Στα μισά της εβδομάδας που τελειώνει, ακροατής με καλεί στον αέρα του ραδιοφώνου, για να ρωτήσει – ενόψει της σημερινής αναμέτρησης – πως εκτιμάω τις σχέσεις της ΠΑΕ ΑΕΛ με τον Ατρόμητο.
Γιατί;
Γιατί ξέρει πως στα τελειώματα ενός πρωταθλήματος, στην συντριπτική πλειοψηφία των πρωταθλημάτων όλου του κόσμου και στην Ελλάδα ακόμη παραπάνω, όταν τα κουκιά μετριούνται, είναι σύνηθες φαινόμενο οι ενδιαφερόμενοι να επικρατούν των αδιάφορων, χωρίς απαραίτητα το αποτέλεσμα να είναι προϊόν κάποιας ανίερης συναλλαγής.
Αρκεί φυσικά, να μην υπάρχει εχθρότητα και να λείπουν απ’ την πλευρά του αγωνιστικά ισχυρότερου τα έξτρα κίνητρα που δημιουργεί μια κακή σχέση ή το συμφέρον ενός τρίτου.
Του απάντησα μέσες άκρες, ότι δεν θυμάμαι σχετικά πρόσφατα κάποια μεγάλη έξαρση στις σχέσεις με τον Σπανό, ο οποίος ανέκαθεν φρόντιζε να κρατάει χαμηλούς τόνους και να προσπαθεί είτε με «λευκές» ψήφους στη Λίγκα, είτε με rotasion στους δανεισμούς παικτών απ’ όλα τα «καλά μαγαζιά», να κρατάει κάποιες ισορροπίες.
Εξάλλου, συμπλήρωσα, όταν η ΑΕΛ ξαναβρέθηκε σε δύσκολη θέση τη σεζόν ’16-17, δυο-τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος ήταν, έφυγε απ’ το Περιστέρι με 0-0.
Τότε βέβαια, πάνω στη βιασύνη ν’ απαντήσω, δεν λογάριασα την παράμετρο Σάββας Παντελίδης, ο οποίος δεν είναι μόνο που έρχεται από δυο ήττες από Παναθηναϊκό και Απόλλωνα, με συνέπεια να έχει ανάγκη να ασφαλίσει τη θέση που πρόσφατα πήρε στον πάγκο του Ατρομήτου… Είναι που ανήκει στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων του ποδοσφαίρου, που είχε την ύψιστη τιμή να δει τον εαυτό του κρεμασμένο στα μανταλάκια απ’ τον Κούγια, ο οποίος – δια ασήμαντη αφορμή – τον κατέταξε στους «πλέον αντιπαθείς» προπονητές της χώρας.
Κι αναρωτιέμαι εγώ τώρα… Μετά απ’ αυτό κι απ’ όσα και στο παρελθόν έχει ακούσει απ’ τον πρόεδρο της ΑΕΛ, γιατί ο Παντελίδη να μην νιώθει το έξτρα εκείνο κίνητρο για να θέλει στη δύσκολη στιγμή όχι μόνο να το νικήσει και να τον ρίξει, αλλά και να τους το τρίψει κι από πάνω στη μούρη; Μήπως πρόκειται ποτέ να βρει δουλειά στην ομάδα του Κούγια;
Αυτή είναι φυσικά μια επιμέρους παρανυχίδα σ’ όσα αντίστοιχα έχουν να αντιμετωπίσουν και φέτος στην προσπάθεια που κάνουν ο Φέστα και οι ποδοσφαιριστές του!
Κι αυτό ήρθε να το επιβεβαιώσει περίτρανα, μια μέρα μετά το τηλεφώνημα του ακροατή, το «διπλό» της Λαμίας στη Ριζούπολη… Γιατί δεν είναι μόνο οι όποιες μεταξύ τους σχέσεις και όσα τα συμφέροντα τρίτων μπορεί να εξυπηρετούνται σ’ αυτή την περίπτωση… Είναι κι όλα τ’ άλλα μαζί…
Γιατί δηλαδή να θέλει ο Μονεμβασιώτης να κερδίσει οπωσδήποτε τη Λαμία, προς άμεσο όφελος της ομάδας του Κούγια, όταν ο τελευταίος του ‘χει σούρει κι αν του ‘χει σούρει, προσβάλλοντας ακόμη και την παροιμιώδη πίστη του στα θεία και τις επισκέψεις του το Άγιον Όρος;
Γιατί δηλαδή να το θέλει ο Παράσχος, που μέχρι και λεκτικές «μπούκες» στις συνεντεύξεις Τύπου έχει υποστεί απ’ τον πρόεδρο των «βυσσινί»;
Γιατί να το θέλει ο Φατιόν, που τον έδιωξε κακήν κακώς απ’ τη Λάρισα μετά από χρόνια έντιμης προσφοράς; Και γιατί να μην πανηγυρίσει έξαλλα στα μούτρα του και γιατί να τα βάψει μαύρα που ‘κανε προχθές το πέναλτι;
Γιατί να το θέλει ο Τσιλούλης, που τον υποτίμησε βάναυσα και του στέρησε το όνειρο της ζωής του να παίξει και επαγγελματικά ποδόσφαιρο στον τόπο του, γιατί – λέει – τόλμησε να του πει πως θα πρέπει να μιλήσει και με τον μάνατζέρ του;
Γιατί να μην θέλει ο κάθε «κωλόβλαχος» Πανουριάς κι ο κάθε «πορτοφολάς» και «ξυπόλυτος» Ντέλετιτς, όχι μόνο να σώσουν το τομάρι τους με κάθε τρόπο, αλλά να του δώσουν και μια να πάει από εκεί που ήρθε να ησυχάσουν;
Γιατί να μην ονειρεύεται ο Γρηγορίου, μετά τα όσα έχει πει για εκείνον, τις μεθόδους του, τα μαλλιά του, τα γούστα του, τους συνεργάτες του, να μην τον ξαναδεί μπροστά του;
Γιατί να μην το ‘χει σκοπό ζωής ο Ζαχαριάδης κι ο κάθε Ζαχαριάδης απ’ τους πολλούς, που ‘χουν διασυρθεί απ’ τα λεγόμενα του συγκεκριμένου ανθρώπου μέχρι τρίτης γενεάς, όπου τον βρίσκει να μην του δίνει όχι τα σπόρια, αλλά ούτε τον… πυρετό του;
Γιατί να μην χαρούν δυο φορές ο Κωστούλας με τον Μπελεβώνη αν σωθούν έναντι της ΑΕΛ, με όλα όσα συνέβησαν στο Αγρίνιο κι όλα όσα ειπώθηκαν και πριν και μετά από εκείνο το ματς για την πάρτη τους, απ’ τον περί ου ο λόγος;
Άνθρωποι είναι όλοι κι ανθρώπινα τα συναισθήματα που γεννάει αυτός ο μοναδικός τρόπος που έχει για να αντιπαρατίθεται ο πρόεδρος της ομάδας μας, δημιουργώντας παντού προσωπικούς εχθρούς!!!
Άνθρωποι είναι κι όλοι εκείνοι που θα παίξουν το προσεχές διάστημα κόντρα όχι μόνο στην ΑΕΛ, αλλά και στη Λαμία και στον Παναιτωλικό, σ’ αυτό το κρίσιμο διάστημα των όπου γης πρωταθλημάτων, όπου η στάση των αδιάφορων κρίνει σε καθοριστικό βαθμό τα πράγματα.
Ομάδες μεταξύ ομάδων, συμφέροντα μεταξύ συμφερόντων, αλλά και άνθρωποι μεταξύ ανθρώπων, που αποφασίζουν στις κρίσιμες στιγμές ποιόν θα πάρουν και ποιον θ’ αφήσουν.
Και δυστυχώς, κοιτώντας γύρω ενόψει και των play out, βλέπω παντού εχθρούς του, ανθρώπους που έχει μειώσει και προσβάλλει προσωπικά και στη μέση μια ΑΕΛ με τρεις νίκες σε 14 μήνες, που πρέπει πλέον όχι μόνο να θυμίσει αλλά και να γίνει κάτι σαν παλιά Μπαρτσελόνα (σ.σ. γιατί τώρα κι αυτή 4άρες τρώει) για να σωθεί, κερδίζοντας αν χρειαστεί ακόμα και τον Ολυμπιακό!!!
Καλή επιτυχία λοιπόν και σήμερα στον Φέστα και τους παίκτες του και μόνο σ’ αυτούς κι όλη η δόξα κι η τιμή δική τους αν τα καταφέρουν…
Υ.Γ. Αν κάποιος αναρωτιέται γιατί αυτό το κείμενο έπρεπε να γραφτεί σήμερα, πριν ξεκινήσουν τα ματς, είναι γιατί δεν μου άρεσαν ποτέ οι μετά Χριστόν προφήτες!!!
