Ήταν 13 Σεπτέμβρη – παραμονή Σταυρού κατά τον γνώριμο πια στίχο – του 1997 και μαζί ένα ηλιόλουστο πρωϊνό Σαββάτου, με την καλοκαιρινή ζέστη να βαστάει ακόμα…
Είχα ρεπό κι απ’ το προηγούμενο βράδυ ήμουν στο χωριό και του ‘δωσα να καταλάβει!
Κόντευε μεσημέρι όταν ξύπνησα και πήγα στη θειά μου για καφέ, αλλά δεν πρόλαβα να σεργιανήσω όλη την αυλή…
«Τα ‘μαθες;» βγήκε να μου τα προλάβει. «Είπαν στο ράδιο πως σκοτώθηκε ο Μητσιμπόνας. Ήταν λέει κι ένα δημοσιογράφος Μίχος μαζί»!
Μεταβολή για το αυτοκίνητο, κλήση απ’ το κινητό στο Νίκο (μπας και…), έπειτα στην εφημερίδα για την επιβεβαίωση και καρφί για Λάρισα, στο ΓΝΛ που τους είχαν πάει…
Όταν έφτασα η πρώτη πράξη του δράματος είχε παιχτεί και καιρός για δάκρια δεν υπήρχε!
Ο Νίκος νοσηλευόταν κι έτρεξα να τον δω. Σχολιογραφούσε τότε στον «Κήρυκα» κι είχαμε καθημερινή επαφή, ξέχωρα τα ταξίδια που κάναμε για περιγραφές Γ’ Εθνικής…
Τον βρήκα σε κρεβάτι διαδρόμου, με τον κοινό φίλο όλων μας, τον Χρήστο τον Ζιάκο, που κινήθηκε να με προλάβει να μην ξανοιχτώ!
Το πρώτο που μου ζήτησε ο Νίκος και μοναδικό, ήταν να ψάξω να βρω που ήταν τ’ αυτοκίνητο για να του φέρω σημειώσεις και κινητό, αφού τα υπόλοιπα τα είπαν τα μάτια…
Ήξερε, είχε τις αισθήσεις του ακέραιες κι είχε δει κι είχε ακούσει τα πάντα!
«Επιτέλους ήρθες φιλαράκι, γιατί είναι ένα κινητό μέσα που δεν σταμάτησε να χτυπάει», μου ‘παν απ’ την οδική βοήθεια…
Όλοι ήξεραν τη σχέση του Γιώργου με το Νίκο κι όπως είχα κάνει άλλωστε κι εγώ, εκείνον έπαιρναν πρώτο για να μάθουν!
Έκτοτε, δεν συζητήσαμε ποτέ δυο μας με το Νίκο τις λεπτομέρειες εκείνου του δυστυχήματος, στον πριν, στο τότε, στο μετά… Μόνο απ’ έξω, απ’ έξω, ίσως γιατί εκεί στο Νοσοκομείο είχαμε δει όσα ήταν να δούμε ο ένα στα μάτια του άλλου…
Ώσπου πρόπερσι, στην 22η αποφράδα επέτειο, τον κάλεσα στον Pressing 90.1 να μοιραστεί τα πάντα, αναμνήσεις και συναισθήματα, όχι μόνο μαζί μου πλέον, αλλά ζωντανά με τους ακροατές!
Ένα ακόμα ντοκουμέντο του Pressing 90.1 είναι εδώ, στο πολύτιμο κι ολοζώντανο αρχείο μας και σας καλεί να τ’ ακούσετε: