Επειδή μου άρεζε πάντα το προσωπικό ύφος στην διατύπωση της άποψής μου, ώστε να λαμβάνω την ευθύνη μαζί με το κόστος της, αυτό θα πράξω και τώρα, πριν ακούσω τι έχουν να πουν Χαρδαλιάς, Τσιόρδας και λοιποί για την πόλη μου, καθώς πλέον οι τοπικές αρχές δεν έχουν δυστυχώς να μου πουν τίποτα περισσότερο…
Κύριοι των ελληνικών κυβερνήσεων, πρώην και νυν, κύριοι του πολιτικού προσωπικού της χώρας, πρώην και νυν, κύριοι της τοπικής αυτοδιοίκησης όλων των βαθμίδων, πρώην και νυν, συμπολιτεύσεων και αντιπολιτεύσεων, με αφορμή αυτή την υγειονομική βόμβα που έσκασε στη Λάρισα κι αφού σηκώσουμε μοιραία όλοι μαζί το φορτίο της εξόδου απ’ την κρίση στην οποία έχουμε εμπλακεί, θα ήθελα πάρα πολύ, να μου το ξεκαθαρίσετε:
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΩΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΚΑΤΑ Ή ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ;
Κι επειδή είπα ότι μ’ αρέσει να γράφω επί προσωπικού, ξεκινάω λέγοντας πως ως κάτοικος Ν.Πολιτείας, όπου καιρό τώρα δεν έχω δει να περιφέρονται οι γνωστοί Ρομά μικροπωλητές και παλιατζήδες, δεν το είχα συλλάβει το ζήτημα και την σοβαρότητά του, όπως θα όφειλα ίσως ως δημοσιογράφος, αλλά όχι απαραίτητα και ως πολίτης.
Εσείς όμως, με δεδομένες τις καταγγελίες που έφτασαν στ’ αυτιά μας τώρα που άνοιξε ο ασκός, για όσα εξακολουθούν να γίνονται στον «μαχαλά» το τελευταίο 20ήμερο, μέχρι και χθες βράδυ μάλιστα, δεν δικαιούστε να λέτε ότι δεν ξέρατε. Όπως όλοι σας, υπουργοί, περιφερειάρχες, δήμαρχοι, αστυνομικοί, δεν δικαιούστε να λέτε ότι δεν ξέρετε τι συμβαίνει σε κάθε αντίστοιχο «μαχαλά» στη χώρα, ούτε ότι δεν μπορέσατε να επιβάλεται την τάξη, γιατί απ’ όσο ξέρω, δεν προσπαθήσατε καν…
Κι ενώ οι πολλοί κάνουμε μαζί σας έναν καθημερινό συνειδησιακό αγώνα, Α) πριν, για να πείσουμε τον μέσο Έλληνα ή τον μέσο Λαρισαίο, πως δεν είναι δυνατόν να ζήσουμε ανθρώπινα σε μια κοινωνία διακρίσεων, αλλά να δεχόμαστε και να σεβόμαστε την διαφορετικότητα και Β) τελευταία, για να πείσουμε όλους τους συμπατριώτες και όλους τους συμπολίτες πως πρέπει να μείνουμε σπίτι με κάθε άλλο κόστος, για να πολεμήσουμε τη διασπορά ενός φονικού γ@μωϊού, αποκαλύπτεται ότι μονομερώς και σιωπηρά αποφασίσατε για μένα – χωρίς εμένα – να κάνετε εσείς πια την χειρότερη των διακρίσεων… Να αποφασίσετε σε ένα ζήτημα δημόσιας υγείας, που θα εφαρμόσεται το νόμο και που όχι ή σε ποιόν θα κουνήσετε το δάχτυλο και σε ποιόν όχι!!!
Ψάχνω μέσα στο κεφάλι μου να θυμηθώ αυστηρή δήλωση του Χαρδαλιά ειδικά για τους Ρομά, μια παραίνεση Τσιόρδα στις τοπικές αρχές για τους συνοικισμούς αυτούς, μια ιδιαίτερη δημόσια σύσταση των τοπικών παραγόντων, που να προδίδει τουλάχιστον μια αυξημένη ανησυχία για τον τρόπο ζωής αυτών των ανθρώπων ακόμα και στις δύσκολες μέρες μας, αλλά δεν βρίσκω. Αντίθετα, βρίσκω πολλά κι επαναλαμβανόμενα για όλους τους άλλους, που στο φινάλε, όπως έχω καταγράψει, είναι αυτοί που με τις δικές τους θυσίες σας επέτρεπαν ως χθες να καμαρώνετε για την αποτελεσματικότητα των μέτρων σας…
Ιδού λοιπόν το ερώτημα που τίθεται στην αναμονή για την επόμενη μέρα, καθώς προείπα ότι η στιγμή είναι κρίσιμη και δεν απαιτεί τέτοιου είδους απαντήσεις τώρα, ούτε επιτρέπει φυσικά ρατσιστικά παραληρήματα απ’ όσους πιστέψουν πως εδώ κρύβεται ευκαιρία εκδήλωσης του μισανθρωπισμού τους:
ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ ΙΘΥΝΟΝΤΕΣ ΚΑΝΑΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ;
ΤΕΛΙΚΑ ΕΙΣΤΕ Ή ΟΧΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ;
Γιατί εγώ ήμουν, είμαι και θα συνεχίσω να είμαι, ζητώντας ταυτόχρονα κι απ’ τους συμπολίτες μου Ρομά να μου πουν αν θέλουν κι εκείνοι απ’ την πλευρά τους όσο κι εγώ, να συνεχίσουμε να ζούμε παρέα με τις συμβάσεις μας… Αν ναι, πρέπει με τη σειρά τους να καταλάβουν ότι τούτη τη στιγμή δεν έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, ώστε να μπορώ κι εγώ να πω στις αρχές, μάντρωσέ τους κι ας κόψουν το λαιμό τους… Γιατί αν αύριο χρειαστώ μια έρμη κλίνη ΜΕΘ στο Νοσοκομείο μου, θέλω να ‘ναι διαθέσιμη!!!
