Μέσα από 4 χιλιάδες και πλέον likes, 159 σχόλια επιδοκιμασίας και πάνω από 300 κοινοποιήσεις, η εικόνα αυτή που συγκίνησε τον διαδικτυακό μου φίλο Χ.Δ. και μαζί τον ακόμα πιο συγκινητικό κείμενό του, συγκίνησαν κι εμένα.
Τα είδα και τα δύο, εικόνες και λέξεις, σαν την ουσιαστικότερη συνέχεια ενός σχολίου που πρόσφατα έγραψα για την πολιτικά χαμένη δύναμη των νέων αυτού του τόπου, των μοναδικών που αν το πάρουν χαμπάρι, μπορούν να τον αλλάξουν προς το καλύτερο!
Έγραψε λοιπόν ο φίλος:
“Αυτή η εικόνα εχθές με συγκίνησε πολύ.Στη μέση του δρόμου, ένας μεταφορέας προσπαθούσε να βάλει μπροστά το δίκυκλο όχημα του το οποίο τον είχε μόλις εγκαταλείψει.Η ώρα πέντε το απόγευμα ακριβώς, η βροχή δυνατή, ο δρόμος άδειος, βοήθεια από πουθενά.Ένας άλλος μεταφορέας, γνωστής αλυσίδας, έβγαινε εκείνη τη στιγμή βιαστικά από ένα κατάστημα και με το κόκκινο αδιάβροχό του προσπαθούσε να προφυλαχτεί από την καταιγίδα. Είδε τον κύριο στη μέση του δρόμου σκυμμένο πάνω από το δίκυκλό του και αμέσως, αψηφώντας την βροχή, έτρεξε κοντά του για βοήθεια. Έσκυψε με τη σειρά του πάνω από το όχημα, προσπάθησε να βρει λύση, πήρε στις πλάτες του λίγη από την αγωνία του συναδέλφου του.Κοιτώντας αυτή την εικόνα, η φωνή μου πήγε δισταχτικά να αρθρώσει δύο λέξεις μα η λογική μου θύμισε ότι δεν ξέρω ούτε ποδήλατο, πώς θα μπορούσα να βοηθήσω σε ένα μηχανάκι; Έδωσα διακριτικά το παρόν και έμεινα να παρακαλώ σιωπηλά να πάρει μπροστά το άτιμο το μηχανάκι!Και πήρε! Τη στιγμή ακριβώς που για λίγο η βροχή ηρέμησε και ο κάθε οδηγός μπόρεσε τελικά να πάρει το δικό του δρόμο. Ο πρώτος ευθεία για να συνεχίσει τις παραδόσεις και ο δεύτερος, με το κόκκινο αδιάβροχο, πίσω για να πάρει το παρκαρισμένο του μηχανάκι και να συνεχίσει τις δικές του μεταφορές. Καθώς με προσπέρασε, είδα για λίγο το πρόσωπο του. Δεν πρέπει να ήταν πάνω από 25 ετών. Και αυτό με συγκίνησε ακόμα περισσότερο. Θαύμασα την παιδεία του, την καλοσύνη του, την αγωγή που ένα νέο παιδί έχει πάρει από το σπίτι του, τη θέληση του να μείνει κάτω από τη βροχή βοηθώντας έναν άγνωστο συνάδελφο, ένας συνάνθρωπό του. Αν αυτό δεν είναι μεγαλείο ψυχής τότε τι είναι;Θυμάμαι ακόμα την πρώτη, και τελευταία, φορά που παράγγειλα φαγητό ένα βράδυ που έβρεχε. Όταν εμφανίστηκε ο κύριος με την παραγγελία μου στην πόρτα, να στάζει ολόκληρος και να μου ζητάει συγνώμη που άργησε, ένιωσα την καρδιά μου να κομματιάζεται. Συγνώμη ένιωθα πως έπρεπε να ζητήσω εγώ που δεν σκέφτηκα δύο φορές πριν σηκώσω το τηλέφωνο και δώσω την παραγγελία με τέτοιον καιρό. Και ετούτη η εικόνα εχθές μου έφερε στο μυαλό την ίδια εκείνη βραδιά, τρία περίπου χρόνια πριν. Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να παραγγέλνει φαγητό από έξω στη διάρκεια καταιγίδας και δεν μπορεί να το κρίνει κανένας μας. Όμως πριν σηκώσουμε το τηλέφωνο, από την ασφάλεια του σπιτιού μας, ας σκεφτούμε ότι είναι Άνθρωπος και αυτός που θα μας φέρει το φαγητό και πως, είτε έχει 40 βαθμούς καύσωνα είτε έχει ακραία καιρικά φαινόμενα, εκείνος θα κάνει τα πάντα για να φτάσει ως την πόρτα μας. Ας κάνουμε και εμείς λοιπόν τα πάντα για να τον ευχαριστήσουμε και να δείξουμε την εκτίμησή μας. Ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν και αυτός που έμεινε εχθές στη βροχή να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του. Και αυτούς τους ανθρώπους, προσωπικά, τους ευχαριστώ, τους χειροκροτώ και τους θαυμάζω! Καλημέρα! Χ.Δ.”!