Οι διασώστες ειδοποιούνται για τη μετωπική σύγρκουση των τρένων στα Τέμπη και μέσα σε λίγα λεπτά, φτάνουν οι πρώτοι στο σημείο του σιδηροδρομικού δυστυχήματος. Οι περιγραφές τους, κόβουν την ανάσα…
Στα Τέμπη σημειώνεται το πιο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα στην ιστορία της χώρας. Εκείνη τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου, οι εικόνες λίγο μετά τη σύγκρουση των δύο τρένων, είναι σκληρές. Συγκλονίζουν ακόμα και τους έμπειρους διασώστες του ΕΚΑΒ, που προσπαθούν να κρατήσουν την ψυχραιμία τους, για να σώσουν ζωές. Αυτά που βλέπουν, όπως λένε, δεν πρόκειται να τα ξεχάσουν ποτέ. Θα στοιχειώνουν για πάντα σκέψεις και όνειρα. Οι νεκροί, οι τραυματίες και οι εγκλωβισμένοι στα φλεγόμενα βαγόνια συνθέτουν το παζλ των πρώτων ανατριχιαστικών εικόνων στο σημείο.
«Σε αυτό το τρένο του τρόμου, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς μέσα ή τα παιδιά μας» λέει διασώστης στον ΑΝΤ1 και συνάδελφός του, συμπληρώνει: «ήταν άνθρωποι μέσα στο σκοτάδι, σαν ταινία τρόμου. Παντού φωτιά και εκεί κατάλαβα πως δυστυχώς θα είχαμε πολλούς νεκρούς. Τρέχαμε και προσπαθούσαμε να βοηθήσουμε τον κόσμο που προσπαθούσε να σωθεί».
Το τηλεφωνικό κέντρο της ΕΚΑΒ είχε πάρει φωτιά. «Στην αρχή υποθέσαμε ότι πρόκειται για φάρσα και μετά προσπαθούσαμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας» λέει στον ΑΝΤ1 η διαβιβάστρια εκείνης της βάρδιας. Στον τόπο της τραγωδίας φτάνουν 45 ασθενοφόρα και πέντε γιατροί και ξεκινά το δύσκολο έργο της διαλογής των ασθενών.
Για τις πρώτες τραγικές στιγμές του δυστυχήματος μίλησε και ο πρόεδρος εργαζομένων ΕΚΑΒ Θεσσαλίας: «Είναι τρομερά δύσκολο να αποφασίσεις να αφήσεις ανθρώπους στον τόπο του σημείου και να επιλέξεις κάποιον άλλον ο οποίος αντιλαμβάνεσαι ότι η ζωή του κρέμεται από μία κλωστή», ανέφερε χαρακτηριστικά.
Ο Νίκος Πατσιάς, διασώστης, τονίζει ακόμη: «Πήραμε τους βαρέως πάσχοντες με μέσα και πρωτόκολλα γιατί είχαμε μάχη με το χρόνο ώστε να έχουμε τις λιγότερες δυνατές απώλειες” και συνεχίζει, “Όταν κατέβεις από το ασθενοφόρο σταματάει να είσαι άνθρωπος και είσαι επαγγελματίας και βάζεις σε πλάνο και τάξη τις γνώσεις σου για να ανταπεξέλθεις».
Οι άνθρωποι του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας έζησαν την κόλαση. Συνεχίζουν να σπεύδουν για να σώσουν ζωές, μέσα τους όμως ζουν και ξαναζούν τις ώρες της φρίκης.
