Κατ’ αρχάς, έχοντας πάνω από τρεις εβδομάδες εκτός δουλειάς για προσωπικούς λόγους, χρωστάω να ξεκινήσω με την επισήμανση ότι η ΑΕΛ που είδαμε στα τελευταία παιχνίδια, δηλαδή με Βόλο, ΠΑΣ και ΑΕΚ, δεν έχει καμιά σχέση με την προηγούμενη, που παρουσιάζονταν απλά ως η χειρότερη ομάδα της κατηγορίας και υπ’ αριθμόν ένα υποψήφια για υποβιβασμό!
Το τι άλλαξε, είναι απλό… Εδέησε ο Γρηγορίου να καταλάβει πως είναι περιττό να παίζει με δύο 6άρια όταν μπορεί ο Σπαρβ να κάνει μόνος του τη δουλειά μπροστά απ’ τα στόπερ. Άλλαξε λοιπόν το 4-2-3-1 σε 3-5-2, με ένα 6άρι τον Φινλανδό, δύο εσωτερικούς μέσους σε πιο ελεύθερο ρόλο, όπου ανταποκρίνεται μια χαρά σε κυκλοφορία μπάλας και δημιουργία εκτός απ’ τον Μιλοσάβλιεβιτς κι ο Νικολιάς και δύο ταχύτατους κυνηγούς μπροστά, τους Πλατέλλα και Πινακά, αντί των πιο αργών Τόρζε και Ντουρμισάι. Ταυτόχρονα, η χρησιμοποιήση πλέον αμυντικής τριπλέτας, επιτρέπει στα μπακ και κυρίως στον Φιλίπ, που το έχει με τα ανεβάσματα, να συνδράμουν επιθετικά.
Από τον Βόλο…
Συνέπεια όλων αυτών ήταν να βάλει το νερό στ’ αυλάκι στον Βόλο, αρχικά μ’ ένα κλασσικό γκολ Μιλοσάβλιεβιτς σε δημιουργία Φιλίπ, που ατυχώς ήταν οφ σάιντ κι έπειτα με το πέναλτι του τσαμπουκαλεμένου κι αξιοθαύμαστου για το θάρρος του, Πινακά. Το ότι όχι μόνο δεν κέρδισε, αλλά κινδύνεψε και με ήττα από ομάδα με δύο παίκτες λιγότερους, οφείλεται ξεκάθαρα στο γεγονός ότι ο Γρηγορίου φοβήθηκε σα να λέμε τη νίκη και πέρασε άνευ λόγου στο γήπεδο 6άρι (Σεσέροβιτς), αντί για 8αρο10άρι (Νικολιάς). Φυσικά τη νύφη την πλήρωσε ο Σεσέροβιτς, όπως πέρυσι στην Ξάνθη οι Στάνκοβιτς και Φατιόν, αλλά είναι κοινός τόπος πλέον σ’ αυτή την ομάδα ότι πρόεδρος και προπονητής κοιτάζουν πρώτα πως να διώξουν τις ευθύνες από πάνω τους και μετά οτιδήποτε άλλο…
Μέσω Ιωαννίνων…
Στα Γιάννινα βέβαια το αποτέλεσμα ήρθε, δικαιώνοντας πλήρως αυτή την αγωνιστική μεταβολή, που βελτίωσε την ομάδα και ανασταλτικά, εκτός απ’ την οφθαλμοφανέσταση βελτίωση που έφερε στο δημιουργικό κομμάτι του παιχνιδιού. Βέβαια, για να λέμε του στραβού το δίκιο, βοήθησε κι εκείνη η αναπάντεχη αποβολή του μπακ των γηπεδούχων, που αν δινόταν ανάποδα, θα σήκωνε ίσαμε 33 ανακοινώσεις κι 77 προσωπικές δηλώσεις! Αλλά έχω την αίσθηση πως εκείνο που βοήθησε περισσότερο για το “διπλό” στον ΠΑΣ, ήταν το γεγονός ότι προηγήθηκαν οι γηπεδούχοι κι απελευθέρωσαν τον Γρηγορίου απ’ το ηττοπαθές άγχος που τον διακατέχει, με αποτέλεσμα να κάνει κινήσεις για να κυνηγήσει γκολ και να τα πετύχει… Έτσι δεν γινόταν άλλωστε και πέρυσι, με τις τόσες ανατροπές, που έπρεπε πρώτα να φάμε γκολ κι ύστερα να παίξουμε επιθετικά όπως πρέπει;
Στην 4άρα της Ριζούπολης…
Κι αφού επισημάνω πως όλα αυτά αποδεικνύουν πως ό,τι λέμε και κάθε κριτική που κάνουμε, όσο σκληρή κι αν είναι, γίνεται για καλό, ερχόμαστε στο σημερινό ματς της Ριζούπολης, που δεν ήταν για 4-1, γι’ αυτό κι έχει ενδιαφέρον να δούμε πως φτάσαμε σ’ αυτή τη συντριβή…
Τι είδαμε λοιπόν σήμερα; Είδαμε μια ΑΕΛ που παρά τις μόλις 3 νίκες μέσα στο 2020, έπαιξε την ΑΕΚ με αυτοπεποίθηση, διεκδικώντας το ματς, γιατί και οι ίδιοι οι παίκτες καταλαβαίνουν πως αυτό το νέο σχήμα τους πάει κι ευχαριστιούνται περισσότερο τη μπάλα. Αμύνονται καλύτερα, έχουν παίκτες στις σωστές θέσεις για να βρεθούν και να επιτεθούν κι ως εκ τούτων, δε μάσησαν ούτε στο 1-0 και ισοφάρισαν με το υπέροχο γκολ του Σπαρβ, παίρνοντας στο σημείο εκείνο και τα ψυχολογικά ηνία του αγώνα.
Κι εδώ, ω του θαύματος, θα συμφωνήσω με τον Γρηγορίου και θα διαφωνήσω με τον Καρέρα… Το 2-1 ήταν που έκρινε το ματς κι όχι το 3-1!!!
Κι ήταν ο τρόπος που μπήκε το 2-1 που αποτέλεσε το κριτήριο του αγώνα κι αυτό το δώρο του Μούζεκ, σαν κι εκείνα που απλόχερα έκανε και στα Γιάννενα και στο Βόλο, ανεξάρτητα αν τα εκμεταλλεύτηκαν ή όχι οι αντίπαλοι. Λάθη που δεν μπορούν δυστυχώς να καλύψουν γιατί δεν έχουν είτε την οξυδέρκεια είτε τα κουράγια, ούτε ο άπειρος Ηλιάδης, ούτε ο προχωρημένος ηλικιακά Μιχαήλ.
Κι ήταν εν τέλει η απογοήτευση που σκόρπισε αυτό το γκολ, ο λόγος της άνευ όρων παράδοσης, σε συνδυασμό με την έλλειψη της ενέργειας του τραυματία Νικολιά απ’ τη μεσαία γραμμή, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να αναπληρώσει ο Τόρζε, όση ποιότητα κι αν έχει. Εξάλλου, 8άρι δεν είναι, όπως πολύ περισσότερο δεν είναι κέντρο άμυνας Super League ο Μούζεκ με τον Ηλιάδη, που τους βάφτισαν έτσι ο Κούγιας με τον Γρηγορίου για να καλύψουν τα σκαμπίλια που έφαγαν μεταγραφικά από Αυστρία κι Αρμενία και την αδυναμία τους να σχεδιάσουν ένα κέντρο άμυνας της προκοπής.
Αν μη τι άλλο, όλα αυτά τα γνωρίζουν, τα βλέπουν και τα βιώνουν πρώτοι απ’ όλους οι ίδιοι οι “βυσσινί”, που ακριβώς αυτή την εικόνα παρουσίασαν στο δεύτερο μισό της επανάληψης σήμερα στη Ριζούπολη… Την εικόνα των πνιγμένων στην κολυμπήθρα που κάνουν τα αγωνιστικά βαφτίσια του ρόστερ τους ο Κούγιας με τον Γρηγορίου!
Κλείνοντας, κατόπιν τούτων, θα έλεγα πως εξίσου σύμφωνος είμαι και με τη δήλωση Γρηγορίου που λέει ότι “τα ατομικά λάθη συγκέντρωσης που μας κόστισαν σε πολλά ματς, δεν διορθώνονται με προπόνηση”, αλλά εγώ θα συνεχίσω, γράφοντας πως έχουν να κάνουν με την συνολική ποιότητα των παικτών και την επάρκειά που έχουν για τη θέση που παίζουν. Θα συμπληρώσω δε, ότι όταν παίζεις κατ’ επιλογή σου μ’ αυτό το κέντρο άμυνας, έχεις και την απόλυτη ευθύνη της εικόνας που παρουσιάζει όχι μόνο σήμερα, αλλά στα περισσότερα παιχνίδια.
Αλήθεια, σας προκαλώ να δείτε από που έχει φάει η ΑΕΛ σχεδόν το σύνολο των γκολ που έχει παθητικό σ’ αυτό το πρωτάθλημα…
Υ.Γ. Μπράβο στον Πινακά που 3-4 ματς έχει παίξει ως τώρα βασικός και μας έχει κάνει να αισθανόμαστε ότι λείπει όταν δεν είναι σε θέση να παίξει!