Μπορεί να ‘ναι αρκετά πια τα χρόνια που εγκατέλειψε την ενεργό δημοσιογραφία, προκειμένου να αφιερωθεί στην οικογένειά της, αλλά και να στηρίξει τη νομική και μετέπειτα πολιτική καριέρα του συζύγου της, Βασίλη Κόκκαλη, νυν βουλευτή Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η πάντα συνάδελφος Ελένη Μόκα, δεν ξέχασε να γράφει όταν νιώθει την ανάγκη να εκφραστεί…
Γι’ αυτό και μ’ αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο, αναρτώντας ένα ιδιαίτερο, ευρηματικό και φορτισμένο συναισθηματικά κείμενο στο facebook, επέλεξε ν’ αποχαιρετίσει τον Τάκη Μουσαφίρη, ορμώμενη απ’ τον κοινό τόπο καταγωγής τους, τους Καλαρρύτες Ιωαννίνων, την προσωπική τους γνωριμία και φυσικά, τον θαυμασμό της για τα τραγούδια του.
Δεν κρύβω, έχοντας κάνει προ ημερών και το σχετικό αφιέρωμα, πως ζήλεψα γι’ αυτή τους τη γνωριμία κι είπα με χαρά να φιλοξενήσω το κείμενο στη στήλη μου για να ξορκίσω τη ζήλεια…
Έτσι λοιπόν, υπό τον τίτλο “Αποχαιρετιστήρια λόγια στον Τάκη Μουσαφίρη”, η Ελένη – με την οποία επί χρόνια βρισκόμασταν στα γήπεδα όλης της χώρας για χάρη της ΑΕΛ – έγραψε (σ.σ. κι η επιλογή του τραγουδιού στο τέλος, δική της):
“Συγγνώμη, Τάκη, που άργησα να σου γράψω. Ήθελα από την πρώτη στιγμή να το κάνω, όταν έμαθα ότι κίνησες για το μεγάλο “ταξίδι”. Όμως εδώ στη Θεσσαλία ζούμε τους σεισμούς μας. Ακόμη…
Περήφανη που έστω και κατά το ήμισυ μοιραζόμαστε κοινό τόπο καταγωγής, τους Καλαρρύτες Ιωαννίνων, νιώθω την ανάγκη να σου γράψω λίγα λόγια. Βασικά τα περισσότερα είναι δικά σου, στίχοι σου.
Εμπνεύστηκες, είπες, από τον ρυθμικό ήχο που κάνουν τα πέταλα των αλόγων και τα κουδούνια των προβάτων. Εκεί στους ίδιους δρόμους, στα ίδια καλντερίμια, που εδώ και γενεές οι καλαρρυτιώτες περπατάμε. Ευτυχώς για εμάς, Τάκη!
Μεγαλώσαμε με τα τραγούδια σου και πορεύομαστε μαζί τους… Σ΄ευχαριστούμε γι΄αυτό! Ίσως σε αυτά τα εγέρωχα βουνά μας να σκέφτηκες για πρώτη φορά “…έτσι τον είδα τον αετό πρώτη μου φορά”. Ίσως… Πάντα ήσουν ένας “ήχος που ζει στη σιωπή…” μας τραγούδησες μέσα από τη φωνή, του επίσης αξέχαστου, Δημήτρη Μητροπάνου.
Ίσως τώρα εκεί ψηλά να σκαρώνετε κάτι μαζί… “Άκου, έχω φωνή Άκου, άκου, έχω φωνή…” Έχεις ψυχή, Τάκη! Κι αυτή δεν πεθαίνει…
Αμέτρητες φορές τραγουδώ “…σε μία στοίβα καλαμιές αποκοιμήθηκα, σαν με ξύπνησε η βροχή αχ πόσο λυπήθηκα, αχ πόσο λυπήθηκα”. Εγώ αυτό μπορεί να μην το έζησα, είναι όμως στίχοι που εκφράζουν τον πατέρα μου και την γενιά του. Και μπορεί οι καταστάσεις που ζει η δική μου γενιά, Τάκη, να είναι εντελώς διαφορετικές, ξέρεις όμως πόσες φορές αναφωνούμε “μια ζωή πληρώνω αμαρτίες αλλονών, τέρμα ως εδώ, άλλο δεν μπορώ!”; Πολλές!!!
Μου έμαθες να έχω στην άκρη του μυαλού μου ότι “υπάρχουν κάτι ξενύχτες που δεν χαλάσανε ποτέ…” και “ξενύχτες που σε κοιτάζουν με μάτια καθαρά”. Και κάποιες άλλες δύσκολες στιγμές να αναρωτιέμαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου “πες μου που πουλάν καρδιές”; Πού Τάκη;
Το τραγούδι σου έμεινε στην ιστορία. Την απάντηση όμως δεν μας την έδωσες.
Ακόμη υπάρχουν στιγμές στη ζωή μου, που αναρωτιέμαι… Μας είπες όμως… “’άνοιξε η ζωή ένα μαγαζί και πουλάει στεναχώριες”.
Υπήρξαν και κάποιες μικρές ώρες, που περίμενα απλώς να χαράξει η αυγή τραγουδώντας “τί το θες το κουταλάκι, να μου δώσεις το φαρμάκι;”.
Η ψυχή σου φωνάζει “κύριος ήρθα και κύριος φεύγω…”. Κι εμείς μαζί σου!
Ξέρεις τί άλλο σου φωνάζουμε; Τους στίχους σου που τραγούδησε η αξεπέραστη Ρίτα Σακελλαρίου “μείνε ακόμη λίγο!”Όμως εσύ έφυγες… “Την ξέρω την λέξη αντίο, μα όμως πώς να σου την πω”. Αντίο;
Όχι, Τάκη, ποτέ… Λυπάμαι. Δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί. Άλλωστε πάντα θα ζεις μέσα από τους στίχους και τις συνθέσεις σου.
Ίσως έπρεπε να σου πούμε νωρίτερα ”κάνε κάτι να χάσω το τρένο”. Πολύ θα ήθελα να μπορώ να σου πω ότι έπιασα τον Χάρο και… “του τα ΄πα, του τα ΄πα, του τα ΄πα του ανθρώπου, ατάκα, ατάκα, ατάκα κι επί τόπου”. Όμως… Λυπάμαι. Δεν είναι άνθρωπος!
Οπότε, Τάκη, εκεί που κίνησες να πας και ίσως ήδη να έχεις φθάσει και να έχεις συναντήσει τον Δημήτρη Μητροπάνο, τον Στράτο Διονυσίου, τη Βίκυ Μοσχολιού, τη Ρίτα Σακελλαρίου, σε παρακαλώ, κάνε μας μία χάρη ακόμη…Ξέρεις τι;;; Θα ήθελα “ένα τραγούδι το τελευταίο, μα θέλω να ‘ναι το πιο ωραίο”!
Μετά τιμής, Ελένη Μόκα