Ο φίλος για τον οποίο θα σας γράψω είναι πραγματικός, εννοώ όχι διαδικτυακός κι εξ αποστάσεως, γι’ αυτό κι ελπίζω να μη με κακίσει που τον αναφέρω σαν παράδειγμα προς αποφυγή…
Οργανωμένος απ’ τα σχολικά χρόνια, παραμένει κολλημένος με το κόμμα του και για να το κάνει ακόμα, όλο και κάποιον λόγο θα έχει!!!
Βέβαια τότε, στα ’80s, τα πράγματα ήταν αλλιώς και ειδικά οι νεότεροι Νεοδημοκράτες είχαν τον καημό της επικράτησης του ΠΑΣΟΚ, με την κατάσταση να ‘ναι εξ’ ορισμού πολύ πιο πολωμένη…
Τώρα όμως, τι ακριβώς να πανηγυρίσει ένα στέλεχος του κόμματος που παίζει παντού χωρίς αντίπαλο;
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το μόνο κόμμα στην ιστορία που έχει ψηφοφόρους αλλά δεν έχει μέλη κι οργανωμένη βάση αντίστοιχη της δυναμικής του και το ΠΑΣΟΚ είναι ακόμα ΚΙΝΑΛ κι ενδιαφέρεται περισσότερο για το πώς θα ξαναγίνει ΠΑΣΟΚ και λιγότερο για οτιδήποτε άλλο.
Όσο για το ΚΚΕ, τα γνωστά… Είδε πρόσφατα τους εργαζομένους της e-food να φτιάχνουν ποτάμι στις λεωφόρους της Αθήνας κι αναρωτιόταν πιο είναι αυτό το σήμα στις κόκκινες μπλούζες που δεν έμοιαζε με σφυροδρέπανο!
Το κυριότερο όμως, είναι που τούτη την εποχή με τις δεκάδες χιλιάδες των νεκρών της πανδημίας λόγω αδυναμίας της κυβέρνησης να πείσει και του ΕΣΥ να ανταπεξέλθει, με τους λογαριασμούς ρεύματος και ενέργειας σε ασύλληπτα ύψη κι εν μέσω σκανδάλων με αδιευκρίνιστα ποσά σε λογαριασμούς υπουργών και μαρτυρίες για αλισβερίσια με βαλίτσες, τι σκατά μπορεί να αισθάνεται ένα μέλος κόμματος και πανηγυρίζει που κέρδισε λέει στους καθηγητές και στους σωφρονιστικούς υπαλλήλους;
Έτσι θα πάμε μπροστά ως χώρα;
Ψηφίζοντας ανάλογα με την ιστορία του παππού στον εμφύλιο κι αν ήταν χωροφύλακας ή αντάρτης; Και με κριτήρια τόσο προσωπικά και μικροπολιτικά όσο η κομματική νίκη σ’ ένα επαγγελματικό σωματείο;
Το κόμμα να νικάει κι όλοι οι άλλοι να πάνε να…;;;
Ασφαλώς και με τη νοοτροπία αυτή, δεν υπάρχει σωτηρία!!!
Για του χρόνου… Να Δούμε… Έ φίλε;;;
