Στις 8 Μαρτίου γιορτάζουμε την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Κι επειδή στις μέρες μας, όπως έχουν παραποιηθεί πολλά, έτσι κι αυτό, ας κάνουμε πρωτίστως μια μικρή ιστορική αναδρομή για να κατανοήσουμε τι ακριβώς «γιορτάζουμε».
Το 1857 οι ράφτρες και οι υφάντρες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας. Αιτούνταν να μειωθεί από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από 17 χρόνια. Ζητούσαν ίσα μεροκάματα με τους άντρες όπως και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς.
Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας.
Το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν, διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος, κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, πρότεινε να καθιερωθεί η 8 του Μάρτη ως «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας».
Είπε χαρακτηριστικά, ότι «αυτή η μέρα πρέπει να καθιερωθεί για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη και την αγάπη για ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας». «Την ημερομηνία αυτή πρέπει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συμπεριλάβουν στις εκδηλώσεις τους και τη διοργάνωση μιας ημέρας των γυναικών, που σε πρώτη φάση θα διεκδικεί το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών και η εκδήλωση αυτή θα πρέπει να πάρει διεθνή χαρακτήρα».
Το 1977 ο ΟΗΕ, στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρα της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη. Φυσικά τα χρόνια πέρασαν, οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα της ψήφου και μια ισότητα, τουλάχιστον ως γενική κοινωνική αποδοχή.Ουσιαστικά η νοοτροπία της γυναικούλας καλά κρατεί.
Γυναίκες, τάχα μου δυναμικές, ανεξάρτητες, εργαζόμενες, μορφωμένες, κοιμούνται κι ονειρεύονται ακόμα τον άντρα που θα τις «σώσει» από όλο αυτό, θα τις στηρίξει οικονομικά και συναισθηματικά και θα τις αποκαταστήσει στη σιγουριά ενός γάμου.
Προσοχή.
Δεν εννοώ ότι είμαι κατά του γάμου και της συντροφικότητας. Ίσα ίσα ως ρομαντικός άνθρωπος πιστεύω και υποστηρίζω την κοινή συμπόρευση δύο ανθρώπων, είτε μέσω γάμου, είτε όχι, από συνειδητή επιλογή όμως κι από έρωτα, όχι ως σανίδα σωτηρίας.Δεν ξέρω αν φταίει η ελληνική νοοτροπία και τα κατάλοιπα προηγούμενων χρόνων, αλλά το ότι η σημερινή μέση Ελληνίδα περιμένει την 8η του Μάρτη για να βγει να διασκεδάσει, να τα σπάσει και να βρίσει τους άντρες, μόνο μιζέρια και καταπίεση δείχνουν.
Το ότι περιμένουν τη συγκεκριμένη μέρα ένα «χρόνια πολλά» κι ένα τριαντάφυλλο από τους άντρες τους, μόνο ανασφάλεια.
Αυτές οι γυναίκες δε γιορτάζουν σήμερα.
Σήμερα γιορτάζουν οι γυναίκες που δε σκύβουν το κεφάλι σε τίποτα.
Χρόνια πολλά στις Γυναίκες που δουλεύουν δεκάωρα για να βγάλουν τα προς το ζην και άλλο ένα εξάωρο για να συντηρήσουν ένα νοικοκυριό.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που δε μένουν σε έναν συμβατικό γάμο για την ασφάλεια.Χρόνια πολλά στις γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τους ένα ή περισσότερα παιδιά.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που, γνωρίζοντας τι σημαίνει αμοιβαίος σεβασμός, τιμούν τους άντρες τους και τους φροντίζουν γιατί έτσι γουστάρουν και δεν τους θεωρούν δυνάστες, γιατί οι ίδιες δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να είναι με τέτοιους άντρες.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που αγωνίζονται σε μικρές και μεγάλες ομάδες για καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς, καλύτερα ωράρια.Χρόνια πολλά στις γυναίκες που διαδηλώνουν και απαιτούν γιατί ξέρουν τι προσφέρουν και τι αξίζουν.
Χρόνια πολλά στις γυναίκες που αγωνίζονται καθημερινά και στέκονται παλικάρια μπροστά σε κάθε δυσκολία, κρύβουν τον πόνο και τα δάκρυα τους πίσω από ένα χαμόγελο και τραβούν μπροστά.
Αυτές που τιμούν τις προγόνους τους που πάλεψαν και σκοτώθηκαν για τα δικαιώματα τους.
Αυτές τιμάμε σήμερα και μόνο αυτές δικαιούνται να λέγονται γυναίκες.
Οι υπόλοιπες είναι γυναικούλες και δε γιορτάζουν ούτε σήμερα, ούτε ποτέ.