Με ρώτησε κάποιος αν θα ‘μαι εκεί το βράδυ, στην εκδήλωση της Ερασιτεχνικής ΑΕΛ…
Κι απαντώ πως θα ‘μαι, γιατί μου το ζήτησε ο μοναδικός ενεργός ΑΕΛικός φορέας (μακάρι να υπήρχαν εκατό) που φροντίζει να μας θυμίζει γιατί είμαστε απ’ τα γεννοφάσκια μας αυτοί που είμαστε… Καλοί ή κακοί, ίδιοι ή διαφορετικοί, κουτσοί, στραβοί ή ίσοι, αλλά ΑΥΤΟΙ!!!
Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν θα ‘μαι εκεί μόνος, όπως και κανείς δεν θα ‘ναι εκεί μόνος…
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
ο επώνυμος ή ανώνυμος, που προσκλήθηκε για τρεις λόγους, όπως επαρκώς εξηγήθηκαν απ’ τους διοργανωτές: Να παραστεί, να επιδείξει με κοσμιότητα την συμπεριφορά που παραπέμπει στον δέοντα σεβασμό που όλοι οφείλουμε στο ισχυρότερο σύμβολο της πόλης και να εκφράσει τη γνώμη του, ένα δικαίωμα που κανείς δεν δικαιούται να του στερήσει.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που αντιλαμβάνεται τι εννοεί ο κάθε Γιώργος Γκαλίτσιος κι ο κάθε Τιμ Σπαρβ όταν λέει πως για να πάει μπροστά αυτή η ομάδα πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που είδε κι αποείδε κι έχει πάψει πια να πιστεύει πως υπάρχει περίπτωση ποτέ ν’ αλλάξει η νοοτροπία κι η συμπεριφορά των προσώπων που ορίζουν ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που του ρίχνουν χρόνια τώρα τη λάσπη με την σέσουλα.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που του έβαλαν λουκέτο στη θύρα που μεγάλωσε και τόσο αγαπούσε.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που ως «οικογενειάρχης» της Θ10 και της Ανατολικής Πτέρυγας δεν δέχεται ν’ αποκαλούν «ναρκομανείς» τον γιο και την κόρη του που χοροπηδάνε στην Θ1.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που την ώρα που χοροπηδάει στην Θ1 δεν θέλει να τον διαχωρίζουν απ’ τον πατέρα του που κάθεται απέναντι.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που ξέρει ότι με τον κόσμο της ΑΕΛ διαμελισμένο σε χίλια κομμάτια, δεν πας πουθενά.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που αναπολεί τις εποχές που όλοι ήμασταν ένα κι απολαμβάναμε ακόμα και τις διαφωνίες μας, χωρίς κανείς να μας κατατάσσει σε αγνούς, σκουπίδια, φίδια και λοιπά ερπετά.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που με πήρε τηλέφωνο και μου είπε πως ως 52χρονος που μετά από πολύχρονους κόπους και βάσανα έγινε πατέρας στα 50, δεν ανέχεται να κυκλοφορεί ως παράγοντας στην πόλη του ένας άνθρωπος που τόλμησε να παρουσιάσει ως «καταραμένο» έναν άτεκνο.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που ως πατέρας έχει παιδί με καρκίνο κι ως γιος έχει χάσει γονιό απ’ αυτή την τρισκατάρατη αρρώστια και ξερνάει αηδία όταν ακούει αυτοαποκαλούμενο συνάνθρωπο να εύχεται καρκίνο ακόμα και στον εχθρό του.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που ‘χει μερικά κιλά παραπάνω κι αν του περισσεύει κυτταρίτιδα δεν του περισσεύουν τα λεφτά για να πάει στα ινστιτούτα ομορφιάς, όπου συχνάζουν αυτοί με τις πισίνες και τις μεγάλες πόρτες.
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που μέχρι χθες ως ευυπόληπτος επιχειρηματίας πουλούσε καλάμια για ψάρεμα και καμιά καραμπίνα για το κυνήγι κι έμαθε αίφνης πως είναι «έμπορος όπλων».
Θα ‘ναι εκεί κι αυτός…
που θέλει πίσω όχι μόνο την ομάδα και τις Κυριακές του, αλλά και την πόλη του την ίδια, που δεν αντέχει να την βλέπει άλλο να διασύρεται.
Θα ‘ναι κι αυτός κι αυτός κι αυτός… αλλά κάπου πρέπει να μπει και μια τελεία σ’ αυτή την ατέλειωτη λίστα.
Έτσι κι αλλιώς, σαν πολλοί να μαζευόμαστε!!!