Τον πρωτοέμαθα τέλη δεκαετίας του ’80, που με δικό του «μπάζερ μπίτερ» γκολ μας πήρε «διπλό» (1-2) ο Δωτιέας μέσα στο Συκούριο…
Με πρωτοέμαθε την επόμενη σεζόν, που σκόραρα δις με τη φανέλα του Κισσάβου κόντρα στην ομάδα της Αγιάς, σ’ εκείνο το 3-1 που ήταν απλά ένα ακόμα από τα συγκλονιστικά εκείνα ματς της εποχής!
Ωστόσο, γνωριστήκαμε όταν το ’92 άρχισα να δημοσιογραφώ και να αποκτώ σταδιακά προσωπική επαφή με έναν μετά τον άλλον τους ανθρώπους όχι μόνο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, αλλά ευρύτερα της κοινωνικής ζωής, η οποία ανέκαθεν τον απασχολούσε, ως περήφανο γόνο ενός πατέρα που διετέλεσε στην πολιτική ζωή του τόπου.
Απ’ το ’90 μάλιστα ενεργοποιήθηκε ως μέλος στην Ερασιτεχνική ΑΕΛ, για να αναλάβει την προεδρία της απ’ το 2000, προκειμένου να καταγράψει για μια δεκαετία την διαδρομή του μακροβιότερου προέδρου στην ιστορία του σωματείου…
Ήταν η εποχή που μας έφερε πολύ πιο κοντά, με γέφυρα τα τεράστια προβλήματα των «πέτρινων χρόνων» της ΑΕΛ και φυσικά το Νίκο Σωτηρούλη και ταυτόχρονα, η εποχή που πήρε τις μεγάλες αποφάσεις, δεχόμενος την επικρότηση απ’ τους πολλούς, αλλά και την αποδοκιμασία που πάντα ακολουθεί τις επιλογές των θαρραλέων, για όσα δεν φτάνει συνήθως η αλεπού!!!
Ήταν ο καιρός που έλαβε την μεγαλύτερη των αποφάσεών του, το καλοκαίρι του 2002, ακριβώς με την συμπλήρωση 38 ετών ζωής των «βυσσινί», που μένοντας ξεκρέμαστοι από διοίκηση στην ΠΑΕ, δεν αρνήθηκε να κρατήσει στα χέρια του την καυτή πατάτα της διοίκησής της, με κύριους συνοδοιπόρους τον Ζήση Χελιδώνη, τον Γιώργο Ζορμπά και την σχέση εμπιστοσύνης που είχαν χτίσει με τον χορηγό ακόμα τότε της ομάδας, Νίκο Σωτηρούλη.
Έκτοτε ήμουν κι εγώ εκεί, πλαστογραφώντας με την άδειά του 100άδες φορές την υπογραφή του στα έγγραφα που σωρηδόν έπρεπε να φεύγουν απ’ την ΠΑΕ καθημερινά…
Στα ατέλειωτα συμβούλια, στα μαραθώνια ταξίδια, στις χαρές και στις λύπες μιας σεζόν που έμελλε να περάσει από 40 κύματα για να δικαιώσει τον αγώνα του, αλλά δεν είχαμε smartphones για να τον αποτυπώσουμε σε όλο του το μεγαλείο!
Έναν αγώνα που συνεχίστηκε στη βάση ενός οράματος, που οδήγησε με τη σειρά του και στις ιστορικές υπογραφές για το γήπεδο (σ.σ. η στιγμή που αποτυπώνεται στη φωτογραφία δίπλα στον υπουργό Γιάννη Ιωαννίδη), με τα πολλά σωστά και τα λίγα λάθη τους…
Κοινωνικές επαφές πέραν εκείνων που αφορούσαν στην ΑΕΛ και γενικότερα στη δουλειά δεν είχαμε, όπως είχα και έχω με τον Ζήση, αλλά όποτε πήγαινα έκτοτε στην τράπεζα για οποιαδήποτε δουλειά, σκιζόταν να μ’ εξυπηρετήσει στο όνομα εκείνων των στιγμών και της κοινής μας αγωνίας για την ομάδα της καρδιάς μας.
Μ’ έκανε να αισθάνομαι φίλος του και χαίρομαι πολύ γι’ αυτό, προσυπογράφοντας σχόλια σαν κι εκείνο που διάβασα σε χθεσινή σχετική ανάρτησή μου στο facebook:
«100 φορές να του ζητούσες βοήθεια, 100 φορές θα στην πρόσφερε»!
Γι’ αυτό και κάθε άλλο παρά τυχαίο είναι πως τα ίδια τα παιδιά εκείνης της 38ης σεζόν στην ιστορία της ΑΕΛ, έσπευσαν με πόνο ψυχής να τον αποχαιρετήσουν, μη πιστεύοντας την είδηση του θανάτου του… Ο Γιώργος Λιάπης, ο Χρήστος Γκάτας, ο Αλέκος Κακαζούκης, ο Νίκος Χρόνης, ο Βασίλης Νούσιος, ο Θανάσης Παλαιολόγος, ο Αλέκος Κοτζαφίλιος, ο Δημήτρης Κοντοδήμος, ο Αποστόλης Παπακώστας κι ένα σωρό άλλοι της σειράς του 2002, μ’ ένα «καλό ταξίδι πρόεδρε» είπαν για μένα πολλά περισσότερα απ’ όσα διαβάζει το κοινό μάτι…
Κι ένα τελευταίο για τον Ηλία Φασούλα:
Είναι ο δεύτερος που φεύγει απ’ την τρελοπαρέα που καθόταν στον κήπο του ξενοδοχείου στα Χανιά και τραγουδούσε για την ΑΕΛ πριν το ντέρμπι του θανάτου, κάνοντας τον Τάκη και τους παίκτες να νομίζουν πως ήρθαν οπαδοί απ’ τη Λάρισα… Τον πρόλαβε από χρόνια ο Γιώργος ο Κατσογιάννης!!!
Άτιμη καρδιά, δεν έχεις γιατρειά…