Επιτρέψτε μου να το πάρω ανάποδα σε σχέση με τον τίτλο…
Πανηγυρίζει ο λαός εδώ και λίγες μέρες για την μαζική αντίδραση στο ζήτημα της Efood και πολύ καλά κάνει… Να δούμε μόνο μέχρι πότε θα διατηρηθεί απ’ την εταιρεία το υποχωρητικό καθεστώς των συμβάσεων αορίστου, γιατί δεν το ‘χουν και πολύ, μόλις κάτσει η σκόνη, να ξεκινήσουν μπαράζ απολύσεων για να το πάνε πάλι απ’ την αρχή με τους freelancers, με άλλη ενδεχομένως, πιο βολική κοινωνικοπολιτική συγκυρία!
Το ζητούμενο ωστόσο για μένα, είναι αν ο πανηγυρισμός γίνεται για τον σωστό λόγο, καθώς παντού διαβάζω περί «νίκης του διαδικτύου» κι αρχίζω να εξοργίζομαι…
Το διαδίκτυο φυσικά είναι το μέσο και τίποτα περισσότερο. Ένα μέσο που πότε χρησιμοποιείται για καλό, όπως στην προκειμένη περίπτωση και πότε για κακό, όπως στις περισσότερες περιπτώσεις. Σαν το μαχαίρι που άλλος το χρησιμοποιεί για να κυνηγάει τροφή να ταΐσει τα παιδιά του κι άλλος για να σκοτώσει. Ποιος το ‘χε πει να δεις… Το μαχαίρι πάντως από μόνο του, ούτε τροφή κόβει, ούτε σκοτώνει!
Προφανώς λοιπόν δεν πρόκειται για νίκη του διαδικτύου, αλλά για νίκη του ανθρώπου, όλου αυτού του κόσμου που αντέδρασε μέσω του διαδικτύου, άρα κατ’ επέκταση για νίκη των χρηστών του, δηλαδή των νέων σε ηλικία Ελλήνων, που δυστυχώς αγνοούν την κοινωνική και πολιτική δύναμη που κουβαλάνε στα χέρια τους.
Κι αυτή είναι μια καλή αφορμή να ξυπνήσουν, να την συνειδητοποιήσουν αυτή τη δύναμη και να πάρουν τις καταστάσεις στα χέρια τους πριν να είναι αργά για τις ζωές τους, καθώς ό,τι αφορά στο μέλλον αφορά κατ’ αρχάς στους ίδιους και στα όνειρά τους…
Εδώ ακριβώς είναι που μπαίνει στην κουβέντα κι ο Τσίπρας!!!
Όταν μιλάμε σήμερα για νεολαία κι ευρύτερα για τους Έλληνες από 20-40 ετών, δηλαδή την πλειοψηφία των χρηστών του διαδικτύου και των πελατών της Efood, μιλάμε κατά κανόνα για εκείνα τα παιδιά που έσπευσαν το ’15 να βγουν στις πλατείες, να εκδηλώσουν την επαναστατικότητά τους και να ψηφίσουν «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα αγνοώντας τις λεπτομέρειες των ερωτημάτων και πιστεύοντας πως για να γυρίσει ο ήλιος απαιτείται μια ριζική αλλαγή, ένα ρίσκο που θα επιτρέψει να πιάσουμε το νήμα πάλι απ’ την αρχή, με όσες θυσίες κι αν χρειαστούν.
Μιλάμε για εκείνα τα παιδιά που επιτέλους είχαν επιστρέψει έστω και επιδερμικά ακόμα στην πολιτική ζωή και δράση κι έστηναν μετά από δυο-τρεις δεκαετίες αφασίας, κουβέντες για πολιτικοκοινωνικά θέμα στα καφέ, αντί να επικοινωνούν με μηνύματα ακόμα κι αν κάθονταν στο ίδιο τραπέζι.
Εκείνα ακριβώς τα παιδιά που πάνω στο ξύπνημα ένιωσαν την απόλυτη κοροϊδία κι απογοήτευση όταν άκουσαν τον πρωθυπουργό στον οποίο πίστεψαν, να την κάνει γυριστή, έχοντας πια εξασφαλίσει τις ψήφους του παλιού ορθόδοξου ΠΑΣΟΚ για να εδραιωθεί τον Σεπτέμβρη πια στην κυβέρνηση…
Χίλια επιχειρήματα να λεχθούν, το έγκλημα απέναντι σ’ αυτά τα παιδιά ήταν δεδομένο!
«Άι σιχτίρ» είπαν κι ούτε τους είδαμε ούτε τους ξαναπαντήσαμε, μέχρι που έσκασε η υπόθεση της Efood…
Και μακάρι να σκάσουν κι άλλες τέτοιες ιστορίες, γιατί αυτά τα… παιδιά υπάρχουν και μπορούν!!!