Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές όλων των επιπέδων μπορεί να είναι «επαγγελματίες», αλλά ανεξάρτητα απ’ την ηλικία τους, δεν παύουν ποτέ να είναι παιδιά…
Άλλωστε πολλάκις έχω επισημάνει ότι καθόλου τυχαία, είναι οι μοναδικοί επαγγελματίες που όταν φεύγουν απ’ το σπίτι για τον αγώνα δεν λένε πως πάνε «για δουλειά», όπως όλοι μας, αλλά πως «πάνε να παίξουν»!!!
Κι αυτό διαμορφώνει αυθόρμητα τον ψυχισμό τους στην καθημερινότητα και την ψυχολογία τους μέσα κι έξω απ’ το γήπεδο…
Τα παιδιά λοιπόν, είναι απολύτως φυσιολογικό να μην ξεχωρίζουν εκείνες τις ώρες τους «οικογενειάρχες» απ’ τους «ναρκομανείς αλήτες» και τις καθωσπρέπει πόρτες σπιτιών της Λάρισας από εκείνες των σπιτιών των «επίδοξων εγκληματιών δολοφόνων»!!!
Το μόνο που θέλουν είναι το χειροκρότημα της αναγνώρισης ή της παρηγοριάς, ανάλογα με το αποτέλεσμα και έχοντας επίγνωση της εκάστοτε προσπάθειας που καταβάλουν στον αγωνιστικό χώρο…
Τώρα, αν η ΠΑΕ επιλέξει να κάνει πάλι «ζουμ» στη φωτογραφία για να αναδείξει τα πρόσωπα των οπαδών που βρέθηκαν όπως στα Τρίκαλα και στις Σέρρες, χωρίς να φοράνε όχι μόνο κουκούλες αλλά και στοιχειώδη ρουχισμό, το μόνο που μπορεί να στερήσει είναι ανάλογες στιγμές χαράς απ’ τους ποδοσφαιριστές της!!!
Κι επειδή απ’ τους νεαρούς στην κερκίδα δεν γνωρίζω κανέναν προσωπικά, την καλημέρα μου – όσο προλαβαίνω – σε Γκοτζαμανίδη, Κολομπίνο, Ηλιάδη, Κούστα, Μαυριά, Γλυνό, Κ.Παπαγεωργίου, Μιλτιάδη, Γαρουφαλιά και Θανάση…
Ίσως αναρωτηθεί βέβαια κάποιος… Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν;;;
Μωρέ μια χαρά ήξεραν και μια χαρά δεν ρώτησαν κι ας είναι… παιδιά!!!