Λάρισα, Ἅγιο Πάσχα 2020.
Πρός Τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν Εὐσεβῆ Λαό τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.
Ἀγαπητοί μου,
Ἔφθασε πάλι ἡ σπουδαιότερη νύκτα τῆς χρονιᾶς, ἡ νύκτα τῆς Ἀναστάσεως! Ἡ νύκτα πού διατρανώνουμε τήν Πίστη μας πώς τό σκοτάδι δέν μπορεῖ νά νικήσει τό φῶς! Καί τοῦτο ὄχι γιατί τό φῶς τῆς λαμπάδας τοῦ καθενός μας, καθώς προστίθεται στό φῶς ἀπό τίς λαμπάδες ὅλων μας, δημιουργεῖ μιά θαυμαστή φωτοχυσία, ἕνα ἐξαίσιο θέαμα, μιά ζωντανή εἰκόνα, πού καταλύει καί κατανικᾶ ὅ,τι μαῦρο καί σκοτεινό καί ἀπειλητικό. Ἀλλά διότι τό Φῶς τῆς Ἀναστάσεως, τό Φῶς τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τό Φῶς τῆς ὄντως Ζωῆς ξεπηδᾶ ἀπό τόν κενό Τάφο γιά νά καταλάμψει τή βεβαία ἐλπίδα μας. Οἱ Χριστιανοί δέν ἐλπίζουμε, γιατί ἔχουμε βεβαιότητα, ἔχουμε σιγουριά, ἔχουμε Πίστη ὅτι ὁ Χριστός μας εἶναι ἡ πηγή τοῦ Φωτός, ἡ πηγή τῆς Ζωῆς κι ἐμεῖς ζοῦμε τό Φῶς.
Σέ μιά μοναδική ὑπέρβαση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται πολύ μικρή γιά νά χωρέσει τήν Ἀλήθεια πού ἀποκαλύπτεται, ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά ζήσουμε, νά βιώσουμε, νά λάβουμε τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως. Πῶς; Μέ μιά χαρακτηριστική φράση τῆς κατ’ ἐξοχήν Ἀναστάσιμης Προσευχῆς: «Τόν Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνοῦμεν καί τήν Ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν». Γιά νά φτάσουμε στήν Ἀνάσταση περνᾶμε πρῶτα ἀπό τό Σταυρό καί γιά νά
Τήν ὑμνήσουμε καί νά Τήν δοξάσουμε, πρέπει πρῶτα νά Τόν προσκυνήσουμε!
Σαράντα μέρες θά εἶναι μέσα στίς Ἐκκλησιές μας κυρίαρχη ἡ εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως, συνάμα ὅμως θά δεσπόζει στή δική του θέση καί ὁ Τίμιος Σταυρός. Πῶς; Ἄδειος! Χωρίς τό Σῶμα τοῦ Ἀναστημένου Σωτῆρα μας. Ἄδειος γιά νά μᾶς θυμίζει ὅτι εἶναι τό ξύλο τῆς Ζωῆς, τό σύμβολο τῆς νίκης, τό ὄργανο τοῦ θριάμβου. Τό μέσο μέ τό ὁποῖο ὁ Χριστός, ἀφοῦ κυριαρχικά παρέδωσε τό πνεῦμα Του, θριάμβευσε καί στόν Ἅδη, νικῶντας ὁλοκληρωτικά τό θάνατο, ἀπελευθερώνοντας τούς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους, χαρίζοντας τήν ἀθανασία. Προσκυνοῦμε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὅπου χύθηκε τό Ἅγιο Αἷμα γιά νά ξεπλυθεῖ ὁ ρύπος τῆς ἁμαρτίας καί νά βλαστήσει τό δένδρο τῆς αἰώνιας ζωῆς. Προσκυνοῦμε τό ξύλο τοῦ Σταυροῦ ὅπου ὁ Χριστός ἔσβησε ὁλοκληρωτικά τό εἰς βάρος μας γραμμάτιο καρφώνοντάς το στό Σταυρό, ὅπου καί ξεγύμνωσε κατανικῶντας καί διαπόμπευσε ὅ,τι δαιμονικό, ὅ,τι σατανικό, ὅ,τι ἀπάνθρωπο (Κολ. β΄, 15).
Ἔχοντας δέ προσκυνήσει τόν Τίμιο Σταυρό, ὑμνοῦμε καί δοξάζουμε τήν «Ἁγίαν Ἀνάστασιν». Αὐτές οἱ δυό στιγμές τῆς Ζωῆς τοῦ Κυρίου εἶναι τόσο ἀλληλένδετες καί ἄρρηκτα συνδεδεμένες, ὥστε ὁ Σταυρός νά λογίζεται ὡς τό προοίμιο καί ἡ ἀνατολή τῆς Ἀναστάσεως. Ἡ ζωή μας γίνεται σταυροαναστάσιμη, καθώς ἐάν θέλουμε νά βιώσουμε τήν ὄντως Ἀνάσταση πρέπει νά ἀνέλθουμε κι ἐμεῖς στό ὗψος τοῦ Σταυροῦ, γιά νά νεκρώσουμε ὅ,τι ἐμπαθές, ὅ,τι ἀντίθετο στό Θεῖο θέλημα, ὅ,τι ἐγωιστικό. Ὁ Σταυρός προβάλλεται ἄδειος γιατί καλούμαστε ἐμεῖς νά πάρουμε τή θέση τοῦ Μεγάλου Νικητῆ. Καί σταυρώνοντας τόν κακό ἑαυτό μας, νά κάνουμε κι ἐμεῖς τή δική μας διάβαση, τή δική μας ὑπέρβαση, τή δική μας στροφή πρός τήν Ἀλήθεια, τό Φῶς τή Χαρά. «Ἰδού γάρ ἦλθε διά τοῦ Σταυροῦ, χαρά ἐν ὅλῳ τῷ κόσμῳ». «Ὦ Πάσχα λύτρον λύπης», ψάλλει μέ μοναδική ἀνακούφιση ὁ κάθε Ὀρθόδοξος, καθὠς αἰσθάνεται λυτρωμένος ἀπό τήν κατήφεια τοῦ θανάτου! Κι αὐτό εἶναι κάτι πού δέν περιγράφεται, ἀλλά βιώνεται! Δέν ἐξηγεῖται, ἀλλά ὑφίσταται! Ἀπό ὅποιον ζεῖ
πνευματικά, ἀπό ὅποιον σταυρώνεται μέ τό Χριστό γιά νά ἀναστηθεῖ μαζί Του καί νά ζήσει τήν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα.
Μέ ἀναστάσιμους ἀσπασμούς.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου Ἱερώνυμος
