Δεδομένης της τεράστιας καριέρας και του μεγέθους του ονόματός του, αλλά και της αμφιβόλου προσφοράς σύντομης παρουσίας του στα ελληνικά γήπεδα με τη φανέλα της ΑΕΛ, σε μια εξαιρετικά περίεργη και καταδικαστική χρονιά για την ομάδα, τον καθιστά σχεδόν με βεβαιότητα την πλέον αμφιλεγόμενη μεταγραφή στην ιστορία των “βυσσινί”!
Ο ποδοσφαιριστής είναι φυσικά ο Γκέρεμι, που ήρθε στη Λάρισα μετά βαϊων και κλάδων το καλοκαίρι του 2010, βάζοντας την ομάδα του Κώστα Πηλαδάκη τότε, αλλά και του Γιάννη Παπακώστα, στα μεταγραφικά πρωτοσέλιδα της χώρας, βγάζοντας ταυτόχρονα του οπαδούς της ΑΕΛ στο δρόμο για να τον υποδεχθούν.
Η συνέχεια είναι γνωστή, αλλά όχι και πολλά απ’ όσα κατέγραψε το αφιέρωμα που έκανε σ’ εκείνο η ιστοσελίδα eyap.gr και το οποίο παραθέτουμε αυτολεξί:
Η ζωή κάνει κύκλους είναι μια πολύ γνωστή φράση παγκοσμίως, και σε κάθε περίπτωση μπορούμε να πούμε πως χαρακτηρίζει και την ποδοσφαιρική ζωή του Γκέρεμι Νιτάπ, που από αγροτική περιοχή ξεκίνησε την καριέρα του, και σε μια αντίστοιχη την έκλεισε.
Ο Καμερουνέζος γεννήθηκε στο Μπαφουσάμ του Καμερούν, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη της χώρας. Ο πατέρας του ήταν ποδοσφαιριστής αλλά κατεύθυνε τον ίδιο ώστε να αφοσιωθεί στα μαθήματά του. Βέβαια, το ταλέντο του Γκέρεμι και οι υποχρεώσεις με τα μικρότερα κλιμάκια της χώρας, τον «ανάγκασαν» να αφήσει το σχολείο και να κυνηγήσει μια επαγγελματική καριέρα.
Το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο το υπέγραψε με τη Ρασίνγκ, την ομάδα της περιοχής, που αγωνιζόταν στην πρώτη κατηγορία, της οποίας ήταν και πρωταθλήτρια. Παρότι μόλις 17 ετών, ο Γκέρεμι χρίζεται βασικός και αναντικατάστατος, συμβάλλοντας και στην κατάκτηση του κυπέλλου. Οι εμφανίσεις του τον έχρισαν για πρώτη φορά και διεθνή με το Καμερούν, σε μια φιλική ήττα από τη Βραζιλία. Στο μεταξύ, η εμφάνισή του σε εκείνο τον αγώνα τον έκανε να κερδίσει και μια μεταγραφή, πηγαίνοντας στην Παραγουάη για λογαριασμό της Σέρρο Πορτένιο.
Εκεί όμως έμεινε μονάχα ένα εξάμηνο. Με τη Σέρρο διεκδίκησε το πρωτάθλημα, το οποίο έχασε στις λεπτομέρειες. Η φήμη του όμως είχε αρχίσει να εξαπλώνεται. Κι ο ίδιος, δεν είχε προσαρμοστεί στην Παραγουάη κι ήθελε να φύγει. Άλλωστε, δεν ήταν αυτή η ποδοσφαιρική ευκαιρία που αναζητούσε. Σαν «μάννα εξ ουρανού» για τον Γκέρεμι, ήρθε η πρόταση της Γκεντσλερμπιρλίγκι, με την οποία υπέγραψε δίχως δεύτερη σκέψη, προκειμένου να βρεθεί για πρώτη φορά στην Ευρώπη.
Στην ομάδα της «γειτονικής» Τουρκίας, ο Γκέρεμι ἐκανε δυο «γεμάτες» σεζόν. Αγωνιζόμενος κυρίως στα χαφ, ο Καμερουνέζος συνέβαλε τα μέγιστα στην ομάδα της Άγκυρας, της οποίας μόλις είχε ξεκινήσει η ανοδική πορεία. Αυτήν τη πορεία όμως την είδε εξ αποστάσεως, καθώς στο χρονικό εκείνο σημείο παρεμβλήθηκε η Ρεάλ Μαδρίτης, με τον Γκέρεμι να αποτελεί προσωπική επιλογή του Βιθέντε ντελ Μπόσκε.
Οι υποχρεώσεις του Γκέρεμι με την εθνική Καμερούν, με την οποία κατέκτησε το 2000 το Κύπελλο Εθνών Αφρικής, δεν τον σταθεροποίησαν στην ισπανική ομάδα. Στην πρώτη του χρονιά πάντως και παρά το γεγονός αυτό, κατάφερε να αποτελέσει ένα σημαντικό «εργαλείο» για τη Ρεάλ, που κατέκτησε τότε το Champions League επί της Βαλένθια. Στο μεταξύ, την ίδια χρονιά πήρε και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Ήταν μακράν η κορυφαία του ποδοσφαιρική χρονιά, κι όντας μόλις 22 χρονών.
Οι απαιτήσεις για το επίπεδο της Ρεάλ Μαδρίτης όμως, σε συνδυασμό με την προσπάθεια για δημιουργία της ομάδας των «Γκαλάκτικος», έθεσαν τον Καμερουνέζο στο περιθώριο. Άλλωστε, δεν ήταν ποτέ ο παίκτης-αστέρας, παρά ένα πολυεργαλείο που αγωνιζόταν σε όλες τις θέσεις της άμυνας και του κέντρου. Ο χρόνος συμμετοχής του στην Ισπανία έγινε λιγοστός κι έτσι ζήτησε να αποχωρήσει, με την Αγγλία και την Πρέμιερ Λιγκ να μπαίνουν για πρώτη φορά στην καριέρα του.
Κάντε ένα Like στη σελίδα μας στο Facebook αν δεν το έχετε ήδη κάνει!
Ο, 25χρονος τότε, Γκέρεμι, υπογράφει ως δανεικός για έναν χρόνο με τη φανέλα της Μίντλεσμπρο. Η «Μπόρο» διέθετε ένα πολύ δυνατό σύνολο κι ο «πρωταγωνιστής μας» κατάφερε να βρει τη σταθερότητα και τον αγωνιστικό χρόνο που ζητούσε. Αγωνιζόμενος σταθερά στα χαφ, κατάφερε να πετύχει επτά τέρματα (που αποτελεί και ρεκόρ καριέρας), θέλοντας να βγάλει τη Ρεάλ «λάθος» για την έλλειψη εμπιστοσύνης που του έδειξε. Η εικόνα του στην Πρέμιερ δεν έμεινε απαρατήρητη κι η Τσέλσι για να τον αποκτήσει έδωσε σχεδόν επτά εκατομμύρια λίρες.
Στους «Μπλε» του Λονδίνου έκανε τα πιο παραγωγικά του χρόνια σε υψηλό επίπεδο. Την πρώτη του χρονιά βοήθησε στην κατάληψη της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα, αγωνιζόμενος συνολικά σε 39 αγώνες. Τις επόμενες σεζόν του στο Στάμφορντ Μπριτζ, έπεσε ξανά «θύμα» μιας «δίνης» πολλών ποιοτικών ποδοσφαιριστών. Για τις θέσεις στο κέντρο και στα πλάγια, υπήρχαν οι Μακελελέ, Λάμπαρντ, Τζο Κόουλ, Νταφ, Τιάγκο Μέντες, Άριεν Ρόμπεν και Εσιέν. Έτσι, τα δυο συνεχόμενα πρωταθλήματα της ομάδας του Ζοσέ Μουρίνιο, τα παρακολούθησε ως μέλος του τακτικού rotation. Έγινε κι ένας εκ των αρνητικών πρωταγωνιστών της ομάδας του, καθώς στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ του 2007 με αντίπαλο τη Λίβερπουλ, πέρασε ως αλλαγή στα τελευταία δυο λεπτά της παράτασης, αλλά το πέναλτι που εκτέλεσε δεν ήταν επιτυχημένο. Ο ίδιος είχε συμμετάσχει επιτυχημένα σε πολλές διαδικασίες για πέναλτι άλλωστε, όμως εκείνη την ημέρα νικήθηκε από τον Ρέινα, όπως και ο Ρόμπεν.
Στόχος του, μετά από αυτό, ήταν να βρεθεί σε μια νέα ομάδα, στην οποία θα είχε χρόνο συμμετοχής, ανεξάρτητα από το επίπεδό της. Και βρήκε αυτήν την ομάδα στο «πρόσωπο» της Νιούκαστλ. Αποτέλεσε προσωπική επιλογή του Σαμ Άλαρνταϊς, ο οποίος τον έχρισε και αρχηγό της ομάδας. Η χρονιά δεν εξελίχθηκε ιδανικά, με τον Άλαρνταϊς να αντικαθίσταται από τον Κίγκαν, ο οποίος καθαίρεσε από την αρχηγία τον Γκέρεμι. Η ομάδα τερμάτισε δωδέκατη αλλά ο Καμερουνέζος έπαιζε, όπως ακριβώς ήθελε, ενώ συμμετείχε σε 27 παιχνίδια, τα περισσότερα ως βασικός. Είχε λείψει κιόλας για ένα σχεδόν μήνα από την ομάδα, αφού ως μέλος των «Αδάμαστων Λιονταριών» έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Εθνών Αφρικής, όπου ηττήθηκαν από την Αίγυπτο.
Ακολούθησε μια καταστροφική σεζόν. Η Νιούκαστλ άλλαξε πέντε διαφορετικούς προπονητές και πήρε την «κατιούσα» για την Τσάμπιονσιπ. Πάλι έπαιρνε ελάχιστο χρόνο συμμετοχής και στην Τσάμπιονσιπ αγωνίστηκε μονάχα για ένα εξάμηνο, προτού αποχωρήσει για την Τουρκία, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Ανκαραγουτσού. Παρότι τον Φεβρουάριο του 2010 υπέγραψε για ενάμιση χρόνο κι έπαιξε σε πολλά παιχνίδια σαν βασικός, από την ομάδα της Άγκυρας έφυγε μετά από ένα εξάμηνο. Ακολούθησε η τελευταία του συμμετοχή σε εθνική διοργάνωση με το Καμερούν, το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής, προτού μπει στο αεροπλάνο για την Ελλάδα.
Στα 32 του, ο Γκέρεμι ήρθε στη χώρα μας για λογαριασμό της Λάρισας. Οι «Βυσσινί» μάλιστα έρχονταν με φόρα, έχοντας νέο γήπεδο, το AEL FC Arena, και υψηλούς στόχους. Άλλωστε, το ρόστερ είχε και ποδοσφαιριστές που για το επίπεδο της χώρας μας ξεχώριζαν, όπως οι «γερόλυκοι» Νταμπίζας, Βενετίδης, Ταυλαρίδης και Μετίν, αλλά κι οι διεθνείς Σκάτσελ, Κανόμπιο, Βιέρα, Κόζακ και Κουζέν. Η πορεία της ομάδας όμως, αποδείχθηκε αντιστρόφως ανάλογη του έμψυχου δυναμικού της, αφού υποβιβάστηκε στο τέλος της χρονιάς. Μάλιστα, το συμβόλαιο του Γκέρεμι λύθηκε μεσούσης της σεζόν, αφού παρότι πήρε ικανοποιητικό χρόνο συμμετοχής, αγωνιζόταν σε κάκιστο επίπεδο.
Μετά και την αποχώρησή του από τον «κάμπο» τον Ιανουάριο του 2011, ο Γκέρεμι δεν βρήκε νέα ομάδα. Δεν ακολούθησε ποτέ, για την απόσυρσή του, κάποια δακρύβρεχτη ανακοίνωση ή μια συνέντευξη. Όχι πως δε το δικαιούταν βέβαια, μιας και μιλάμε για τον δεύτερο διεθνή σε συμμετοχές στην ιστορία του Καμερούν, μαζί με τον Ετό και πίσω από τον Ρίγκομπερ Σονγκ. Πλέον, ασχολείται μέσω του Ινστιτούτου Καμερουνέζων Ποδοσφαιριστών με τους συμπατριώτες του ανά τον κόσμο, ενώ είναι και μέλος της Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας της χώρας του. Δίχως να διαφημίζεται πουθενά, συνεχίζει να είναι ο ίδιος «αθόρυβος» εργάτης. Η μόνη διαφορά, πως το πράττει πια εκτός γηπέδων.
