Γνώρισα τον Δημήτρη Μόρα, πριν πολλά χρόνια, όταν πιτσιρικάς είχε έρθει με τον θείο του στην αθλητική εφημερίδα που εκδιδόταν τότε στην Λάρισα, την ΠΡΩΤΗ των σπορ για μία συνέντευξη. Απίθανος τύπος από τότε, γεμάτος ζωντάνια, χαρά, πείραγμα, χωρίς άγχος, με το χαμόγελο, μόνιμα ζωγραφισμένο στα χείλη του. Ήταν, αυτό που λέμε, η χαρά της ζωής. Πραγματικός λάτρης του ποδοσφαίρου, μοναδικός, «εραστής της τέχνης».
Γράφει ο Χρήστος Κ. Τσιάτας
Όπως στο γήπεδο, έτσι και στη ζωή. Ανάλαφρος στο γήπεδο, το ίδιο ανάλαφρος και στη ζωή, πάντα πρόθυμος να βοηθήσει τους συμπαίκτες του, το ίδιο και με τους συνανθρώπους του, να εξυπηρετήσει, να σταθεί δίπλα σε όποιον του το ζητούσε ή σε όποιον ο ίδιος ήξερε πως έχει κάποια ανάγκη. Μοναδικό του εφόδιο σ’ όλα αυτά, το χαμόγελο και η αισιοδοξία, ότι όλα θα πάνε καλά.
Όταν, με αφορμή την μεταγραφή του στον Απόλλωνα Αθηνών τότε, έμαθε για το πρόβλημα υγείας του, το αντιμετώπισε με τόσο θάρρος, που εκτιμώ πως ήταν παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Το πάλεψε, μέχρι την τελευταία στιγμή. Τι τα θες όμως; Άνιση η μάχη. Σκληρή. Γεμάτη πόνο. Όχι για τον ίδιο, αλλά, κυρίως για τους δικούς του ανθρώπους, αλλά, και για όλους εμάς που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο και πονούσαμε με την σκέψη ότι ίσως κάποια στιγμή ξαφνικά, θα ‘φευγε από κοντά μας. Όπως κι έγινε.
Η αλήθεια όμως είναι, πως σ’ αυτό το σύντομο πέρασμά του απ’ τη ζωή, άφησε το αποτύπωμα του. Υπηρέτησε το ποδόσφαιρο απ’ όλες τις θέσεις που μπορούσε να το υπηρετήσει και ευεργέτησε με τον τρόπο του και την στάση ζωής του πολλούς. Ναι, θα μπορούσε να δώσει περισσότερα, είναι άδικο να φεύγει τόσο γρήγορα, όμως ποιος το ορίζει αυτό; Μόνο ο Κύριος. Αυτός, κάτι ξέρει παραπάνω. Ίσως τώρα να ήταν η κατάλληλη ώρα να τον φωνάξει κοντά Του, για να τον κατατάξει μεταξύ των Αγγέλλων.
Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον, καὶ ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τὴν κατ’ εἰκόνα Θεοῦ, πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα,… το μόνο παρήγορο γλυκέ μου Δημήτρη, ότι θα ‘χεις εκεί ψηλά καλή παρέα. Όλα τα δικά μας παιδιά θα σε φροντίσουν με τον καλύτερο τρόπο.
Είναι εγωιστικό, αλλά ήδη μας λείπεις πολύ. Πρέπει να ήσουν ο μοναδικός άνθρωπος σ΄ αυτή τη γη, που δεν είχε ούτε έναν εχθρό. Καλή αντάμωση Δημήτρη. Θα σε θυμόμαστε πάντα και θα αναφέρομαι το όνομά σου συχνά, για να μαθαίνουν και οι νεότεροι. Όλοι αυτοί που δεν είχαν την τύχη να σε γνωρίσουν.