Την 16η Δεκεμβρίου, τρεις μέρες πριν, μπήκα στην διαδικασία να δημοσιεύσω τις αναμνήσεις μου απ’ τα πολικά Χριστούγεννα που ζήσαμε εδώ στη Λάρισα το 2001, ξεκινώντας απ’ την πρώτη νυφάδα χιονιού, το πρώτο… στρώσιμο, που έγινε μια μέρα σαν κι εκείνη, την ώρα του αγώνα Γ’ Εθνικής, ΑΕΛ-Ατρομήτου 1-1, στο στάδιο Αλκαζάρ.
Το γεγονός αυτό συγκίνησε προφανώς τον Σπύρο, Λαρισαίο και οπαδό της ΑΕΛ, που με αφορμή το κείμενό μου, έστειλε κι εκείνος τη δική του ξεχωριστή ανάμνηση από εκείνο το ματς. Μια ανάμνηση γνήσια, γιατί αυτοί ήταν, είναι και θα είναι οι οπαδοί αυτής της ομάδας που το σημερινό διοικητικό καθεστώς κρατά αποξενωμένους.
Το παραθέτω χωρίς την παραμικρή παρέμβαση:
“Σαββατο 15/12 ..Φευγουμε απο θεσσαλονικη με τον μετεπειτα κουμπαρο μου για βεροια να δει την κοπελια του( και τωρινη του συζυγο).. το βραδυ παμε μπουζουκια βεροιας. Ξημερωνει κυριακη και βγαινοντας βλεπουμε να πεφτει χιονι. Παμε καρφι αυπνοι να παρουμε το πρωινο κτελ για θεσσαλονικη μιας και θα βρεθουμε με τον αλλον μετεπειτα κοινο μας πια κουμπαρο να ξεκινησουμε για ΛΑΡΙΣΑ να δουμε την ΑΕΛΑΡΑ. Σε ολη τη διαδρομη απο βεροια για θεσσαλονικη και ενω λαγοκοιμομαστε χιονιζει. Φτανουμε θεσσαλονικη και μας περιμενει ο κουμπαρος με lada να κινησουμε για λαρισα. Φτανουμε μαλγαρα. Μας λεει ο μπατσος παιδες στοπ δεν συνεχιζετε αφου δεν φορατε αλυσιδες. Εμεις γελαμε και λεμε « δεν προκειται να μην δεν παμε λαρισα να δουμε την ΑΕΛ» γινονται οι σχετικες διαπραγματευσεις και τελικα μας λεει με δικη σας ευθυνη. Χαρα εμεις και βουρ. Χιονι συνεχεια καθ οδον. Πλησιαζοντας λαρισα στο τσακ προλαβαινουμε το ματς. Η συνεχεια γνωστη ,,η θυρα 10 στο ποδι επι 90 λεπτα να τραγουδανε μεσα στο χιονονερο οι τελευταιοι ρομαντικοι πια 40αρηδες”.