Δέκα μποφόρ αέρα σήκωσε το ξεφύσημα της ανακούφισης που βγήκε αυτόματα απ’ τα σπλάχνα των οπαδών της ΑΕΛ κι εν προκειμένω των ακροατών του Pressing 90.1 το βράδυ του Σαββάτου, μόλις ο – μη πω – Διαμαντόπουλος σφύριξε τη λήξη στη Λαμία…
Ο ένας βαθμός ήταν κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό που δικαιούνταν οι «βυσσινί» απ’ αυτή την εμφάνιση και το μοναδικό φυσικά κέρδος, μετά από ένα μαρτυρικό 70λεπτο – καθώς το πρώτο 20λεπτο ήταν άκρως ανταγωνιστικό αλλά χωρίς ουσία – γεμάτο λάθη, νευρικότητα και σύγχυση τόσο μέσα στον αγωνιστικό χώρο όσο σε μεγάλο βαθμό και στον πάγκο, γεγονός που γύρισε το νου και τις συνθήκες δυο μήνες πίσω!
Αν μη τι άλλο, είχαμε αρκετό καιρό να δούμε την ομάδα τόσο ανήμπορη να αντιμετωπίσει αντίπαλο και τον Φέστα τόσο αμήχανο στην προσπάθεια να διαχειριστεί την τροπή του αγώνα, που προσωπικά μου ‘φερε στο νου το εντός έδρας 0-1 της κανονικής διάρκειας με τη Λαμία, όπου είχες την αίσθηση ότι έχει χαθεί παντελώς ο έλεγχος.
Το μόνο που κατάφερε προχθές ο Ιταλός με τις απεγνωσμένες κινήσεις του και την τοποθέτηση απ’ το ξεκίνημα της επανάληψης 3ου στόπερ, ήταν η αποτροπή δημιουργίας μεγάλων ευκαιριών απ’ τους γηπεδούχους, που στο πρώτο ημίχρονο είδαν το Νάγκι και την ίδια τη μπάλα, να μη θέλουν να μπει στην εστία του Ούγγρου.
Αντίθετα, δεν κατάφερε να συμμαζέψει οτιδήποτε άλλο κι αδυνατώ να κατανοήσω τι διάολο προσδοκά με την χρησιμοποίηση απ’ την αρχή του Μουκάντζο, τι μπορεί να ζητούσε με την χρησιμοποίηση για αρκετό χρόνο στα αμυντικά χαφ των Μιλοσάβλιεβιτς και Μπεν Χατίρα (!!!) και πως δένουν στη ροή των αγώνων η επιτυχημένη κι απ’ το πουθενά χρησιμοποίηση του Γλυνού στο Περιστέρι ή η επίσης επιτυχημένη είσοδος απ’ τον πάγκο του Ηλιάδη στο ίδιο ματς, με την μη χρησιμοποίησή τους στη Λαμία ούτε καν ως αλλαγή.
Αν σ’ όλα αυτά και μετά από τέτοια απογοητευτική εμφάνιση, προστεθούν οι νέες σπασμωδικές αντιδράσεις της ΠΑΕ κατά τη διαιτησίας, του Κλάτεμπεργκ, του τζίτζιρα, του μίτζιρα και του τζιτζιμιτζιχότζιρα, αλλά όχι και του Γρηγορίου με τον οποίο ο Κούγιας είχε «ψου-ψου» μετά το ματς (σ.σ. κι εμείς περιμένουμε που λέει ο λόγος απαντήσεις σε φλέγοντα ερωτήματα),
…σχηματίζεται μια εικόνα που δεν τη λέω και αισιόδοξη ενόψει του κρίσιμου αγώνα με τον ΟΦΗ, που τον θεωρώ και τον πλέον δύσκολο της τριάδας που απομένει ως το τέλος.
Ας ελπίσουμε ότι δεν πρόκειται όντως για πισωγύρισμα, αλλά για μια κακή παρένθεση που οφείλεται είτε στον τρόπο προσέγγισης της συγκεκριμένης αντιπάλου, λόγω των προεδρικών ξεκατινιασμάτων, είτε στην δομική αδυναμία της ΑΕΛ να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο με τα συγκεκριμένα αγωνιστικά χαρακτηριστικά, καθώς σημάδια ανημποριάς – συγκριτικά με άλλους αγώνες – παρουσιάστηκαν και στο δεύτερο ημίχρονο του αντίστοιχου 2-1 της κανονικής διάρκειας στη Λαμία.
Στη χειρότερη, ας ελπίσουμε ότι ήταν απλά μια εμφάνιση που οφείλεται στα φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα της απόδοσης κάποιων παικτών, που συνέπεσε να ‘ναι περισσότεροι αυτή τη φορά, λόγω της διαγνωσμένης ανετοιμότητάς τους για μια σειρά τόσων αγώνων γεμάτων ένταση…
Γιατί με τον ΟΦΗ δεν έχεις ν’ αντιμετωπίσεις μόνο έναν αντίπαλο, αλλά πριν απ’ αυτόν, την αδυναμία σου να κάνεις στο Αλκαζάρ όλα εκείνα που πρέπει για να φτάσεις σε μια εντός έδρας νίκη… Που σημαίνει ότι θεωρητικά πρέπει το Σάββατο να δούμε την καλύτερη ΑΕΛ που έχουμε δει φέτος μέσα στη Λάρισα!!!
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για την ιστορία, παρατίθεται το ραδιοφωνικό τρίωρο του Σαββάτου με όλους αυτούς τους προβληματισμούς διατυπωμένους σε ζωντανό χρόνο, γεγονός που έχει τη σημασία του: