Μέχρι την 5η Μαΐου 2007 που το κύπελλο σηκώθηκε στον ουρανό του Πανθεσσαλικού συνέβησαν πολλά που ο Ουμπέρτο Έκο μελετητής των σημείων και της σημειολογίας ως επιστήμη, θα έγραφε διατριβή.
- Στην Κομοτηνή βρισκόταν 30 άτομα. Στρατιωτικοί και φοιτητές από την πόλη και την Θεσσαλονίκη και οι ακρίτες του Έβρου.Το ματς η ομάδα το καθάρισε για πλάκα (1-3) δείχνοντας από την αρχή ότι το κύπελλο είναι ο μεγάλος στόχος της χρονιάς μιας και την προηγούμενη είχαμε αποκλειστεί από τον ολυμπιακό στον ημιτελικό. Οι ντόπιοι εξεγέρθηκαν όταν ακούσανε ένα σύνθημα εναντίον της ΑΕΚ και μόλις τελείωσε το ματς στείλανε τα παιδιά τους να πάρουν αυτόγραφα από τους παίκτες της ΑΕΛ. Ο σοφότερος και εμπειρότερος της παρέας το έπιασε αμέσως. Είδατε πόσο μεγάλωσε η ομάδα;
- Το κύπελλο του 2007 ήταν η δικαίωση μιας γενιάς που πίστεψε όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Αυτοί που διέσχισαν το παράλογο. Αυτοί που άνοιγαν την εφημερίδα τρέμοντας τα χέρια τους μην τυχόν διαβάσουν ότι η ομάδα διαλύθηκε. Αυτοί που ένα βήμα πριν την Δ εθνική ανήρτησαν ένα πανό με το σύνθημα Ξαναρχόμαστε και γέμισαν το Αλκαζάρ στον αγώνα με την Νίκη Βόλου το Μάιο του 2003 γιορτάζοντας σαν τρελοί την σωτηρία της ομάδας στην κατηγορία. Αυτοί που δεν βλέπανε την Γ’ Εθνική που αγωνίζεται η ΑΕΛ και τι στην ουσία διακυβεύεται εκείνη την στιγμή, αλλά αγωνιζόταν για την διατήρηση της προοπτικής που μπορεί να σε πάει στον ουρανό.
Μόλις τέσσερα χρόνια μετά εν μέσω μια τρελής πορείας η ομάδα σήκωσε τίτλο και πρόβαρε το ευρωπαϊκό κοστούμι.
- Στην Κρήτη βρίσκονταν επίσης 30 άτομα. Λαρισαίοι φοιτητές και στρατιωτικοί από την Ηράκλειο και Χανιά και οπαδοί που έκαναν το ταξίδι από την Αθήνα. Σε ένα ματς που είχαμε αύριο μόνο αν το νικούσαμε η φέρναμε ισοπαλία ενώ με ήττα δεν υπήρχε ρεβάνς. Η κεφαλιά του Αλωνεύτη πηδώντας στον Θεό …δεν υπερασπίστηκε με αποτέλεσμα να χρειαστεί η ρεβάνς του Αλκαζάρ και το καθαρό 3-1 για να πάμε στον προημιτελικό με την Κέρκυρα.
- Αυτή την ομάδα παρόλο που βρίσκονταν στην καλύτερη φάση της ιστορίας της, δεν την βλέπαμε καν. Ένα επαγγελματικό 0-0 εκτός, με την παρουσία πάλι οπαδών από τα Γιάννενα κυρίως αλλά και το εξωτερικό! Και μετά 2-0 στο Αλκαζάρ περιμένοντας το αποτέλεσμα του άλλου προημιτελικού.
- Για να ξηγιόμαστε. Δεν υπήρχε οπαδός της ΑΕΛ που να μην θέλει τον ολυμπιακό για αντίπαλο στον ημιτελικό. Τον είχαμε παίξει την προηγούμενη χρονιά και αν δεν είχαμε αναλωθεί στην δίνη των εισιτηρίων θα τον είχαμε περάσει. Οι συνθήκες ήταν ώριμες για την μεγάλη πρόκριση και το επόμενο σκαλοπάτι. Η μόνη ένσταση και σίγουρα δίκαιη, ήταν ότι όταν κάνεις μεγάλους ημιτελικούς χάνεις την ενέργεια για τον τελικό. Ο ΠΑΣ, δεν κακόπεσε σε κανένα, αλλά, δεν πανηγύρισε και κανείς οπαδός ή φίλαθλος της ΑΕΛ το γκολ του Κοντογουλίδη, όπως έχει γράψει σε εκατό ανακοινώσεις ο …Αλέξης.
- Πριν τα ματς οι Γιαννιώτες αντί να το πάνε χαλαρά, θεωρήσανε πως έπρεπε να παίξουν τα ρέστα τους φωναχτά. Καλοδεχούμενοι.
- 2-0 στο Αλκαζάρ σε ένα ματς που ούτε στην κερκίδα ήταν ποσοτικά και ποιοτικά αντίστοιχοι της φασαρίας που είχανε κάνει αλλά ούτε εντός γηπέδου μπορέσανε να αξιοποιήσουνε τις ευκαιρίες που είχανε για ένα γκολ σίγουρα.
- Προς το τέλος του ματς ακούστηκε το σύνθημα πως, «Έχουμε χάσει το μυαλό μας …Αυτό το κύπέλλο είναι δικό μας» και τα μάτια γυάλιζαν. Στο Αλκαζάρ έκανε σεισμό 7 ρίχτερ από τις φωνές.
- Δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε αυτόν τον τίτλο.
- Στην εκδρομή για τα Γιάννενα μαζευτήκαμε στο Αλκαζάρ. Καμιά δεκαπενταριά λεωφορεία με όλες τις ηλικίες μέσα.
- Στην πρώτη στάση που έγινε κάπου στην Καλαμπάκα, σε ένα από τα πρωτοπόρα λεωφορεία των Μόνστερς γινόταν πανηγύρι. Ένας ένας κατέβαιναν, φωνάζοντας αυτό που έμελε να γίνει το σύνθημα μιας ολόκληρης πόλης. Μια ιαχή πολέμου από τότε και μέχρι έως ότου υπάρχει ΑΕΛ. Βασισμένο σε ένα τραγούδι των Pennywise το Bro Hymn μεταδόθηκε σαν φλόγα που καίει ότι βρει στο διάβα της. Απλό, λιτό και περιεκτικό. Ότι πρέπει. Οι διαφημιστές-κυνηγοί σλόγκαν θα έσκιζαν τα ιμάτια τους.
- ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ ΑΕΛ ΚΥΠΕΛΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ
- Έξω από την πόλη πήραμε καμπόσους δικούς μας φοιτητές και ετοιμαστήκαμε για μάχη. Το κλίμα που είχανε δημιουργήσει οι Γιαννιώτες στα λόγια και στα πληκτρολόγια ήταν τέτοιο που νομίζαμε ότι θα ζήσουμε αναπαράσταση της μάχης του Καλπακίου.
- Κι όμως.
- Περάσαμε από κεντρικούς δρόμους της πόλης και από στενά μέχρι να φτάσουμε στο γήπεδο και δεν πετύχαμε έναν άνθρωπο. Περνούσαμε από μια πόλη φάντασμα με κλειστά παράθυρα και παντζούρια, μια ώρα (μεσημέρι) που θα έπρεπε να γίνεται χαμός έστω από περαστικούς. Κι όμως… Κανείς…
- Στο γήπεδο είχε στηθεί θρασύδειλα, μια επιτροπή υποδοχής απ τους Γιαννιώτες, στους πρώτους που περάσανε τις πόρτες. Ακόμα και οι λίγοι που είχανε μπει μέσα, ενάντια σε μια κερκίδα, τους κάνανε πλάκα.
- Όταν μπήκαμε όλοι μέσα και δώσαμε παρών με το σύνθημα που θυμίζει στην ομάδα ποιοι ήρθανε και είναι μαζί της, έγινε κάτι που θα καταγράψει η ιστορία της ΑΕΛ.
- Ο Αλέξης Κούγιας, με δυο-τρεις παρατρεχάμενους συνοδεία, κατευθύνθηκε προς την κερκίδα μας που έπιανε όλο το πέταλο κι ενώ τον σκίζανε στο μπινελίκι 1000 άτομα, μας χειροκροτούσε και έλεγε «Μπράβο που ήρθατε, Μπράβο». Πλησίασε τόσο, που σίγουρα περίμενε μια ανταπόδοση για τις φιλοφρονήσεις του.
- Και λούστηκε στην ροχάλα.
- Ίσως μας το κρατάει από τότε.
- Το ματς έγινε 0-2 στο εικοσάλεπτο και μετά έγινε πάρτι. Από αυτά που δεν τα ξεχνάς ποτέ.
- Στα λεωφορεία που πηγαίνανε στα Γιάννενα, είχε πέσει σύρμα από τους πιο μυημένους, ότι αν στο τελικό περνούσε ο Παναθηναϊκός που έπαιζε την ίδια ώρα με την Ξάνθη και εφόσον εμείς είχαμε περάσει στον τελικό, θα τραγουδούσαμε ένα σύνθημα που πήγαινε κάπως έτσι…
- «Και για Τρίτη φορά τελικό, με τον π…. τον βάζελο…, κι αν τα πήρε τα δυο με π…ια, τώρα ήρθε η δική μας σειρα…, και κουφάλες θα γίνει κι αυτό…, θα ξανάρθει και το 88…»
- Είχαμε φτάσει στο 60ο λεπτό και η πρόκριση είχε «καθαρίσει» και για εμάς και για τον Παναθηναϊκό. Βρισκόμασταν ξανά σε ένα τελικό 22 χρόνια μετά και αφού η ομάδα τέσσερα χρόνια πριν, σχεδόν βρισκόταν ένα βήμα πριν το ερασιτεχνικό. Τι ποιο φυσιολογικό, μια κερκίδα να φωνάζει σύνθημα εναντίον του επερχόμενου αντιπάλου και μάλιστα ευφάνταστο; Τι ποιο φυσιολογικό από το να ζητάει το κύπελλο;
- Όμως η κερκίδα της ΑΕΛ απέναντι σε σιωπηλούς και υπνωτισμένους Γιαννιώτες που άστραφταν τα φλας τους προς το μέρος μας, ζητούσε το πρωτάθλημα ξανά.
- Για μισή ώρα μέχρι το 90’ ένα σύνθημα δονούσε όχι μόνο το γήπεδο και την πόλη των Ιωαννίνων, αλλά, και όλη την χώρα.
- ΑΕΛ Γέρα πρωτάθλημα ξανά όπως το 88 ΑΕΛ σ αγαπώ και για σένα ζω.
- Ο λαός έδειχνε στην ομάδα τον στόχο.
- Όσο πλησίαζε ο τελικός, η τότε τεχνική ηγεσία, δεν κατάφερε να εξασφαλίσει στην ομάδα ένα αγώνα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Ένα ματς που θα συγκεντρωθεί η ενέργεια όλων ώστε να κατακτηθεί ο τίτλος.
- Το πράγμα έγινε ακόμα χειρότερο, μιας κι αν είναι να πάει κάτι στραβά, θα πάει μέχρι το τέρμα. Η ομάδα, θα έπαιζε μια εβδομάδα πριν τον τελικό για το πρωτάθλημα, με τον ίδιο αντίπαλο κι αν έχανε το ματς, υποβιβαζόταν. Τα παπαγαλάκια στην Λάρισα και σε όλη την χώρα οργίασαν.
- Όρος για να μην περάσει ο Παναθηναϊκός με διπλό από το Αλκαζάρ και υποβιβαστούμε, να δώσουμε τον τελικό της άλλης εβδομάδας.
- Ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε και ισοφαρίστηκε από τον Αλέξη Γαβριλόπουλο δέκα λεπτά πριν την λήξη και εκτός της θύρας των οργανωμένων, το γήπεδο είχε παγώσει. Η ποτισμένη από δηλητήριο φήμη έδειχνε να επιβεβαιώνεται.
- H ΑΕΛ δεν έπρεπε να βρει απλά την δύναμη και το κουράγιο να παίξει ένα τελικό ενώ βρίσκονταν στην μάχη για την αποφυγή του υποβιβασμού, αλλά, έπρεπε να δώσει μάχη και εναντίον μιας φήμης που δηλητηρίαζε το περιβάλλον και δεν την άφηνε να κάνει στοχοπροσήλωση στο κύπελλο.
- Οι οιωνοί ήταν εναντίον της.
- Ο τελικός θα γινόταν στην πιο εχθρική πόλη που θα μπορούσε να υπάρξει και σε ένα γήπεδο που στην ουσία είχε κλαπεί από την Λάρισα. Στον φάκελο διεκδίκησης της ολυμπιάδας του 1996 ολυμπιακή πόλη ήταν η Λάρισα και υπήρχε πρόβλεψη για κατασκευή σταδίου που θα εξυπηρετεί το ποδοσφαιρικό τουρνουά κατά την διάρκεια της διοργάνωσης και μετά θα δινόταν στην πόλη για χρήση και φυσικά στην ΑΕΛ αν το ήθελε.
- Η ολυμπιάδα χάθηκε και η νέα διεκδίκηση για το 2004 ενώ χρησιμοποίησε καρμπόν τον φάκελο του 96 αλλάχτηκαν μόνο μερικά επί μέρους στοιχεία και μια ολυμπιακή πόλη! Η Λάρισα αντικαταστάθηκε από τον Βόλο με την δικαιολογία ότι χρειαζόταν λιμάνι η ολυμπιακή επιτροπή. Φυσικά αυτό έγινε λόγω της μεγάλης επιρροής στην τότε κυβέρνηση των βουλευτών της Μαγνησίας.
- Το κλίμα στην πόλη όμως με την τρομερή παρακίνηση των Monsters που πήραν το μεγαλύτερο βάρος στην διαχείριση των εισιτήριων με σκοπό να παρουσιαστεί μια κερκίδα αντάξια του τελικού, άλλαζε μέρα με την μέρα.
- Παράλληλα έγινε γνωστή μια κίνηση ματ. Ενώ στο πανθεσσαλικό είχαμε παίξει ιντερτότο και κάναμε χρήση του νότιου πετάλου, αυτή την φορά η διοίκηση δια στόματος Νίκου Λυράκη ζήτησε το βόρειο πέταλο. Στόχος ήταν τα αποδυτήρια που βρίσκονταν από κάτω. Θεωρούσε, πολύ σωστά, ότι ο παλμός και ο όγκος του κόσμου θα επηρέαζε σε πολύ μεγάλο βαθμό τους παίκτες και της ΑΕΛ και του Παναθηναϊκού. Εμάς θετικά αυτούς αρνητικά. Κι όντως έτσι συνέβη.
- Την Πέμπτη, πριν τον ματς, σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε μια καφετέρια και με την παρουσία του Ανταμτσικ και του Κμίετσικ, ο Κώστας Πηλαδάκης έκανε την καλύτερη δήλωση της παραγοντικής του καριέρας στην Λάρισα.
- «Αυτοί είναι μια ομάδα εμείς είμαστε μια πόλη».
- Τα πράγματα άρχιζαν να μπαίνουν στην θέση τους.
- Την ίδια στιγμή, η μπουτίκ ξεπουλούσε την φανέλα του τελικού με την διαγώνια άσπρη γραμμή, ως ευθεία αναφορά στον τελικό του 85 και την τεσσάρα στον ΠΑΟΚ. Κίνηση ματ Νο2.
- Την ημέρα του τελικού, από το Αλκαζάρ και τα ΚΤΕΛ, ξεκίνησε το καραβάνι για το πανθεσσαλικό. Έφυγαν 100 και πλέον λεωφορεία με απίστευτη οργάνωση και χιλιάδες αυτοκίνητα και μηχανές. Η εικόνα αυτή που αποτυπώθηκε σε ένα ντοκιμαντέρ των monsters, με τα λεωφορεία να περνάνε κάτω από μια γέφυρα της Εθνικής οδού, είναι αυτή που έφερε τον Τουμέρ Μετίν στην Λάρισα.
- Είχε αναφέρει σε συνέντευξη, πως όταν του έγινε πρόταση να έρθει στην ΑΕΛ, έκανε έρευνα στο youtube να δει ποια είναι αυτή η ομάδα και έπεσε πάνω σ’ αυτή την εικόνα. Σκέφτηκε πως για να δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις η ομάδα έχει κάτι το ιδιαίτερο και αποφάσισε να έρθει.
- Είναι πολύ σημαντικό, ότι κατά την διάρκεια όλης της εβδομάδας, ο λαός της ΑΕΛ έκανε ακριβώς αυτό που έπρεπε. Πήρε πάνω του όλη την αρνητική κατάσταση που είχε δημιουργήσει η φήμη περί δοσμένου τελικού και την αντέστρεψε. Ενώ εξάντλησε τα εισιτήρια, δεν έδωσε αγώνα με κανέναν για το τρόπαιο της μαζικής μετακίνησης ή της καλύτερης κερκίδας ή χορογραφίας που πρόκειται να γίνει. Στόχος ήταν να πάρει η ομάδα το κύπελλο. Το ακριβώς αντίθετο κάνανε εκείνη την δεκαετία οι άμεσοι αντίπαλοι μας. Οι ομάδες της Θεσσαλονίκης. Αυτοί αναλώνονταν στα πόσα λεωφορεία θα κατεβάσουν, στον πόσο κόσμο θα παρουσιάσουν και στις κάμερες από ελικόπτερα που θα τραβούσαν τα καραβάνια με τα λεωφορεία.
- Και μετά ψάχνανε δικαιολογίες για τα χαμένα κύπελλα.
- Ο λαός της ΑΕΛ με το που μπήκε στο πανθεσσαλικό έδωσε παράσταση. Έκανε την καλύτερη κερκίδα όλων των εποχών ως απότοκο μιας διαδρομής από τα χωράφια της Γ’ εθνικής μπρος στους τίτλους. Το συρτάκι που μετατράπηκε σε σύνθημα της ΑΕΛ, το πάθος στα συνθήματα και η συνεχόμενη φωνή για τουλάχιστον μια ώρα πριν την σέντρα, είναι αυτό που έκανε τον Βαρδινογιάννη να γυρίσει στον υποτακτικό που είχε δίπλα και να του πει, κάτι που έπιασε η τηλεοπτική κάμερα… «Αυτοι είναι περισσότεροι…» Εκεί χάσανε και τον τελικό.
- Το ξέσπασμα μιας κερκίδας που ενώ ανοιγόκλεινε τα μάτια βλέποντας αυτή την φανέλα από την μια να διαλύει τον ΠΑΟΚ και από την άλλη να μπαίνει στο γήπεδο, ήταν η δικαίωση όλων των ονείρων που εκείνη την στιγμή γίνονταν πραγματικότητα για εμάς και εφιάλτης για τους απέναντι, όπως αποτυπωνόταν και στο πανό των οπαδών που σήκωσε ο κόσμος. «Τα όνειρα μας εφιάλτες σας». Και δεν μπορούσε όλη αυτή η γιορτή να μην ξεκινήσει με γκολ.
- Ο Κόζλει στο 3ο λεπτό έβαλε την ομάδα μπροστά με 1-0 και από εκεί και πέρα ένας Βασσάρας έκανε τα πάντα να μας στερήσει και δεύτερο τίτλο. Δεν έδωσε καθαρό πέναλτι στο 20ο περίπου λεπτό για να καθαρίσουμε τον τίτλο και με κάθε τρόπο έβαζε τον Παναθηναϊκό, που είχε σαν αποκλειστικό στόχο εκείνη την χρονιά το κύπελλο, στην περιοχή μας. Σε μια τέτοια φάση μέτρησε η απειρία του Φέρστερ και με ένα καθαρό πέναλτι μας ισοφάρισαν στο χειρότερο σημείο που μπορούσε να γίνει. Στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.
- Ενώ το φυσιολογικό θα ήταν στο δεύτερο ημίχρονο να μπει ο Παναθηναϊκός με αυτοπεποίθηση λόγω του γκολ συνέβη το αντίθετο. Η ομάδα λεπτό με το λεπτό, παίρνοντας απίστευτη ενέργεια από τον κόσμο, ανέβαινε φτάνοντας στο γκολ του Αντσουε.
- Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει με λόγια τι έγινε πριν, κατά την διάρκεια και στα λεπτά μέχρι το σφύριγμα της λήξης. Είναι κάτι που βιώθηκε και αποτυπώθηκε σε όσους ζήσανε από κοντά αυτά τα λεπτά. Το μόνο που μπήκε σαν σφήνα ήταν η αντίδραση των Παναθηναϊκών στην ευκαιρία του Μάντζιου. Σηκωθήκανε δυο μέτρα στον αέρα και το αχ ήταν η μόνη στιγμή που ακουστήκανε περισσότερο από εμάς. Ένας ουδέτερος, αποτύπωσε κάτι που προσέγγισε την πραγματικότητα.
- Εγραψε λοιπόν ο Αντώνης Καρπετόπουλος την επόμενη ημέρα.
- Δεν υπήρχε δευτερόλεπτο στο ματς που οι οπαδοί της ΑΕΛ να πίστευαν ότι δεν θα φύγουν από τον Βόλο με το Κύπελλο. Στο Πανθεσσαλικό στην εξέδρα της ΑΕΛ ξέσπασε από το πρώτο δευτερόλεπτο του αγώνα ένα βυσσινί τσουνάμι θετικής ενέργειας. Στο 3′ οι πανηγυρισμοί άρχισαν προτού ο Κόζλεϊ πιάσει την κεφαλιά! Μόλις ο Φωτάκης εκτελεί το φάουλ, ένα μέρος της εξέδρας φωνάζει γκολ –στην τηλεοπτική μετάδοση ο πανηγυρισμός ακούγεται με αντίλαλο: το μισό γήπεδο έχει δει το ίδιο όραμα! Στο γκολ του Αντσουέ, μόλις γίνεται η μπαλιά του Φωτάκη το γήπεδο τινάζεται σαν ο παίκτης της ΑΕΛ να έχει ήδη σκοράρει: το ντελίριο που ακολουθεί είναι το ξέσπασμα για μια χρονιά γεμάτη αξιοπρέπεια και παράπονο.
Σύνδεση
Στον Βόλο υπήρχε μια τρομερή ενεργειακή σύνδεση της εξέδρας με την ομάδα. Στο 2-1 υπήρξε κόσμος που έβλεπε όλες τις δυστυχίες που η ομάδα έζησε από το 1996 και μετά και μοιραία δάκρυσε. Μέσα στο γήπεδο έκλαψε σχεδόν με λυγμούς στους πανηγυρισμούς ο Μπασιλά –που αμφιβάλλω αν ήξερε πριν από λίγους μήνες το παραμικρό για την ομάδα! Ο πολιτισμένος αυτός ποδοσφαιριστής διακρίνει ότι η στιγμή του 2-1 έχει μια παράξενη ιερότητα: δεν υπάρχει ουδέτερος που να έβλεπε το ματς και να μην ένιωσε ρίγος. Το γκολ πανηγυρίζεται σχεδόν για 12 λεπτά μέχρι ο Βασσάρας να σφυρίξει το τέλος. Κανείς δεν βάζει γλώσσα μέσα! Ακούω από το Σάββατο πως είναι αδύνατον ο Μάντζιος να χάσει το γκολ στις καθυστερήσεις. Θα έλεγα ότι ήταν αδύνατο κάποιος να σκοράρει: δεν υπερβάλλω. Πάνω στη γραμμή της εστίας του Κοτσόλη εκείνη τη στιγμή είχε στηθεί ένα τείχος φτιαγμένο με την ενέργεια δέκα χιλιάδων ανθρώπων που ήταν στο γήπεδο.
Καχυποψία
Προσπαθούσα να καταλάβω πού βρίσκουν τη δύναμη όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Νόμιζα ότι μετά το πέναλτι που έδωσε ο Βασσάρας θα τους καταπλάκωνε η αβάστακτη αίσθηση μιας αδικίας ή ότι θα αντιμετώπιζαν το δεύτερο ημίχρονο με καχυποψία και οργή. Υπήρξαν κι αυτά -ποτέ όμως δεν αποδείχτηκαν πιο δυνατά από την πίστη που η εξέδρα κουβαλούσε από το πρώτο δευτερόλεπτο του ματς. Σφύριξαν τον Κύρο, αποδοκίμασαν δυο-τρεις αποφάσεις του και μετά έβγαλαν την ομάδα μπροστά. Το δεκάλεπτο λίγο πριν από το γκολ του Αντσουέ είναι το μόνο πραγματικά καλό που κάνει η ομάδα του Δώνη στον αγώνα και, όχι τυχαία, το κάνει μπροστά στον κόσμο της. Η άμυνα του ΠΑΟ μπροστά στην πίεση του κόσμου καταρρέει –οι παίκτες της ΑΕΛ κεφαλαιοποιούν το πιο μεγάλο τους ατού: την πίστη της εξέδρας. Είναι από τις λίγες περιπτώσεις που η εξέδρα κρίνει το ματς.
Δύναμη
Πού βρίσκουν τη δύναμη; Νομίζω ότι η δύναμη στην προκειμένη περίπτωση είναι η δύναμη της καθαρότητας της ψυχής. Στη Λάρισα αγαπούν την ΑΕΛ –τίποτε άλλο. Δεν έχουν πουλήσει την ψυχή τους σε κανένα διάβολο, δεν υπήρξαν ποτέ φίλοι, σύμμαχοι ή τσάτσοι κανενός. Μπορείς να τους προσάψεις μεγαλομανία ή λίγη έπαρση, όμως δεν μπορείς παρά να χειροκροτήσεις την ένδοξη παράδοση της επιβλητικής μοναξιάς τους: η ΑΕΛ είναι κάτι μοναδικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι η μεγάλη ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει ένα ποδόσφαιρο καθαρό, χωρίς μεγάλους που διατάζουν και μικρούς που υποτάσσονται, χωρίς λαμόγια που πουλούν υπηρεσίες, χωρίς παράκεντρα εξουσίας και προέδρους-αφέντες.
- Αυτή ακριβώς η διαδρομή που ξεκίνησε από την Κομοτηνή κι είχε ως κατάληξη την κατάκτηση και την αφιέρωση του κυπέλλου από τον Γιώργο Δώνη στους οργανωμένους οπαδούς, τους Monsters είναι η επιτομή της διαδρομής όλης της ομάδας
- Στην κορυφή.
- Χωρίς όρους χωρίς όρια.