Ακριβώς μια εβδομάδα πριν, Κυριακή βράδυ τέτοια ώρα, με αφορμή τις πλημμύρες στον κάμπο και το φόρτο του νερού που δέχθηκαν και επρόκειτο να δεχθούν για μια ακόμη φορά η Λάρισα από τη βροχή κι ο Πηνειός απ’ όλη την κεντροδυτική Θεσσαλία, χωρίς να… ιδρώσουμε, έγραψα ένα άρθρο με το οποίο εκθείαζα τον κορυφαίο κατ’ εμέ δήμαρχο της σύγχρονης ιστορίας της Λάρισας, τον Αριστείδη Λαμπρούλη.
Τον εκθείαζα γιατί επί των ημερών του υλοποιήθηκαν στην πόλη οράματα που σε επίπεδο υποδομών, την έκαναν μεταξύ άλλων από λασποχώρι που ήταν, μια πόλη ασφαλή σε πλημμυρικά φαινόμενα, υπόδειγμα στην διαχείριση του νερού και πολλά ακόμη, χωρίς να επεκταθώ στην πεζοδρόμηση του κέντρου και τις υπόλοιπες δραστικές παρεμβάσεις της 10ετίας του ’80.
Με χαρά διαπίστωσα μέσα από τα σχόλια, τις κοινοποιήσεις και εν γένει τις αντιδράσεις χιλιάδων αναγνωστών, ότι είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί εκείνοι που έχουμε την ίδια κρίση για το άνθρωπο που κατάφερε ουσιαστικά να ενώσει τη Λάρισα όταν χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μεγάλες προκλήσεις της εποχής, ακριβώς γιατί πίστευε σ’ αυτό που έκανε και δεν ίδρωνε τα’ αυτί του απ’ την πίεση της καθημερινότητας.
Μόνο για το κρίσιμο έργο της εγκατάστασης του αποχετευτικού δικτύου ομβρίων υδάτων, που χρειάστηκε να σκαφτεί για 2-3 χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όλη η Λάρισα, άκουσε τόσες κατάρες, όσες δεν είχε ακούσει απ’ τους εθνικόφρονες σαν καπετάνιος του Δημοκρατικού Στρατού.
Ωστόσο, μεταξύ των σχολίων που δέχθηκα ήρθε κι ένα απ’ τον καλό μου φίλο τον Βαγγέλη, που ανέφερε τα εξής:
«ΚΑΛΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΞΙΣΩΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΛΑΜΠΡΟΥΛΗ ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΟΥ ΣΟΥΦΛΙΑ ΠΟΥ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΕ ΤΗΝ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ … ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΡΧΙΚΑ Ο ΛΑΜΠΡΟΥΛΗΣ ΑΡΝΙΟΤΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΟΚ ΚΑΙ Ο ΣΟΥΦΛΙΑΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΕ …ΡΩΤΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ …»
Με χαρά δέχθηκα την πρόκληση να ερευνήσω το θέμα, όπως διαβεβαίωσα και στα μέσα της εβδομάδας – δια μέσου Τσιάτα – ακροατή της εκπομπής «Σε κόντρα επίθεση» του Pressing 90.1, αφού εξάλλου αυτό με το οποίο είχα ασχοληθεί εγώ στο επίμαχο άρθρο δεν ήταν η χρηματοδότηση του έργου, αλλά η οραματική του διάσταση και κυρίως, η υποστήριξή του στην καθημερινότητα.
Για να μιλήσω απλά, για το καθημερινό μπινελίκι που άντεξε η δημοτική αρχή εκείνης της εποχής, γιατί ήξερε τι έκανε και πίστευε πως η δικαίωση θα έρθει με τον χρόνο.
Κι ενώ προγραμμάτιζα, τώρα, στην εβδομάδα απάνω, να πάω το θέμα παραπέρα, ικανοποιώντας το αίτημα του φίλου Βαγγέλη, από τη δύσκολη θέση της σύνταξης μ’ έβγαλε ένας άλλος φίλος, ο Ηλίας M. Παλαιοχωρλίδης, με την ανάρτηση σχετικού άρθρου στη larissapress.gr, το οποίο ευχαρίστως θα φιλοξενούσα στη στήλη αυτή, όπως κάνω και τώρα και στο οποίο αναδεικνύει την σύμπραξη Σουφλιά-Λαμπρούλη ή Λαμπρούλη-Σουφλιά, προκειμένου να υλοποιηθεί αυτό το έργο-σταθμός για τη Λάρισα.
Κι όπως εύστοχα γράφει ο Ηλίας, σε σχέση με τον σχόλιο του Βαγγέλη, ο Λαμπρούλης ήταν εκείνος που υπερέβη τις κομματικές αγκυλώσεις προκειμένου να γίνει το έργο, χωρίς να προκύπτει από πουθενά ότι εκβιάστηκε.
(σ.σ. Στο μέτρο του δυνατού από πλευράς χρόνου, ψάξαμε στον αρχείο του Σπύρου Τσαντόπουλου, ο οποίος εξ αρχής μου διέθεσε τις φωτογραφίες που συνοδέυουν αυτά τα θέματα, αλλά δεν εντοπίσαμε ακόμη κοινή φωτογραφία Σουφλιά-Λαμπρούλη, χωρίς να εγκαταλείπουμε)
Το κείμενο λοιπόν του Ηλία Παλαιοχωρλίδη, αναρτήθηκε υπό τον τίτλο «Σουφλιάς-Λαμπρούλης: Η Λάρισα που δεν πλημμυρίζει ποτέ…» κι έχει ως εξής:
“Σήμερα μετά το πέρας της καταστροφικής μα και φονικής κακοκαιρίας, πέρασαν από το μυαλό μου κάποιες σκέψεις.
Πώς η Λάρισα που δέχεται ένα πολύ μεγάλο ποσοστό έντονης βροχόπτωσης δεν αντιμετώπισε κάποιο ουσιαστικό θέμα και σε άλλα μέρη πλημμυρίζουν;
Πως η Λάρισα δεν έχει έρθει αντιμέτωπη με προβλήματα πλημμύρας από την στιγμή που εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο εν συγκρίσει με τις όμορες περιοχές, με την προϋπόθεση ότι γίνονται από τον Δήμο οι απαραίτητες ενέργειες για τον καθαρισμό των φρεατίων.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970-1980, κυβέρνηση της χώρας ήταν η Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η χώρα βρισκόταν στην διαδικασία εισόδου στην τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (Ε.Ο.Κ.) των έως τότε εννέα μελών της. Η οικονομία έδειχνε ισχυρά ανοδικά σημάδια, το δημόσιο χρέος κυμαινόταν στο 25,7% έως 28,6% του ΑΕΠ, η κοινωνία είναι αλήθεια προσπαθούσε να αναπτυχθεί και να αφήσει πίσω της την μίζερη Ελλάδα.
Φυσικά και δεν ήταν όλα ρόδινα, υπήρχαν ακόμη οι αγκυλώσεις του παρελθόντος ανάμεσα στους Έλληνες, υπήρχε η γραφειοκρατία που λες και είχε βάλει στοίχημα να σταματάει κάθε ρηξικέλευθη και αναπτυξιακή προσπάθεια που γινόταν από Έλληνες πολίτες, ο πληθωρισμός ήταν 7-9% και αυτός με τη σειρά του προσπαθούσε να μειώσει την όποια αύξηση υπήρχε στα οικογενειακά εισοδήματα. Ο ρυθμός ανάπτυξης της Εθνική Οικονομίας ήταν 3,5% – 5%
Συνεχίζοντας την ιστορική αναφορά στα τότε πολιτικά δεδομένα της χώρας μας, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.
Κατήγγελλε τα πάντα, χωρίς δισταγμό, (συνθήματα της εποχής ήταν ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, Όχι στην ΕΟΚ , Είσαι στην ΕΟΚ , πάθε για την ΕΟΚ ως παράφραση του Είσαι για την ΕΟΚ μάθε για την ΕΟΚ). Η τότε Ενωμένη Αριστερά με ποσοστά περίπου στο 13%, ήταν αντίθετη στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ με κάθε τρόπο. Διοργάνωνε μεγάλες πορείες, συνθηματολογούσε με κάθε τρόπο ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ και φυσικά του ΝΑΤΟ.
Η χώρα κάνει, αλλού δειλά & αλλού τολμηρά βήματα εκσυγχρονισμού
Στις 23.8.1980 δημοσιεύεται ο Νόμος 1069 ΦΕΚ Α΄191 :
-Περί κινήτρων δια την ίδρυσιν Επιχειρήσεων Υδρεύσεως και Αποχετεύσεως- που συνέταξε & υποστήριξε στη Βουλή ο βουλευτής Λαρίσης Γιώργος Σουφλιάς ως Υφυπουργός της Κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή. Ο νόμος αυτός αποτέλεσε τομή για την τοπική αυτοδιοίκηση. Περιττό να πλατειάσουμε, αλλά αναφέρω ότι με λίγες προσθήκες ισχύει έως σήμερα. Είναι ο νόμος που έλυσε τα χέρια στις δημοτικές αρχές και έδωσε την ευκαιρία στην πόλη μας να ιδρύσει ΔΕΥΑ.
Η Ελλάδα με την μεγάλη πολιτική επιλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή να ενταχθεί η χώρα ως ισότιμο μέλος της ΕΟΚ είχε γίνει ήδη κράτος υπό ένταξη και δημιουργούταν έσοδα από τις εισροές κεφαλαίων της ΕΟΚ, διότι ήμαστε κράτος υπό ένταξη και έπρεπε να προετοιμαστούμε σε υποδομές και υπηρεσίες και να συμβαδίσουμε με αυτές της ΕΟΚ.
Ο Γιώργος Σουφλιάς στη συνέχεια έγινε υφυπουργός Συντονισμού στην κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη με αρμοδιότητες μεταξύ άλλων τη διαχείριση των πόρων της τότε ΕΟΚ.
Με αυτές τις ιδιότητες ο Γιώργος Σουφλιάς χρηματοδότησε σειρά έργων στο Ν. Λάρισας… (επισημαίνω ότι τότε ο σχεδιασμός, οι αποφάσεις & οι χρηματοδοτήσεις ήταν του Κεντρικού Κράτους ! [μια έρευνα στον τοπικό τύπο της εποχής θα μας πείσει]
Δήμαρχος της πόλης ήταν ο Χονδρονάσιος Αλέξανδρος (1978-1980) όπου ο ίδιος αλλά & το κόμμα του είχαν μια σταθερή και αμετακίνητη πολιτική άποψη : ΕΟΚ & ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο! Και για το λόγο αυτό υπήρχε άρνηση συνεργασίας που καθυστέρησε την απορρόφηση των χρηματοδοτήσεων.
Το Δήμαρχο Χονδρονάσιο Αλέξανδρο, διαδέχθηκε ο Αριστείδης Λαμπρούλης της ιδίας βεβαίως παράταξης.
Όταν λοιπόν ο αείμνηστος Αριστείδης Λαμπρούλης ανέλαβε δήμαρχος, με γνώμονα το καλό της πόλης αναθεώρησε τις κομματικές θέσεις και αποφάσισε να αξιοποιήσει κεφάλαια που είχαν διατεθεί στην πόλη & το δήμο και μέχρι τότε αρνούνταν να απορροφήσουν. Έργα όπως το αποχετευτικό σύστημα της Λάρισας, η πρώτη πεζοδρόμηση του κέντρου της Λάρισας, δημιουργία ΧΥΤΑ στην πόλη μας, η δεύτερη γέφυρα στο ΑΛΚΑΖΑΡ (έργο που δεν εγκαινιάστηκε ποτέ), ήταν έργα που χρηματοδοτήθηκαν και από Ευρωπαϊκούς πόρους, συνεχίστηκαν και αναπτύχθηκαν από όλους τους Δημάρχους της Λάρισας ώστε σήμερα όλοι οι Λαρισαίοι να απολαμβάνουμε σύγχρονες υποδομές και η λασπούπολη να είναι παρελθόν.
Πιστεύω ότι ίσως αυτό πρέπει να πιστώσουμε στο Δήμαρχο Λαμπρούλη: Ότι ξεπέρασε τις κομματικές αγκυλώσεις με γνώμονα την εξέλιξη των υποδομών της πόλης και απορρόφησε τις πιστώσεις.
Συνεπώς για την αποκατάσταση ολόκληρης της αλήθειας στο θέμα αποχετευτικό Λάρισας κλείνω την παρέμβασή μου επαναλαμβάνοντας ότι σχεδιασμός και χρηματοδότηση ξεκινούν από το Γιώργο Σουφλιά και όντως ο δήμαρχος Λαμπρουλης στη θητεία του υλοποίησε το έργο πρότυπο που συνέχισαν με επιτυχία οι Δήμαρχοι που τον διαδέχθηκαν»!
Αν μη τι άλλο, πρόκειται για εμπεριστατωμένη τοποθέτηση και χαίρομαι αφάνταστα για το γεγονός ότι το αρχικό μου άρθρο ήταν εκείνο που προφανώς προκάλεσε τον Ηλία να προχωρήσει στην δική του ανάρτηση, όχι απαραίτητα για να μου απαντήσει (σ.σ. γιατί σ’ αυτή την περίπτωση είναι αντιδεοντολογικό και απαράδεκτο να στέλνεται αυτή σε άλλο μέσο), αλλά για να ανοίξουν τα μάτια οι νεότερες γενιές πολιτικών και πολιτών και να μάθουν ότι η σύμπραξη αντίθετων πολιτικά μεν αλλά άξιων ανθρώπων, μόνο ευεργετική μπορεί να είναι για τον τόπο σε όλα τα επίπεδα. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το ίδιο έγινε και με την στήριξη στην ΑΕΛ του ’88, στις ίδιες εκείνες εποχές, που δεν θα είχε την ίδια δυναμική αν δεν είχαν σταθεί στο πλευρό της όλοι, μα όλοι!!!