Ο συνάδελφος Βασίλης Μότσης, γράφει για τον κορυφαίο δημοσιογράφο -πατέρα του που σαν σήμερα «έφυγε» από τη ζωή
Ξημερώνει 4 Δεκεμβρίου. Πέρασαν τρία χρόνια… Σαν σήμερα το πρωί χτυπούσε το τηλέφωνο για να ακούσω αυτό που πάντα θα ελπίζω να ήταν ψέμα ή έστω να ερχόταν πολύ πολύ αργότερα. Δυστυχώς ήταν αλήθεια. Ευτυχώς, όμως, ο πατέρας μου έστω και αν έφυγε μόλις στα 68 του χρόνια έζησε μια ζωή γεμάτη. Γεμάτη συναισθήματα. Αυτά που μετρούν, εξάλλου.
Θα ήθελα πολύ να ξανακούσω ξανά και ξανά τις ιστορίες, που τα προηγούμενα χρόνια τις άκουγα πολλές φορές και (σχεδόν, για να λέμε την αλήθεια) πάντα με τον ίδιο ενθουσιασμό για τη μέρα που έπαιρνε μεταγραφή στον αγαπημένο του Θρίαμβο Αθηνών, όταν τον έβαζαν σ’ ένα βανάκι μαζί με άλλα δύο μεταγραφικά αποκτήματα για να πάνε όλοι μαζί στο γήπεδο και να αποθεωθούν από τον κόσμο αυτής της ιστορικής (για εμένα) ομάδας.
Να ακούσω τις ιστορίες για την περίοδο που έπαιζε μπάλα στην Ιταλία ως φοιτητής και συγκάτοικος τότε με τον Μανώλη Σαριδάκη. Να ακούσω τις ιστορίες από το μπάσκετ στο γυμνάσιο με την εντολή του γυμναστή «η μπάλα στου Μοτς και πουλλά κωφίνια». Και πολλές πολλές άλλες.
Με χαροποιεί που κατά καιρούς άνθρωποι με βρίσκουν στο facebook ή στο τηλέφωνο για να μου διηγηθούν μια ιστορία με τον πατέρα μου. Όπως τότε που ως φαντάρος βρέθηκε στις Σέρρες και φόρεσε τη φανέλα του Ολυμπιακού Ροδόπολης με τον αείμνηστο πατέρα Κοσμίδη, παράγοντα του Συλλόγου – όπως μου εξιστόρησε και ο γιος του Παναγιώτης -, να κάνει λίγο καιρό αργότερα 4 ώρες δρόμο απλά για να τον βρει στο δωμάτιο και να τον φέρει πίσω στις Σέρρες για να παίξει σ’ ένα σημαντικό για την ομάδα παιχνίδι.
Όταν βλέπω την ανάρτηση του Απόλλωνα Χαλανδρίου, με τον οποίο πανηγύρισε δυο ανόδους να μην τον ξεχνά, αλλά και τους παλαιμάχους του Ιάσονα να με καλούν στη γιορτή τους για να μου παραδώσουν τιμητική πλακέτα στη μνήμη του πατέρα μου, που φόρεσε τη φανέλα του συλλόγου για χρόνια πριν μεταγραφεί στον Θρίαμβο.
Όταν φίλος του και συμπαίκτης του στον Βοτανικό στο μπάσκετ – δεν αναφέρω το όνομά του γιατί δεν ξέρω αν το θέλει – μου στέλνει στα τέλη του περασμένου Οκτωβρίου «φωτό μόνο για σένα» από τη σεζόν 1973-74. Στα 24 προς 25 χρόνια του πατέρα μου, δλδ. Φωτογραφία που έβλεπα για πρώτη φορά και που πολύ θα ήθελα να τη δείξω στον πατέρα μου και να του πω «κοίτα τι μου έστειλε ο φίλος σου».
Σταματάω εδώ γιατί μπορώ να γράφω μέχρι αύριο, ενώ δεν έχω αναφέρει και πολλούς ακόμη που τίμησαν τη μνήμη του πατέρα μου είτε σε εκδηλώσεις είτε με τον δικό τους προσωπικό τόνο.
Στάθηκα στο αθλητικό κομμάτι, γιατί ο πατέρας μου λάτρευε τον αθλητισμό. Όλα τα σπορ. Όχι μόνο ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Και ήταν δουλευταράς. Γι’ αυτό, αφότου σπούδασε, πέτυχε ως δημοσιογράφος με το τρίτο του παιδί, την ΕΡΑ Σπορ. Γι’ αυτό για χρόνια άκουγα «είσαι ο γιος του Κώστα Μότση;» και η έκφραση αυτή με γέμιζε υπερηφάνεια, μου άνοιξε πόρτες στη δουλειά στην οποία ο ίδιος με έβαλε βέβαια, αλλά και μ’ έκανε να θέλω να δουλέψω κι εγώ πολύ για «να μην λέει ο κόσμος ότι λόγω επωνύμου μπήκα κ.τ.λ. κ.τ.λ.». Εδώ και πολλά χρόνια, όμως, αυτό δεν με νοιάζει. Πόσο μάλλον τώρα; Τώρα θέλω μόνο να ακούω το «είσαι ο γιος του Κώστα Μότση;». Ξανά και ξανά και μόνο αυτό.
Είμαι περήφανος για τον πατέρα μου… Για όσα έκανε. Ακόμη κι όταν ως συνταξιούχος μπήκε δυνατά και μπροστάρης στον (αθλητικό) αγώνα του ΕΡΤ Open, έχοντας βεβαίως σπουδαίους συνοδοιπόρους.
Είμαι περήφανος για την οικογένεια που δημιούργησε μαζί με τη μάνα μου… Την ήρεμη δύναμη. Είμαι περήφανος για τον αδερφό μου.
Είμαι περήφανος που τα πάντα τα αντιμετώπιζε με χαμόγελο και αισιοδοξία. Όλες τις δυσκολίες. Αυτό του το χαμόγελο, θα το λέω πάντα, θα αποτελεί για εμένα πάντα οδηγό και συντροφιά κι αυτήν τη δύναμη την έχει πάρει και ο αδερφός μου.
Σίγουρα κάποιους θα στεναχώρησε. Σίγουρα κάποιους θα αδίκησε. Αλλά ποιος δεν το έχει κάνει;
Θυμάμαι, επίσης, να κορδώνομαι όταν πηγαίναμε διακοπές και πολλές φορές όταν ρωτούσε κάποιον στο δρόμο «για… εκεί καλά πάμε;» να ακούει την απάντηση «Είσαι ο Κώστας ο Μότσης;»
Εχω αποφασίσει, παρότι δεν εκφράζομαι από το facebook, κάθε χρόνο τέτοια μέρα να τιμώ τη μνήμη του.
Σήμερα το κείμενο μου βγήκε λίγο μεγάλο.
Μάλλον ήθελα πολλά να πω, αλλά και να σου πω μπαμπά, δανειζόμενος από τον Μουζουράκη… «κοίτα μπαμπά είμαι καλά… κι όταν πάνε στραβά εγώ κοιτάω ψηλά και σου χαμογελάω μπαμπά»…
https://www.youtube.com/watch?v=iaAS8Cm3R8E
Eυχαριστούμε τον Χάρη Γεωργούλα που μας έδωσε την ευκαιρία να τιμήσουμε σαν pressing 90,1 αυτόν τον σπουδαίο άνθρωπο.