Κάποιοι μπορεί να διαβάσουν και να πουν… “Τι είναι αυτά που μας λες πρωινιάτικα ρε Τσουμ”… αλλά κάποιοι άλλοι ίσως όχι…
Κλείνοντας το πρώτο και βασικό μου σχόλιο για τον αγώνα της ΑΕΛ με τον ΠΑΟΚ, άρα και τη διαιτησία του Μαλούχου, έγραφα:
“Τέλος πάντων και με 1-0 αουτσάιντερ θα ήταν η ΑΕΛ στην Τούμπα, γι’ αυτό είναι κρίμα κυρίως για κάποια παιδιά που θα ‘χαν αυτή τη νίκη να την μολογάνε στα εγγόνια τους, καθώς δύσκολη θα βρουν θέση σε μια ΑΕΛ πρωταθλήματος, που οφείλει να παίζει ως φαβορί και όχι ως αουτσάιντερ…”!
Την επομένη μέρα, προς επιβεβαίωση της πληγής που ανοίγει στην ψυχολογία των νεαρών παιδιών μια τέτοια μεροληπτική διαιτησία, κάθε τέτοια διαιτησία και παιδιών που δικαιούνται να παλεύουν και να ονειρεύονται ίσες ευκαιρίες, ίσους όρους και κάθε επιτυχία για το μέλλον τους, αντίκρυσα τις παρακάτω αναρτήσεις που ενδεικτικά αναδημοσιεύω:
Πρόκειται για δύο αναρτήσεις που καταδεικνύουν καλώς περηφάνεια για την προσπάθεια, αλλά κρύβουν κι ατέλειωτη πίκρα για την χαμένη ευκαιρία μιας μεγάλης νίκης, που θα την κουβαλούσαν κι ο Μαϊδάνος κι ο Γκοτζαμανίδης κι ο κάθε φιλόδοξος νεαρός, ως παράσημο στο υπόλοιπο αν όχι της ζωής τους, αν όχι της καριέρας τους, στην περίπτωση που αυτή δεν έρθει στο μέγεθος που την ονειρεύονται.
Εγώ φυσικά τους την εύχομαι και μάλιστα, με τη φανέλα της μεγάλης μας ΑΕΛ, με την οποία να ξέρουν πως έτσι κι αλλιώς, ανεξαρτήτως ιδιοκτησίας, θα συναντήσουν στο διάβα τους πολλούς Μαλούχους, οι οποίοι με τη σειρά τους, πριν βάλουν τη σφυρίχτρα στο στόμα τους, καλό είναι να σκέφτονται έστω και στο ελάχιστο πως δεν παίζουν μόνο με απειλητικά συμφέροντα, τα οποία ενίοτε δεν αφορούν κιόλας την πλειοψηφία, αλλά και με ψυχές ανθρώπων που ο ιδρώτας τους έχει ίδια γεύση μ’ εκείνον των δικών τους παιδιών!!!
Καλημέρα σας…