Το κείμενο ξεκινάει με την διήγηση δυο διαφορετικών περιστατικών και καταλήγουν σ’ ένα πέρα για πέρα πραγματικό συμπέρασμα…
Το συμπέρασμα μιας δεκαετίας τόσο επίπονης ευρύτερα για τις ζωές μας, όσο και για την ΑΕΛ, που δεν παύει να αποτελεί το σημαντικότερο δευτερεύον πράγμα στην καθημερινότητα χιλιάδων Λαρισαίων.
ΣΚΗΝΗ 1Η:
Είναι κάπου στα 2013-14 λοιπόν, όταν οι περικοπές μισθών και λοιπών δικαιωμάτων ήταν καταιγιστικές, που αντιπροσωπεία συνδικαλιστών επισκέπτεται χώρο εργασίας, προκειμένου να ενημερώσει για επικείμενη απεργία και για τα αιτήματά της.
Εργάτρια παρεμβαίνει κάποια στιγμή στα λεγόμενα του ομιλητή και διαμαρτύρεται, προκαλώντας τον εξής διάλογο:
– Τι να την κάνουμε την απεργία; Τι θα βγει; Είδαμε και την άλλη φορά που απεργήσαμε. Τίποτα…
– Mα αυτός είναι ο τρόπος διαμαρτυρίας που έχουμε, απέναντι σε πράγματα που μας αγγίζουν όλους.
– Μωρέ ξέρω εγώ τι χρειάζεται, αλλά…
– Τι χρειάζεται;
– Να πάρεις μια βόμβα και να πας στη Βουλή, να τους τινάξεις όλους στον αέρα.
– Διαφωνώ φυσικά, αλλά αν πιστεύεις ότι αυτό πρέπει να κάνεις, πάρε μια βόμβα και πήγαινε…
– Τι, εγώ θα πάω;
ΣΚΗΝΗ 2Η:
Είναι 13/10/20, χθες δηλαδή, λίγο πριν τελειώσει η ραδιοφωνική εκπομπή μου, στην οποία έχω βάλει κάτω όλα τα θέματα επικαιρότητας που αφορούν στην ΑΕΛ.
Επί μιάμιση ώρα σχεδόν, καταγράφω τα περί Γιουνές, περί Χαρογιάν και τα περί της προχθεσινής επίσκεψης του Κούγια στα Δένδρα, φροντίζοντας να ενημερώσω και να σχολιάσω με πλήθος επιχειρημάτων όχι μόνο απ’ τη δική μου σκοπιά, αλλά και απ’ την σκοπιά του «κυβερνητικού ρεπορτάζ». Δηλαδή του ρεπορτάζ που δίνει τα γεγονότα όπως τα διαρρέει η ΠΑΕ, άκριτα και χωρίς να ενοχλούν εκείνον που τα προκαλεί…
Κι έρχεται το μήνυμα του Θανάση να κάνει την βαρυσήμαντη τοποθέτηση:
«Έχετε κουράσει»!
https://soundcloud.com/pressing-901-larissa/tsoumbox-131020
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Ο Θανάσης κουράστηκε φυσιολογικά ο άνθρωπος, όχι βέβαια απ’ αυτούς που κάνουν όσα κάνουν και προκαλούν όσα προκαλούν, αλλά από εκείνους που τα λένε, τα αναδεικνύουν και τα καταγγέλλουν, γιατί πιθανότατα του χαλάνε τη ζαχαρένια και ταράζουν τον αδιάφορο ύπνο του.
Την ίδια ώρα η… Θανάσαινα της πρώτης ιστορίας, είναι προφανές πως αναζητά τους ανθρώπους που με κάποιον απροσδιόριστο τρόπο θα βγάλουν τα κάστανα απ’ τη φωτιά για λογαριασμό της, χωρίς την δική της συμμετοχή.
Πρόκειται σαφέστατα για δυο χαρακτηριστικά παραδείγματα άβουλων συμπολιτών, των σύγχρονων κυρ-Παντελήδων του γνωστού τραγουδιού, που με τη στάση τους δεν κάνουν τίποτα άλλο απ’ τον να προκαλούν και εν τέλει να νομιμοποιούν και να στηρίζουν κάθε είδους φασίζουσα νοοτροπία και πρακτική.
Πρόκειται σαφέστατα για το είδος των ανθρώπων που σε πολιτικό επίπεδο τους εκμεταλλεύονται μορφώματα σαν τη «Χρυσή Αυγή», για να ξεπλύνουν επικοινωνιακά την βαρβαρότητα και τον μισανθρωπισμό τους και να παρουσιάζονται ως αυθεντικά ακτιβιστικά κινήματα. Κι άμα λάχει, σου λένε πως θα βάλουν και βόμβα στη Βουλή, μέχρι να μπουν!
Πρόκειται σαφέστατα για το είδος των ανθρώπων που δεν θέλουν και πολλά πολλά με την εκάστοτε εξουσία, όπως κι αν αυτή επιβάλλεται, αρκεί να ξεγελιούνται με το ξεροκόμματο της ντροπής, που πότε λέγεται «συσσίτιο μόνο για Έλληνες» και πότε Super League 1 χωρίς αξιοπρέπεια και χωρίς κάποια προοπτική.
Αν σε κάποιους ο παραλληλισμός φαντάζει ανοίκειος, τους πληροφορώ πως δεν είναι, γιατί ο ναζισμός κι ο φασισμός δεν προκύπτουν μέσα από εφαρμογή πολιτικών εγχειριδίων και κοινωνιολογικών θεωριών, αλλά φυτρώνουν στο κενό που δημιουργεί η απουσία του κάθε Θανάση και της κάθε Θανάσαινας απ’ την καθημερινότητα.
Των ανθρώπων εκείνων που κατά κανόνα, ακόμα και σήμερα που εύχομαι να επιβληθούν στους ναζιστές Χρυσαυγίτες οι μεγαλύτερες των ποινών, θα βρουν σίγουρα να πουν ένα ακόμα «αλλά», όχι γιατί ξέρουν, μα γιατί κάπου το άκουσαν…
Που ‘σαι, Θανάση… M’ έχεις κουράσει και μόνο που ξέρω ότι ζεις ανάμεσά μας!!!
Υ.Γ. Κάποια άλλη στιγμή θα μιλήσουμε για τον έτερο πόλο του κακού, την δημοσιογραφία των σπηλαίων, όπως μ’ αρέσει να την αποκαλώ.