Έπαιξα με συνέπεια ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο για καμιά 15αριά χρόνια, απ’ το ’87 και μετά, έχοντας προϋπάρξει απ’ το ’83 στην εφηβική της ΑΕΛ…
Απ’ αυτά, μια γεμάτη 10ετία γράφτηκε μεταξύ Β’ και Α’ ΕΠΣΛ στον Κίσσαβο Συκουρίου και τα υπόλοιπα μεταξύ Γ’ αρχικά και Β’ ΕΠΣΛ στη συνέχεια, στην Αναγέννηση Πουρναρίου (τότε που οι τοπικές κατηγορίες ήταν τρεις), κόντρα μάλιστα στις αντικειμενικές δυσκολίες που προκαλούσε η ταυτόχρονη ενασχόλησή μου επαγγελματικά με την αθλητικογραφία απ’ το ’92, που απέτρεψε και την συμμετοχή μου σε μεγαλύτερη κατηγορία!
Μέσα σ’ αυτή τη διαδρομή γνώρισα πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις που βλέποντάς τα κι από διαφορετικές οπτικές γωνίες, μ’ έκαναν κατά πολύ πλουσιότερο ως άνθρωπο σε εμπειρίες και σχέσεις.
Δυστυχώς, η τελευταία πράξη σ’ αυτό τον κύκλο της ζωής μου έμελλε να με στοιχειώνει, όπως και η φάση που την προκάλεσε, καθώς έκτοτε μόνο αποσπασματικά κατέβηκα να παίξω μερικές φορές, γιατί μου ζητήθηκε απ’ το σωματείο να βοηθήσω σε κάποιες δύσκολες στιγμές.
Πρόκειται για μια φάση που μου ‘ρθε έντονα στο νου όταν είδα τον Μανδά να κλαδεύει απροκάλυπτα τον Ντουρμισάι, τον ρέφερι να «κιτρινίζει» τον επιθετικό της ΑΕΛ καταλογίζοντάς του φάουλ και τους τηλεδιαιτητές, αλλά και όσους του διαιτητικού χώρου ρώτησα προσωπικά μια εβδομάδα τώρα, να κρύβονται πίσω απ’ την αοριστία ότι «ο τερματοφύλακας δεν μαρκάρεται στην περιοχή» και να καθαρίζουν.
Το είπα από την πρώτη στιγμή ότι δεν προκύπτει από πουθενά πως ο Ντουρμισάι μαρκάρει τον τερματοφύλακα του Ατρομήτου ή προσπαθεί να του πάρει τη μπάλα, παρά μόνο τρέχει σε μια εύλογη κατ’ εμέ απόσταση δίπλα του, παραμονεύοντας για πιθανό λάθος του γκολκίπερ, ο οποίος έτυχε να σηκώσει εκείνη τη στιγμή μπάλα και πόδι για να κάνει βολέ, όπως κάλλιστα θα μπορούσε να τη σουτάρει με το σκάσιμο στο έδαφος ή απλά να την αφήσει να κυλάει…
Δηλαδή, αν ο Κουέστα τύχαινε να σηκώσει το πόδι να σουτάρει την ώρα που περνούσε δίπλα του ο Μπουχαλάκης θα ‘ταν επιθετικό φάουλ, ενώ τώρα που ο Κουέστα κοιμήθηκε ήταν γκολ;
Κι επιπλέον, αναρωτιέμαι και τα δύο ακόμα γκολ που παραθέτω αμέσως πιο κάτω και μέτρησαν κανονικά, τι είναι, έγκυρα ή άκυρα;
Σε κάθε περίπτωση, ξεκαθαρίζω πως την συγκεκριμένη φάση στο Περιστέρι την θεωρώ καραμπινάτο πέναλτι, δεδομένου μάλιστα ότι συνέβη στο ύψος της μεγάλης περιοχής και όχι της μικρής, συνέπεια της γκαφατζίδικής τάσης που διακρίνει τον κατά τα άλλα ταλαντούχο αλλά άπειρο γκολκίπερ του Ατρομήτου.
Κι επιπλέον, την στάση διαιτητών και τηλεδιαιτητών την θεωρώ εξόχως υποκριτική, καθώς εκτιμώ ότι το μόνο που επιδιώκουν είναι να αποθαρρύνουν τους επιθετικούς από κάθε βλέψη «κλοπής» της μπάλας απ’ τους τερματοφύλακες, για να μην έχουν οι ίδιοι μπλεξίματα!!!
Όσο για τη φάση που προείπα πως με στοιχειώνει κι αποτέλεσε ουσιαστικά το κύκνειο άσμα μου στα γήπεδα του νομού, συνέβη σε εκτός έδρας ματς της Αναγέννησης, που το λες και γειτονικό ντέρμπι, όπου την προτελευταία αγωνιστική παιζόταν παραμονή στην κατηγορία κι έμελλε να ‘μαι κι αρχηγός…
Κυνηγώντας μια μακρινή «γιόμα» βρέθηκα να βγαίνω άουτ χωρίς τη μπάλα, η οποία στάθηκε στα χέρια του αντίπαλου γκολκίπερ που έκανε έξοδο. Αν θυμάμαι καλά και οι δύο ομάδες θέλαμε νίκη, από 2-0 το είχαμε κάνει 2-2, ο χρόνος έτρεχε κι ο τερματοφύλακας άφησε τη μπάλα κάτω, ένα τουλάχιστον μέτρο μπροστά του, ψάχνοντας επιλογή να κάνει γρήγορη επανεκκίνηση. Μη βρίσκοντας ελεύθερο συμπαίκτη σάστισε, ξεχνώντας ίσως πως βρίσκομαι ακόμα πίσω του και μου ‘δωσε τον χρόνο να τσιμπήσω τη μπάλα και να τη στείλω στα δίχτυα. Εκείνος έπιασε απαρηγόρητος το κεφάλι του κι εγώ άρχισα να πανηγυρίζω έξαλλα για την ολική ανατροπή… Ώσπου άκουσα τη σφυρίχτρα του ρέφερι να ακυρώνει το γκολ, προς τέρψη των διαμαρτυρόμενων γηπεδούχων που έριχναν άδεια απ’ τον πάγκο, χωρίς απ’ ότι αντιλήφθηκα να έχει δει τι συμβαίνει, γιατί γύριζε προς το κέντρο με πλάτη στην εστία, ενώ αετό πετούσε προφανώς και η μοναδική βοηθός που κάλυπτε το άλλο μισό του γηπέδου.
Στις έντονες διαμαρτυρίες μου, είπε πως καταλόγισε επιθετικό φάουλ, γεγονός που με έκανε έξαλλο, γιατί κατάλαβα πως δεν είχε ιδέα πως κατέληξε η μπάλα στα δίχτυα κι εν τέλει, τι σφύριξε. Έκτοτε ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τους πιο θερμούς απ’ τους συμπαίκτες μου, με συνέπεια να βρεθούμε σε λίγο στ’ αποδυτήρια με προσωρινή διακοπή και δυο αποβολές συμπαικτών στην πλάτη, ο ρέφερι, ένας παράγοντας από κάθε ομάδα κι εγώ…
«Μπορείς σε παρακαλώ να μου πεις τι σφύριξες;», τον ρώτησα… «Φάουλ στον τερματοφύλακα», μου λέει… «Δηλαδή, τι ακριβώς έκανα; Άπλωσα πόδι, κεφάλι, τον χτύπησα, τι ακριβώς;», τον ξαναρωτάω… Κι εκεί είδα εκείνο το απλανές βλέμμα της αγελάδας που καταλαβαίνει ότι έκανε μ@λ@κί@, αλλά μεσολάβησαν τόσα πολλά, που όχι μόνο δεν μπορεί να την πάρει πίσω, αλλά ούτε καν να την αποδεχτεί κατ’ ιδίαν, σαν κύριος!!!
Έβαλα τα γέλια, έβγαλα τη φανέλα, του την πέταξα στα μούτρα και του ‘δωσα χέρι με χέρι το περιβραχιόνιο για ενθύμιο, να ‘χει να θυμάται όπως του είπα, τη στιγμή που ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής εγκαταλείπει για χάρη του τα γήπεδα…
Υ.Γ.1 Την δική μου αποβολή δεν την συνόδευσε κόκκινη κάρτα, παρά μόνο τα αναγραφόμενα στο φύλλο αγώνα. Έτσι έχω να λέω πως τόσα χρόνια αυτό το χρώμα της κάρτας το είδα μόνο μια φορά, παλιότερα, όταν ακόμη έπαιζα στον Κίσσαβο.
Υ.Γ.2 Με τον εν λόγω ρέφερι γνωριζόμασταν από πριν, συναντηθήκαμε κι αργότερα λόγω της δουλειάς, αλλά δεν ξανασυζητήσαμε το περιστατικό, γιατί όποτε τον συναντούσα μου ερχόταν αυτόματα στο νου εκείνο το ακαταμάχητο βλέμμα της αγελάδας…
Υ.Γ.3 Προκαλώ οποιονδήποτε διαιτητή ή τερματοφύλακα, να δούμε μαζί τη φάση Μανδά, Ντουρμισάι και να με πείσει με σοβαρά επιχειρήματα ότι είναι επιθετικό φάουλ κι όχι πέναλτι!!!