Απ’ την αρχή της περασμένης κιόλας εβδομάδας, δηλαδή απ’ το πρωί της προηγούμενης Δευτέρας, εξέφρασα την πεποίθηση ότι η ΑΕΛ δεν πρόκειται να χάσει σήμερα στη Λαμία…
Μια πεποίθηση η οποία – σύμφωνα με το σκεπτικό μου – ενισχύθηκε στην πορεία τόσο από το «διπλό» της Λαμίας στα Γιάννενα, όσο και από τα αποτελέσματα αυτού πλέον του Σαββάτου σε Ηράκλειο (ΟΦΗ-Ατρόμητος 1-1) και Αγρίνιο (Παναιτωλικός-Απόλλων 1-0).
Θα το πω απλά:
- Έχοντας φτάσει πια τους 30 βαθμούς, όπως και να το κάνουμε οι Λαμιώτες έχουν εκτονώσει από μέσα τους μεγάλο μέρος της πίεσης και ταυτόχρονα, της συγκέντρωσης και της έντασης που διακατείχε τις προσπάθειές τους απ’ τις γιορτές έως και τώρα. Είναι ανθρώπινο όχι φυσικά να αδιαφορήσουν, δεδομένου μάλιστα ότι πολλά άτομα στις τάξεις τους θα ήθελαν να δουν τον Κούγια να πέφτει, αλλά να μην είναι και διατεθειμένοι να βάλουν το κεφάλι εκεί που ο άλλος θα βάλει το πόδι για να διεκδικήσει τη μπάλα.
- Αντίθετα, οι «βυσσινί» των 23 βαθμών, έναντι 24 του Παναιτωλικού και 25 του ΟΦΗ, έχουν ένα επιπλέον κίνητρο να τα δώσουν όλα όχι μόνο για την ισοπαλία, αλλά για τη νίκη, καθώς αν την κατακτήσουν θα ‘χουν βάλει από κάτω τους για πρώτη φορά δύο ομάδες και θα κρατάνε στα πόδια τους όχι πια την τύχη τους, αλλά αυτή καθ’ αυτή την παραμονή τους, μια αγωνιστική πριν υποδεχθούν τους Κρητικούς στο Αλκαζάρ.
Επιτρέψτε μου ωστόσο να θεωρήσω υπέρ της ΑΕΛ και την αδιανόητη για κάθε Λαρισαίο στατιστική πιθανότητα να ηττηθεί απ’ την Λαμία και στα τρία ματς που θα δώσει μέσα σε μια σεζόν, καθώς έχουν προηγηθεί το μαρς 0-1 στη Λάρισα και το ανταγωνιστικό 2-1 στο «Αθανάσιος Διάκος», κατά την κανονική διάρκεια του πρωταθλήματος.
Επιπλέον, αν παρ’ ελπίδα συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα ‘ναι απλά μια ακόμη κηλίδα στην ιστορία, αλλά και κόλαφος για τον πρόεδρο της ΠΑΕ, που απ’ τον πρώτο γύρο έβαλε την συγκεκριμένη αντίπαλο στο μάτι με διάφορους τρόπους και για διάφορους λόγους (Πανουριά, Γρηγορίου, Ντέλετιτς, Κορονοϊό, «Νιάου-Νιάου» και Γιαννάκη Παπαδόπουλο κ.ά), κερδίζοντας τον με το στόμα και με 3άρες καμιά 10αριά φορές!!!
Φαντάζομαι λοιπόν, πέραν της διαρκούς αγωνιστικής βελτίωσης της ΑΕΛ, της συγκέντρωσης που επιδεικνύει στο στόχο και της αξιόλογης ευκολίας να τα καταφέρνει καλύτερα εκτός έδρας, πως ενεργοποιείται και μια σειρά έξτρα κινήτρων, ώστε ο Φέστα και οι παίκτες του να κάνουν το αποφασιστικότερο των βημάτων, μ’ ένα ακόμη μεγάλο αποτέλεσμα στην διαδικασία των play out.
Όσο για το αγωνιστικό σκέλος της αποστολής, οφείλω να καταγράψω ως δεδομένο το 4-4-1-1 και την παρουσία εξ’ αρχής σ’ αυτό των Νάγκι, Μπέρτου, Μαξιμένκο, Γιακιμόφσκι, Κολομπίνο, Στίφλερ, Ακούνια, Μπεν Χατίρα και Ντουρμισάι, με τους Τσόσιτς, Ζίζιτς να διεκδικούν μια θέση στόπερ και τους Νικολιά, Μιλοσάβλιεβιτς, Γλυνό, Πινακά μια θέση στο άκρο της μεσοεπιθετικής γραμμής, ανάλογα με τα τακτικά ζητούμενα.
Σημειώνω ότι η παρουσία του Γλυνού στο Περιστέρι κούμπωσε αμυντικά την δεξιά πλευρά, κάτι που έγινε αριστερά μόνο με τον Ηλιάδη αντί του Γιακιμόφσκι. Αν λοιπόν δείτε εκεί και τους δύο, τον Ηλιάδη ως μπακ και τον Γιακιμόφσκι ως χαφ (όπως προ διετίας το δίδυμο Ζίφκοβιτς, Γιακιμόφσκι), μην εκπλαγείτε αυτή τη φορά, ανεξάρτητα απ’ το όνομά του παίκτη που αναγκαστικά θα μείνει εκτός…
Εξάλλου, η Λαμία στα άκρα διακρίνεται, με Ρόμανιτς, Ντέλετιτς κτλ. και στις στατικές φάσεις, που αυτή τη φορά θέλει αυξημένη προσοχή!!!
Γιατί, είπαμε άλλωστε και παλιότερα: Το τρις εξαμαρτείν…