Γύρισα απ’ την κηδεία σου…
Πίστευα πως όσο “έσπασα”… “έσπασα” χθες, στο άκουσμα της θλιβερής είδησης που έπρεπε να μεταδώσω ραδιοφωνικά, αλλά πάλι δεν άντεξα μόλις είδα εκεί μετά από καιρό τον Γιώργο τον Ζορμπά κι έκλαψα λίγο στην αγκαλιά του!!!
Ήξερα πως εκείνος ήξερε για τότε στην προπόνηση μέσα στο Αλκαζάρ, που έκανες παρατήρηση στον αθλητή που έτρεχε στο χορτάρι κι όταν σου είπε πως έχει άδεια προετοιμασίας για την Ολυμπιάδα, αναρωτήθηκες αν εννοεί το χωριό της Ελασσόνας, γιατί απαιτούσες απόλυτο σεβασμό στην ΑΕΛ κι ήταν αυτή ο μόνος λόγος για να “πιαστείς”, όπως την Πρωτομαγιά του ’88 στο σκάμα με τον Βακαλόπουλο…
Κι εκείνος πάλι, ο Ζορμπάς, ήξερε το βλέμμα με το οποίο μας κοίταξες τότε στο Ηράκλειο, όταν πάρκαρε το πούλμαν έξω απ’ το ξενοδοχείο της αποστολής και διαπίστωσες ότι η Reception ήταν γεμάτη από νεαρά κορίτσια, μαθήτριες σχολείου απ’ το Βέλγιο όπως μάθαμε λίγο μετά… Ανάθεμα κι αν έκλεισες μάτι εκείνο το βράδυ, απαιτώντας απόλυτη πειθαρχία απ’ τους παίκτες κι ανησυχώντας ταυτόχρονα σαν γονιός για τις… ανησυχίες τους!!!
Τι να ‘ταν άραγε εκείνο που με συγκλόνισε τόσο πολύ στο άκουσμα του θανάτου σου;
Ίσως ο μύθος των Αργεντίνων με τον οποίο μεγάλωσε η γενιά μου…
Ίσως γιατί εσύ ήσουν ο μόνος απ’ τους Αργεντίνους που γνώρισα…
Ίσως γιατί σε καμάρωσα τότε στο σκάμα με τον Βακαλόπουλο…
Ίσως γιατί παίζοντας μπάλα στα τοπικά σ’ έβλεπα παντού και αντιλαμβανόμουνα το λόγο απ’ όσα άκουγα για σένα τριγύρω μου…
Ίσως γιατί για σένα έγραψα το πρώτο μου δημοσιογραφικό θέμα τον Μάρτη του ’92…
Ίσως γιατί σε δική σου προπόνηση στη Φιλιππούπολη έκανα το πρώτο μου ζωντανό ρεπορτάζ…
Ίσως γιατί το ντέρμπι Απόλλωνα-Ποντίων Βέροιας ήταν ο πρώτος αγώνας που κάλυψα…
Ίσως γιατί στις αποστολές που μ’ άφηνε τότε ο Τάκης Σαμαράς να έρχομαι μαζί στο λεωφορείο, με φώναζες από πριν να μου εξηγήσεις πως θα παίξεις, όχι για να μου κάνεις τον καλό, αλλά για να μου μάθεις…
Ίσως γιατί ποτέ δεν παραπονέθηκες για την κριτική μου και μόνη σου έννοια ήταν να μου εξηγήσεις το λάθος και το δικό μου και το δικό σου…
Ίσως γιατί τότε στα δύσκολα που είπες το “ναι” στον Σωτηρούλη, μου έδωσες την ευκαιρία να καταλάβω πόσο αυθεντικός ήσουν…
Ίσως γιατί ήθελες πάντα τη σούπα σου να την πασπαλίζεις με τριμμένο τυρί…
Ίσως γιατί μόνο παρέα σου άκουγα κανένα τανγκό…
Ίσως γιατί ήμουν εκεί μπροστά όταν μετά από πέντε ήττες αποφάσισες να φύγεις, λέγοντάς του ότι δεν έχεις ούτε τις απαντήσεις ούτε την ενέργεια να λύσεις τον γρίφο, προτείνοντας να γίνει “πρώτος” ο Τάκης και θέτοντας τον εαυτό σου ταπεινά στη διάθεσή του…
Ίσως γιατί μετά που άρχισα το ραδιόφωνο και βρισκόμασταν στο δρόμο, μου ‘δειχνες βιαστικά το τρανζιστοράκι που κουβαλούσες φωνάζοντας “εδώ σ’ έχω”…
Ίσως γιατί τ’ αγκαλιάσματα και τις χαιρετούρες τις τέλειωνες πάντα μ’ ένα χάδι στο μάγουλο, δημιουργώντας μου την διάθεση να θέλω να φιλήσω αυτό το χέρι…
Ίσως γιατί όταν σε συναντούσα ως γονιός πια στον “Πλίτση”, στα φιλικά των μικρών της ΑΕΛ, με ρωτούσες ποιος είναι ο δικός μου κι όταν έψαχνα στην εξέλιξη τη ματιά σου, μου κουνούσες το κεφάλι με νόημα…
Ίσως γιατί από πάντα έως και την τελευταία φορά που βρεθήκαμε, μ’ έλεγες Χρη…τάκο, μ’ αυτή την ιδιαίτερη προφορά που δεν άφηνε ν’ ακουστεί στ’ αυτιά μου ούτε το ελληνικό “σ”, ούτε το ισπανικό “θ”…
Ίσως γιατί ακούγοντας την ώρα που γράφω, το “Senior, Senior” του Μπομπ Ντίλαν, μου ‘ρχονται στο μυαλό όλα αυτά μαζί και μαζί τους η τιμή που μου έκανες να φτιάξουμε εκείνο το σπάνιο θέμα για το επίσημο περιοδικό της ΠΑΕ, που του ‘χες χωριστή χαρά γιατί μιλούσε για Αργεντίνους…
Ίσως για όσα είπαμε που γράφτηκαν κι όσα είπαμε και δεν γράφτηκαν κι εκείνο το “ευχαριστώ Χρη…τάκο” που είπες στο τέλος, κάνοντάς με να αισθανθώ κι εγώ, για μια ακόμη φορά, ένα απ’ τα χιλιάδες ποδοσφαιρικά παιδιά σου κι ας μην έκανα μαζί σου ούτε μια προπόνηση…
- Ευχαριστώ τον αναγνώστη της σελίδας του FB “Μοναχά Λάρισα – Βυσσινί Αρχείο”, που έστειλε το υλικό του ΑΕΛ official για την αρχική ανάρτηση του θέματος κι αν βρίσκεται πουθενά και η σελίδα 59, εδώ είμαστε…