόφσκι ως μπακ-χαφ, που είναι και όχι ως κλασσικά μπακ, που δεν είναι… Στη μεσαία γραμμή με τον Κολομπίνο πια 6άρι και τον Στίφλερ 8άρι, εκμεταλλεύτηκε καλύτερα τα προσόντα τους και ειδικότερα την δυνατότητα του Γερμανού να κόβει κάθετα με τις κινήσεις του την αντίπαλη περιοχή, για να βγάζει έξτρα παίκτη μπροστά, δίπλα στον Μπεν Χατίρα και πίσω από τους Ακούνια, Νικολιά, οι οποίοι έκαναν ένα ταχύτατο δίδυμο all around επιθετικών… Κι απ’ τη στιγμή που ο Ακούνια μπορεί να παίζει τόσο καλά με πλάτη, παρά το μικρό του δέμας και ειδικά εκτός έδρας, αλλά και να σκοράρει, δεν υπάρχει λόγος να εκβιάζεται η συμμετοχή κάποιου βαρύτερου κυνηγού, όπως ο Ντουρμισάι ή ο Νούνιτς, αναμένοντας πάντα να έρθει στα ίσα του ο Μουκάντζο!
Όμως…
Η προχθεσινή αρχική ενδεκάδα, που παρεμπιπτόντως είχε 10 ξένους παίκτες, έναν Έλληνα και συνολικά, 10 διαφορετικές εθνικότητες στο χορτάρι (μόνο Ακούνια, Κολομπίνο ήταν συμπατριώτες), συμπεριλάμβανε ταυτόχρονα ούτε έναv, ούτε δυο, ούτε τρεις, αλλά 8 ποδοσφαιριστές που ήρθαν στη Λάρισα αργοπορημένα τον Γενάρη, οι περισσότεροι από αγωνιστική απραξία μηνών ή από ανάποδους αγωνιστικούς ρυθμούς, όπως οι Νοτιοαμερικάνοι!
Αποτέλεσμα;
Πέρα απ’ την ατυχία με τον Μαξιμένκο που έσπασε τη μύτη, ο Στίφλερ ν’ αποχωρεί κουτσαίνοντας για να μην επιβαρύνει το τράβηγμά του, ο Μπεν Χατίρα να βγαίνει πρόωρα για να προστατευθεί και να μην πάθει τα ίδια, ο Γιακιμόφσκι ν’ αποχωρεί υποβασταζόμενος, ο Γκράουρ να παίζει με κράμπα απ’ το 80′ κι ο συγκινητικός και πάλι Ακούνια, να συμμετέχει κουτσαίνοντας επί ένα τέταρτο, αφού είχε χαθεί και το δικαίωμα της πέμπτης αλλαγής και να σωριάζεται με τη λήξη στο έδαφος, έχοντας ρισκάρει έναν πολύ σοβαρότερο τραυματισμό, μια θλάση που θα τον κρατήσει για καιρό εκτός!
Νομοτελειακά λοιπόν, η (και πάλι) φτιαγμένη στα κουτουρού ΑΕΛ, ήταν υποχρεωμένη απ’ τα μισά της επανάληψης και μετά, να παίζει είτε με παίκτες ανήμπορους να ανταποκριθούν στη φυσική κατάσταση που απαιτείται για να βγει το ματς, είτε με παίκτες της προ μεταγραφών ομάδας, τύπου Ηλιάδη και Καρανίκα (ή του φετινού Μιλοσάβλιεβιτς που πρέπει ο Φέστα να βρει τρόπο να τον συνεφέρει), που ρίχνουν κατά πολύ είτε την ποιότητα είτε την αγωνιστική απόδοση συνολικά…
Κι όλα αυτά, την ώρα που ο αντίπαλος προπονητής έχει τη δυνατότητα να φρεσκάρει την ομάδα του με παίκτες όχι μόνο αντίστοιχης ποιότητας αλλά και ετοιμότητας μ’ αυτούς που βγάζει, βελτιώνοντας την ομάδα του και γυρίζοντας εν πολλοίς τον αγώνα που διαρκεί φυσικά όχι 60′, αλλά 90 λεπτά και βάλε… Την ίδια ώρα που ο Γρηγορίου κάνει rotation στην Τούμπα και ξεκουράζει-φρεσκάρει κόσμο για το ματς της χρονιάς!!!
Γι’ αυτό κι επιτρέψτε μου, στον επίλογο του σαββατιάτικου κειμένου μου, που εξήγησα γιατί κατά την κρίση μου η τιμή και η δόξα για ό,τι καταφέρει αυτή η ΑΕΛ, θα ανήκει αποκλειστικά και μόνο στον Φέστα και τους παίκτες του, να συμπληρώσω τον γιατρό, Γιώργο Μπασδέκη, τον φυσικοθεραπευτή, Γιώργο Ζαχαρή και τους συνεργάτες τους, που έχουν και θα ‘χουν και στη συνέχεια, πολλή και δύσκολη δουλειά να κάνουν, για να μπορεί η ομάδα να παίξει και να αντέξει σε όλα τα καθοριστικά ματς που έρχονται, ώστε οι 15 αγώνες χωρίς νίκη στο πρωτάθλημα, να μη γίνουν 16 και 17, σημαίνοντας πρόωρα τον υποβιβασμό…
Υ.Γ. Φυσικά, αυτό είναι το κείμενο δεν κάνει τίποτα περισσότερο απ’ το να συνοψίζει όσα αποτέλεσαν τον κύριο θέμα του σημερινού ραδιοφωνικού Tsoumbox κι όσα επί τρεις ώρες λέγαμε το Σάββατο με τους ακροατές, στον αέρα του Pressing 90.1: