Πόσο στερημένοι πρέπει να ‘μαστε πια εδώ στη Λάρισα απ’ τα στοιχειώδη του ποδοσφαίρου, για ν’ αντιδρούμε έτσι στην εμφάνιση και την εν τέλει, ήττα της ΑΕΛ απ’ αυτή την ΑΕΚ, την χειρότερη και των τριων προηγούμενων 0-0 στο AEL FC ARENA, ανακαλύπτοντας «βελτίωση της ομάδας» και «ελπίδες σωτηρίας» στο πουθενά;
Κατ’ αρχάς, βελτίωση ποιάς ακριβώς ομάδας; Της ανύπαρκτης; Εκείνης που αν κάποιοι παίκτες της βρεθούν στην πλατεία με πολιτικά ρούχα δεν θα αναγνωριστούν ως συμπαίκτες για να χαιρετηθούν; Εκείνης που για μια ώρα βολόδερνε στον αγωνιστικό χώρο χωρίς δεύτερη ή τρίτη πάσα; Εκείνης που δώριζε γκολ κι άνοιγε διαδρόμους στους αντιπάλους να πατάνε περιοχή για πλάκα; Εκείνης που ως το 70’ μετρούσε μια και μοναδική ευκαιρία κόντρα σε μια άμυνα «παιδική χαρά» σαν τη δική της; Για ποια «ΟΜΑΔΑ» μιλάμε;
Και μαζί, για ποια σωτηρία; Άντε να κάνουμε χρήση του όρου «παραμονή» και να πιαστούμε απελπισμένοι για να ελπίζουμε, σε παρουσίες κάποιων εμφανώς φιλότιμων παιδιών σαν τον Ακούνια, που απ’ το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό υπήρξε συγκινητικός, αλλά και μόνος, να κάνει τα πάντα με το σώμα, το μυαλό και την τεχνική του, για να δημιουργήσει πρόβλημα στον αντίπαλο και να κατεβάσει από ψηλά τη μπάλα πιο κοντά στα αντίπαλα καρέ, που αλλιώς δεν έφτανε σχεδόν με τίποτα.
Κι άντε να πούμε ότι προϊόντος του χρόνου δυο-τρια ακόμη απ’ τα νέα αποκτήματα θα βρουν τα πατήματά τους και θα παλέψουν κάποια ματς, ώστε να εξαντληθούν τα περιθώρια παραμονής, δεδομένου ότι κι ο Φέστα θα εντοπίσει καλύτερα τι μπορεί να του δώσει ο καθένας και δεν θα κάνει τα χθεσινά λάθη, τόσο σε τακτική (έπαιξε με δυο στόπερ απέναντι στην ΑΕΚ των δύο φορ), όσο και σε επιλογές παικτών για το αρχικό σχήμα (πόση πρεμούρα πια να παίξουν αν είναι δυνατόν όλα τα νέα αποκτήματα, ακόμα και ο άρτι αφιχθείς κι ερχόμενος από πολύμηνη αγωνιστική αποχή, Στίφλερ)!!!
Γίνεται έτσι «σωτηρία» και μάλιστα, με μια διοίκηση που σέρνει πρώτη το χορό της στρέβλωσης της εικόνας της χθεσινής ΑΕΛ και σχεδόν πανηγυρίζει για μια εντός έδρας ήττα που θα μπορούσε στην καλύτερη να ‘ναι ισοπαλία, σε μια αγωνιστική που οι ανταγωνιστές πήραν ανέλπιστους πόντους;
- Μα καλά, κανείς δεν είδε πως στα άκρα της άμυνας παίζαμε για 63’ λεπτά από δεξιά και 97’ από αριστερά, χωρίς μπακ, με συνέπεια οι αντίπαλοι να φτάνουν για πλάκα στη γωνία μικρή περιοχής με άουτ, σπάζοντας με ευκολία τη μπάλα στο πέναλτι;
- Κανείς δεν είδε πως τουλάχιστον το πράγμα μαζεύτηκε μόνο όταν δεξιά μπήκε ο Μπέρτος αντί του Γκράουρ, αλλά ποτέ αριστερά που έμεινε ο Γιακιμόφσκι ως το τέλος; Και κανείς δεν καταλαβαίνει πως κι ο Μολδαβός κι ο Σκοπιανός (που πρόπερσι έπαιζε προωθημένος με μπακ τον Ζίβκοβιτς), μπορεί να ‘ναι καλοί στο 3-5-2 σαν μπακ-χαφ, αλλά καλοί αμυντικοί για το 4-4-2 δεν είναι;
- Κανείς δεν κατάλαβε πως ο Μαξιμένκο δεν γύρισε απλά αδύναμα τη μπάλα στον Μπάγιτς, για να γίνει το πέναλτι, αλλά τη γύρισε λανθασμένα στη δεξιά πλευρά του αριστεροπόδαρου γκολκίπερ του, γιατί απλά μπορεί να μην γνωρίζει ο άνθρωπος ακόμα πως ο Μπάγιτς είναι αριστεροπόδαρος, με συνέπεια την ζεϊμπεκιά-ανατροπή απάνω στον Ολιβέϊρα;
- Κανείς δεν διαπίστωσε ότι μεταξύ Στίφλερ, Κολομπίνο, Μιλοσάβλιεβιτς και Μπεν Χατίρα δεν υπήρχε η παραμικρή συνοχή στη μεσαία γραμμή, ώστε να μη δίνεται συνέχεια η μπάλα στα πόδια του αντιπάλου και να περάσει ορθόδοξα απ’ το κέντρο έστω μια προσπάθεια, για να μη χρειάζονται μονίμως τα μονότονα κι όπως –όπως γεμίσματα από πίσω στους επιθετικούς;
- Κανείς δεν αντιλήφθηκε πως αν δεν τραυματίζονταν ο Μπακάκης, μπορεί ακόμη και η είσοδος του Νικολιά να μην έδινε τον χώρο απ’ τον οποίο ήρθε η καθοριστική μείωση του σκορ, που σε συνδυασμό με το ελεύθερο αλλά οικτρά άστοχο σουτ που ακολούθησε απ’ τον Ολιβέϊρα, αντέστρεψαν την ψυχολογία του ματς, υπέρ της ΑΕΛ και σε βάρος της ΑΕΚ που πίστευε στο 0-2 πως το ματς είχε τελειώσει;
- Κανείς δεν έλαβε υπόψη πως το πέναλτι της ΑΕΛ ήταν τυχαίο, πεναλτάρα αλλά τυχαίο και πως ο Μουκάντζο πήρε τη μπάλα να το εκτελέσει ακριβώς γιατί είναι αγχωμένος λόγω της ανετοιμότητάς του κι ήθελε με το στανιό να την ξορκίσει μ’ ένα εκβιαστικό γκολ;
- Κανείς δεν αξιολογεί, 4-5 αγωνιστικές πριν το τέλος της κανονικής διάρκειας, πόσο χρόνο χρειάζεται ο κάθε Μαξιμένκο για να μάθει το πόδι του Μπάγιτς, η κάθε ολοκαίνουρια μεσαία γραμμή για να λειτουργήσει στοιχειωδώς, ο κάθε Μουκάντζο για να βρει τον εαυτό του και κυρίως ο Φέστα, για να αποφασίσει αν θέλει μπακ-μπακ ή τον Γκράουρ και τον Γιακιμόφσκι κι εν τέλει, ποιοι του κάνουν σε κάθε θέση και για ποιόν τρόπο παιχνιδιού, ώστε να σταματήσει τους μοιραίους σήμερα πειραματισμούς, στο μέσο καυτών αγώνων και να κάνει την τελική του αντεπίθεση;
Εν κατακλείδι, απ’ όλα αυτά που εσείς – οι όποιοι – λέτε βελτιωμένη ομάδα, σε σύγκριση με ποια άραγε, εγώ απέναντι στην ΑΕΚ είδα μόνο τον Ακούνια, άφοβο, μαχητή, να ζητάει τη μπάλα στα δύσκολα σαν άλλος Ναζλίδης την πρώτη δύσκολη σεζόν και με αυτοπεποίθηση να προσπαθεί να πείσει και τους υπόλοιπους πως αυτό που δεν πιστεύουν, γίνεται!!!
Κατά τα λοιπά, (Α)κούνια που μας κούναγε κι εξακολουθεί να μας κουνάει…
Τι; Αν θα πανηγύριζα το 3-3; Ασφαλώς, όπως πανηγύρισα και πέρυσι τα “διπλά” στο Χαριλάου και στον “βάζελο”, χωρίς αυτό να μ’ εμποδίζει και τότε να πω και να γράψω ότι αν συνεχίσουν στην ΠΑΕ να βλέπουν εικόνες στρεβλωμένες απ’ τις συγκυρίες, θα φτάσουμε εδώ που βρισκόμαστε σήμερα!!!
Υ.Γ. Μέσες άκρες, την παραπάνω τοποθέτηση μπορείτε να την ακούσετε με το τέμπο μιας ραδιοφωνικής εκπομπής, όπως δηλαδή καταγράφηκε στο σημερινό Tsoumbox, όπου είχαμε μετά από καιρό μια ποδοσφαιρική κουβέντα, πριν ξαναβουτήξουμε ίσως από αύριο στην εσωστρέφεια των ατέλειωτων προσωπικών δηλώσεων και ξεκατινιασμάτων. Καλή ακρόαση…
