Δεκέμβριος. Ο τελευταίος μήνας του 2020, που άλλαξε τις ζωές μας, τόσο για να συνειδητοποιήσουμε αυτά που είχαμε δεδομένα και να αναγνωρίσουμε την πολυτιμότητά τους, όσο και να αναθεωρήσουμε παλιές πεποιθήσεις και να τις αντικαταστήσουμε με καινούργιες αληθινές αξίες ζωής.
Ταυτόχρονα, μας κούρασε και δοκίμασε τις ψυχικές αντοχές και τις ηθικές μας αντιστάσεις.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να γιορτάσουμε και να αναγνωρίσουμε τον ρόλο των εθελοντών, που άφησαν το στίγμα τους παγκόσμια στην κρίση της πανδημίας του κορωνοιού.
Η 5η Δεκεμβρίου, καθιερώθηκε ως η Διεθνής Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη το 1985, με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στα εκατομμύρια των εθελοντών, που είναι ταγμένοι στην υπηρεσία του ανθρώπου, συχνά με κίνδυνο της ζωής τους.
H Διεθνής Ημέρα του εθελοντή (IVD) καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη – (International Volunteer Day for Economic and Social Development). Παρέχει την ευκαιρία στους εθελοντές να εργασθούν ενωμένοι, για την προώθηση της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο.
Η εθελοντική προσφορά σήμερα διευρύνεται σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης δραστηριότητας, όπως είναι οι εκστρατείες για την καταπολέμηση της φτώχειας, της πείνας, των ασθενειών, του αναλφαβητισμού, της υποβάθμισης του περιβάλλοντος και των διακρίσεων κατά των γυναικών. Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής. Άλλωστε, η ευτυχία προέρχεται από την θετική και αισιόδοξη στάση απέναντι στην ζωή.
– Γιατί στην Ελλάδα ΔΕΝ ασχολούμαστε με τον εθελοντισμό;
Η αλήθεια είναι ότι στην Ελλάδα, δεν είχε ποτέ καλλιεργηθεί ιδιαίτερα η κουλτούρα του εθελοντισμού.
Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας παρατηρείται αύξηση του επιπέδου εθελοντικής προσφοράς, είτε μέσω ευαισθητοποιημένων πολιτών ή /και μέσω οργανωμένων δράσεων εθελοντικών φορέων, δεν θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο εθελοντισμός είναι ένα από τα διακριτά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας.
Η έλλειψη παιδείας, ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης για τον χαρακτήρα, τις αξίες και τους στόχους του εθελοντισμού, καθώς και τα οφέλη που προκύπτουν σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, σε συνδυασμό με την κουλτούρα του life style, του ατομικισμού και της κατανάλωσης που επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες, ενδεχομένως να είναι ανάμεσα στους βασικούς παράγοντες για τα χαμηλά επίπεδα εθελοντικής προσφοράς στη χώρα μας.
Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αρχίσει να αλλάζει αλλά όπως φαίνεται έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Η λεγόμενη «οικονομική κρίση» είναι μεν ένας λόγος που έφερε τον εθελοντισμό πιο πολύ στο προσκήνιο (περισσότερο με τη μορφή δράσεων αλληλεγγύης), από την άλλη, αποτέλεσε και έναν παράγοντα ανασταλτικό.
Από την πλευρά των ανθρώπων, είναι δύσκολο να σκεφτείς την προσφορά στον συνάνθρωπο, όταν καθημερινά έχεις να αντιμετωπίσεις τις προκλήσεις για τη δική σου επιβίωση, ενώ από την πλευρά των φορέων, σε πολλές περιπτώσεις ο εθελοντισμός γίνεται πρόσχημα για την εκμετάλλευση (δουλεύεις χωρίς να πληρώνεσαι).
Πιστεύω ότι η έννοια του εθελοντισμού στην Ελλάδα έχει πάρει πολλές και διαφορετικές έννοιες και αυτό δεν είναι πάντα καλό.
Εθελοντισμός σημαίνει προσφέρω και εμπλέκομαι ενεργά για να στηρίξω εκεί που υπάρχει κάποια ανάγκη, βρίσκοντας νόημα σε αυτό που κάνω και λαμβάνοντας ταυτόχρονα ικανοποίηση, με δέσμευση και συνέπεια, στα πλαίσια και στα όρια που έχω τη δυνατότητα και τη θέληση να το κάνω. Άρα, δεν φτάνει μόνο σαν φορείς να ζητάμε εθελοντές, αλλά είναι απαραίτητο να έχουμε δημιουργήσει και το κατάλληλο πλαίσιο και περιβάλλον για να τους υποδεχθούμε.
Για να γίνει ο Εθελοντισμος Τρόπος Ζωής