Σαν σήμερα πριν πέντε χρόνια, τέτοια ώρα πάνω κάτω, σε δυο διαφορετικές γωνιές του κέντρου της Λάρισας, “έφυγαν” προδομένοι απ’ την καρδιά τους, ο εκ των ιστορικών προέδρων της ΠΑΕ ΑΕΛ, Κώστας Σαμαράς κι ένας εκ των πιστών οπαδών της ομάδας που έγραψαν ξεχωριστή ιστορία, ο Νίκος Οικονομίδης.
Για τον πρόεδρο δεν μπορώ να πω πολλά, καθώς η γνωριμία μας ήταν τυπική κι είναι άλλοι καλύτεροι κι αρμοδιότεροι να γράψουν για εκείνον, που τον έζησαν και στα ντουζένια του, με την κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου.
Για το Νίκο όμως μπορώ, καθώς είχα την τιμή να τον γνωρίσω, ιδιαίτερα μέσα απ’ την συμμετοχή του στην προσπάθεια δημιουργίας ενός πρότυπου συνδέσμου σαν τον “Βυσσινό&Ιππο” και μετέπειτα μέσα απ’ την συνεργασία που είχα μαζί του ως υπεύθυνος Επικοινωνίας της ΠΑΕ, προκειμένου να συντονιστούμε ώστε τα τραγούδια που έγραφε για την ΑΕΛ να παιχτούν σε πρώτη εκτέλεση απ’ το μάτριξ και τα μεγάφωνα του Αλκαζάρ, όπως επιθυμούσε.
Δεν θα το κάνω όμως… Δεν θα γράψω πολλά, παρά μόνο θα διηγηθώ την εμπειρία της βραδιάς εκείνης και την τραγική ειρωνεία με την οποία συνδέθηκε ο χαμός του στη συνείδησή μου. Λιτά κι απέριττα όπως του άρεζε να είναι κι οι κουβέντες μας, κάτι που μ’ έκανε γρήγορα να τον σεβαστό, γρήγορα να τον εκτιμήσω, γρήγορα να τον ξεχωρίσω και γρήγορα να τον αγαπήσω.
Εκείνο το βράδυ, 31η Αυγούστου 2015, κάναμε με τον Αντώνη τον Κυριτσάκα στον τότε “ΟΚ Radio”, στις εγκαταστάσεις του Παναγιώτη του Κιούση, το πρώτο βραδινό “Tsoumbox” που έγινε ποτέ. Η πανηγυρική μας διάθεση χάλασε σύντομα, καθώς έφτασε η είδηση του θανάτου του Κώστα Σαμαρά, αναγκάζοντάς μας να αναπροσαρμόσουμε το πρόγραμμα της εκπομπής, την οποία κλείσαμε με τον απαράμιλλο σε όλα του τραγούδι, το περίφημο “Βυσσινί ζεϊμπέκικο των Αθανάτων”, του Νίκου Οικονομίδη.
Γυρνώντας σπίτι κι αρκετά μετά τα μεσάνυχτα, πήρα ένα μήνυμα στο messenger από κοινό μας φίλο, που άργησα να το συνειδητοποιήσω:
– “Χάσαμε το Νίκο” (σ.σ. συνοδευόμενο απ’ το link με “το ζεϊμπέκικο των Αθανάτων”)
– Ποιόν Νίκο ρε; Τον Οικονομίδη; Τι λες; Πότε, πώς, πού;
– “Απόψε Χρήστο μου πονάω. Καρδιά. Στο γυμναστήριο. Πρέπει να ‘σαι απ’ τους πρώτους που το μαθαίνεις”
– Σοκ. Τι βραδιά είναι αυτή ρε φίλε;
– “Είμαι τύφλα” (σ.σ. και ξανά το link με “το ζεϊμπέκικο των Αθανάτων)
Ίσως όταν το ‘παιξα πριν στην εκπομπή για τον πρόεδρο να ‘ταν ακριβώς η στιγμή που πέθαινε ο Νίκος, σκέφτηκα κι έμεινα για ώρα μαλάκας στον καναπέ, ν’ αναρωτιέμαι άσκοπα – ακόμα και την επομένη, στην κηδεία του, που οι φίλοι τον αποχαιρέτισαν με το αγαπημένο του “Σαββατόβραδο” του Θεοδωράκη – αν είχε περάσει ποτέ απ’ το μυαλό του, εκείνο το μυαλό που καθημερινά το βασάνιζε με την ευαισθησία του, ότι το ζεϊμπέκικο αυτό το ‘γραφε για να τ’ αφιέρώνουμε εμείς που μείναμε πίσω και στη δική του μνήμη… Αθάνατος Νικόλα!!!
https://www.youtube.com/watch?v=VYp_Hl2D9-0&t=194s