Τον «θείο πλάστ» τον γνώρισα κάπου στα 1991, όταν εγώ απολυόμουν από τον Ελληνικό Στρατό, κι αυτός ήταν αθλητικός συντάκτης, στον Ημερήσιο Κήρυκα και στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Λάρισας.
Εγώ τότε, πήγαινα για άλλο λόγο στο ραδιόφωνο, αλλά ο «καπετάνιος» ήταν πάντα εκεί με την καλή κουβέντα στο στόμα, πρόθυμος να …βοηθήσει όπου μπορούσε.
«Δε με λες φιλενάδα, αυτός τι πηγαινοέρχεται εδώ;» τα χαρακτηριστικά του λόγια.
«Ε, καπετάνιε, έλα, έλα να δεις τι βρήκα». Ή «κάτσε καπετάνιε να πιούμε καφέ». Τουλάχιστον πέντε με έξι φραπέ την ημέρα. Γλυκούς. Ο τελευταίος λίγο πριν κοιμηθεί. Πάντα όμως, με την καλή κουβέντα στο στόμα και το ανέκδοτο, το καλό, σε πρώτη ζήτηση.
«Ε, καπετάνιε, στο είπα το καλό;» Τι κι αν στο είχε πει το ίδιο ανέκδοτο δεκατέσσερις φορές, ο τρόπος που το …ξανάλεγε ήταν εκπληκτικός.
Ένα βράδυ ακούω στο Δημοτικό ραδιόφωνο μία καταπληκτική μουσική εκπομπή, με την υπογραφή του Αλέξη Παργινού. Απίστευτος λόγος, καταπληκτική μουσική. Αργότερα έμαθα πως Παργινός ήταν το ψευδώνυμο του Πλάστ.
Ο Αποστόλης ήταν αυθεντικός και «κιμπάρης» άνθρωπος. Άκακος, αγνός, αληθινός, άνθρωπος, που ποτέ δεν είχε δεύτερες ή τρίτες σκέψεις στο μυαλό του. Μπορούσες να του πεις ότι ήθελες, να τον μαλώσεις ενδεχομένως, δίκαια ή άδικα. Δεν θύμωνε ποτέ. Μα ποτέ;
Σχεδόν τριάντα χρόνια πορευθήκαμε μαζί. Με χαρές, με λύπες, αλλά, πάντα μαζί.
Τεράστια αδυναμία στην «κυρα Βούλα», αλλά, και στον Κωστή, τον γιο του τον πρωτότοκο τον …μοσχαναθρεμμένο. Μέχρι την τελευταία του στιγμή στύλος δίπλα του σε ότι κι αν αποφάσιζε ο μικρός να κάνει, πάντα περήφανος γι αυτόν.
Μετά από λίγο καιρό, ήρθε και το Δεσποινάκι, που μου έκανε την τιμή να γίνω πνευματικός της πατέρας. Κι αυτό, ζωή να’ χει ασχολήθηκε με το μπάσκετ και τον αθλητισμό. Από κοντά στα γήπεδα κι ο «χαζομπαμπάς» πλαστ. Να σου περιγράφει ο πλαστ πως έβαλε καλάθι η Δέσποινα, και στο …καπάκι να σου περιγράφει τη συνταγή του Κώστα στο ξενοδοχείο, όλα τα λεφτά.
Στην «πρώτη των σπορ» περάσαμε δεκατέσσερα απίστευτα χρόνια. Στις χαρές και στις λύπες κοντά, ο ένας στήριζε τον άλλον κι αυτός ακούραστος εργάτης της πέννας και της καθημερινότητας, «σκυλί» στη δουλειά. Καταπάνω σε όλα. Στο γράψιμο, στη σελιδοποίηση, στο μοίρασμα της εφημερίδας, σε όλα. Αγόγγυστα, χωρίς ένα παράπονο. Πάντα πρόθυμος. Το όχι ήταν άγνωστη λέξη γι αυτόν και στο τέλος με όλα τα παιδιά της εφημερίδας γύρω του, πρώτος στα πειράγματα και στα …παϊδάκια.
Στο στοίχημα ήταν εξπέρ. Μελετούσε το κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Με ξεπερνούσε να τον ακούω να μιλάει και να ‘χει εμπεριστατωμένη άποψη για τις πιο περίεργες ομάδες του πλανήτη, στα πιο περίεργα πρωταθλήματα. Ότι έλεγε όμως ήταν «μετά λόγου γνώσεως» και όχι τυχαία.
Απίστευτη η τελευταία συνομιλία του με τον μεγαλομέτοχο της ΠΑΕ, όταν ο κ. Κούγιας προσπαθούσε να βρει βήμα στον pressing 90,1
ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ:
https://youtu.be/EJ_4_1GLYVw
Λάτρευε το ποδόσφαιρο, λάτρευε την ΑΕΛ. Είχε ΒΥΣΣΙΝΙ εμμονή μ’ αυτή την ομάδα και χαιρόταν τόσο πολύ που την υπηρετούσε απ’ το πόστο της δημοσιογραφίας. Μα τόσο πολύ.
Όταν τον πείραζα για τα «βυσσινί γυαλιά» όταν έγραφε ή περιέγραφε παιχνίδι της ΑΕΛ, φούντωνε, τον ενοχλούσε, αλλά, ήξερε και ο ίδιος ότι φορούσε βυσσινί γυαλιά. «Ναι, παραδεχόταν, έχω βυσσινί γυαλιά, εσύ τι θες;»
Αυτός όμως ήταν ο ο Πλασταράς.
Αυτός ήταν ο καπετάνιος.
Καλέ μου πλαστ, όσο κι αν προσπαθούσες να κρύψεις το πόσο ευαίσθητος ήσουν, τελικά δεν τα κατάφερες. Ήσουν πραγματικά πολύ ευαίσθητος.
Καλέ μου καπετάνιο. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα ‘γραφα ένα τέτοιο κείμενο. Τουλάχιστον όχι τόσο γρήγορα.
Καλέ μου θείε πλαστ, προσπάθησα όσο μπορούσα. Κι εγώ και η Λίτσα, που σου ‘χει τόση αδυναμία από την κοινή σας θητεία στο ραδιόφωνο και όχι μόνο.
Προσπαθήσαμε να σε βοηθήσουμε. Δεν άκουγες, είναι αλήθεια.
Αλλά γι’ αυτό ήσουν μοναδικός. Γιατί ήσουν ο δικός μας θείος πλαστ. Αυθεντικός, και μοναδικός.
Σ’ αγαπήσαμε πολύ, αλλά, εισπράξαμε είναι αλήθεια κι από σένα αγάπη και εκτίμηση.
Αισθάνομαι ότι μου έδωσες πολύ περισσότερα απ’ όσα κατάφερα να σου δώσω.
Σ’ ευχαριστώ για όλα όσα έκανες για μένα.
Σ’ ευχαριστώ που με έβαλες στην ζωή σου.
Σ’ ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να σου τα πω όλα αυτά όταν ήσουν μαζί μας.
Βρες όλους τους δικούς μας εκεί ψηλά. Δώσε χαιρετίσματα και περίμενέ μας.
Καλή αντάμωση καλέ μου πλαστ, όταν Ο Καλός Θεός το αποφασίσει.