Κουράστηκα ν’ ακούω και να διαβάζω και σ’ αυτό το ατέλειωτο επί του παρόντος lockdown, πόσο ο κόσμος αψηφά ή δεν αψηφά τα περιοριστικά μέτρα και σπεύδει σε πλατείες, πάρκα, παραλίες, στολισμένα κέντρα πόλεων και αγορές, ταιριάζοντας την εσωτερική του ανάγκη για ξέσκασμα με διαφορετικό κατά περίπτωση SMS!!!
Κι ακόμα περισσότερο κουράστηκα να βλέπω να καταλογίζεται με ευκολία στην πλειοψηφία των “απείθαρχων”, πότε ηλιθιότητα, πότε ανευθυνότητα και πότε όλα μαζί, προκειμένου να καλυφθεί μεταξύ άλλων και ο επικοινωνιακός αχταρμάς με τον οποίο κυβέρνηση, επιτροπή λοιμωξιολόγων και μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα απέτυχαν να πείσουν στον βαθμό που θα ήθελαν για την αναγκαιότητα τήρησης όλων των εντολών σε απόλυτο βαθμό.
Εκείνο ωστόσο που μου έκανε μεγαλύτερη εντύπωση απ’ όλα, είναι πως μέσα από τόσες συζητήσεις, τόσα άρθρα και τόσα σχόλια, δεν έπεσε στην αντίληψή μου κάτι που να επισημαίνει πως πάνω κι απ’ την στενοχώρια ή τον τρόμο που προκαλούν κατά περίπτωση στον καθέναν μας οι πενταψήφιοι αριθμοί κρουσμάτων, οι τετραψήφιοι αριθμοί θυμάτων και οι δραματικές περιγραφές απ’ τις ΜΕΘ των Νοσοκομείων της χώρας, βρίσκεται και θα βρίσκεται πάντα η εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου για ζωή.
Ίσως λοιπόν η απάντηση σ’ όλα αυτά να ‘ναι απλή και να μην ελήφθη όσο θα έπρεπε υπόψη απ’ όσους καλούνται να λογαριάσουν υγειονομικά και πολιτικά την κατάσταση, χρησιμοποιώντας τον φόβο ως κίνητρο επιβολής:
Μήπως οι πολλοί που βολτάρουν ανεξέλεγκτα με την οικογένειά κι έναν κολλητό τους φίλο, φορώντας μάσκα, πλένοντας από πριν τα χέρια και κρατώντας αποστάσεις με τις ξένες αντίστοιχες παρέες, θέλουν απλά να ζήσουν πολύ περισσότερο απ’ ότι φοβούνται μην πεθάνουν;;;
Υ.Γ. Φαντάζομαι ότι αν οι Τσιτσιποκορκολοκωστοπουλαίοι επιστρέψουν απ’ το Νουμπάι στην Ελλάδα θα μείνουν σπίτι σε αυστηρή 14ήμερη καραντίνα… Τι, όχι;