Αγαπημένε Τάκη,
Είναι η τελευταία φορά που απευθύνομαι σε βετεράνο άσο της ΑΕΛ για θέμα που αφορά την σύγχρονη ομάδα, αυτό το κατά την κρίση μου, τίποτα από ΑΕΛ!!!
Ήσουν είσαι και δεν παύεις να είσαι δικαιωματικά ο πρόεδρος του Συλλόγου Παλαιμάχων, γεγονός που σε κάνει να φέρεις ακόμα μια επίσημη ιδιότητα που σε φέρνει σε επαφή με τον σύλλογο που τόσο αγαπάμε, χωρίς ωστόσο να σου ζητάω απαραίτητα να κάνεις κάτι.
Διάβασε και πράξε κατά το δοκούν, κατά συνείδηση που λένε…
Όπως πράξαμε τότε, την σεζόν 2002-03, όλοι όσοι στελεχώναμε την ομάδα, ορκισμένοι να δώσουμε ό,τι έχουμε και δεν έχουμε στην ψυχή μας για να μην γνωρίσει την μέγιστη ταπείνωση του αγωνιστικού υποβιβασμού σ’ ερασιτεχνική κατηγορία!!!
Και μ’ αυτή την ιδιότητα σου μιλάω… Ούτε σαν το παιδικό μου είδωλο, ούτε σαν τον σεβάσμιο αρχηγό, ούτε σαν το πρώτο άνθρωπο που σήκωσε ΑΕΛικό τρόπαιο στον ουρανό… Ούτε καν σαν φίλος, αλλά μόνο σαν συνεργάτης προς συνεργάτη και συνοπαδός προς συνοπαδό, που μαζί τρέξαμε, ιδρώσαμε, κλάψαμε και γελάσαμε, πανηγυρίζοντας στο τέλος αγκαλιασμένοι με χιλιάδες – αποκλεισμένους απ’ το σημερινό καθεστώς φιλάθλους – πρώτα την σωτηρία και μετά την άνοδο-καταδίκη των “πέτρινων χρόνων”.
Ε, να σ’ ενημερώσω ότι εσένα προσωπικά, τον προπονητή που οδήγησε με αίμα την ομάδα του 2002-03 στη σωτηρία, ο υπεύθυνος Τύπου – τρομάρα του – της σημερινής ΑΕΛ, σε είδε αγκαλιά με “μαϊμού” στο 3-3 στα Χανιά κι ο μεγαλομέτοχος είπε μέσες-άκρες πως… συμβαίνουν αυτά!!!
Αυτό και τίποτα άλλο…
Όφειλα να σ’ ενημερώσω, αν δεν το ξέρεις ήδη, γιατί έτσι ξέρω εγώ να σέβομαι την ιστορία!
Με παντοτινή εκτίμηση,
ΧΡΗΣΤΟΣ ΤΣΟΥΜΑΡΗΣ