Κάπου σ’ έναν τίτλο διάβασα σήμερα περί «τέλους εποχής», γιατί έκλεισε το τελευταίο Video Club της Λάρισας κι ίσως να ‘ναι έτσι, ίσως όμως και να μην είναι…
Η εποχή του βίντεο έχει περάσει άλλοτε ανεπίστρεπτη εδώ και καιρό, αλλά και του dvd, μην πω και του blue ray!!!
Για κάποιους ωστόσο σε κάποια συνοικία ή κάποιο χωριό μας, αυτό μπορεί και να μην σημαίνει τίποτα, γιατί κατ’ επιλογή ή λόγω άλλων αναγκών, ποτέ τους δεν είχαν βίντεο κι ως εκ τούτου δεν έχουν κάτι να νοσταλγήσουν…
Είμαστε κι εμείς οι δημοσιογράφοι εύκολοι στους δραματικούς τίτλους κι αν δεν το ‘χα συνειδητοποιήσει μέχρι σήμερα, το κατάλαβα μια και καλή διαβάζοντας την είδηση:
«Έφυγε ο Μάκης»!!!
Κάποιος μάλιστα στο ραδιόφωνο, Πυργετινός, άρα και κοντοχωριανός του, μου ‘πε πως τον μάζεψε αυτοκίνητο κάπου κοντά στο Ομόλιο (σ.σ. κάτι που τελικά επιβεβαιώθηκε), όταν έκανε πιθανότατα το αγαπημένο του auto stop, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, δεν μου κάνει διαφορά…
Αυτό που διαβάζετε εξάλλου δεν είναι ρεπορτάζ, προς αναζήτηση της αλήθειας, αλλά ένας φόρος τιμής σ’ ένα πραγματικό τέλος εποχής, που γράφτηκε με τον φευγιό του Μάκη, που όλοι γνώριζαν!!!
Εδώ και τρεις και πλέον δεκαετίες, ήταν απ’ τις μορφές μιας πόλης που μεγαλώνοντας, χάνει ολοένα και περισσότερο την χαρακτηριστική ταυτότητα της παράδοσής της, μέρος της οποίας χανόταν έτσι κι αλλιώς με την κορυφαία φιγούρα των ‘70s, τον Μάχο και τον σταρ των ‘80s, τον αξέχαστο Μπλατσάρα κι άλλων πιο πριν…
Για τη γενιά μου πάντως, ήταν απόλαυση η σχετικά συχνή συνάντηση κάποια περίοδο και των τριων αυτών «Μ» σε μια συγκεκριμένη συνήθως γωνιά της Ταχυδρομείου!!!
Ο Μάχος πήγαινε προς το σπίτι κάπου στην Παναγούλη, ο Μάκης «ψάρευε» κανέναν πελάτη του Πασαδάκη για καμιά κασέτα για το walkman κι ο Μπλατσάρας έψαχνε στη Stag κερασμένο καφέ απ’ τα’ αρρωστάκια της ΑΕΛ…
Κακοσταύρωμα σας λέω, με την καλή την έννοια!!!
«Η πόλη που δεν έχει «τρελούς» ή τύπους έχει χάσει την ψυχή της», έχει γράψει ο δικός μας, ψυχίατρος και συγγραφές, Μάκης Λαχανάς, στο βιβλίο του «Η πόλις», έχοντας κατά νου αυτούς ακριβώς τους ανθρώπους…
Τους ίδιους για τους οποίους η Σώτια Τσώτου έγραψε στον επίλογο τους στίχου που μελοποίησε και ερμήνευσε ο Κώστας Χατζής, «τι ομορφιά τι φως της γειτονιάς μας ο τρελός, τρελαίνεσαι να τον ακούς, να ‘χαμε ακόμα άλλους δυο τέτοιους τρελούς»!!!
Εμείς που τους είχαμε πάντως και τους τρεις, τώρα τους χάσαμε και μένει πλέον να διαπιστώσουμε στην πράξη τι άλλο σπουδαίο χάνουμε με την αναχώρησή τους…
Όσο για εκείνους, δεν τους φοβάμαι, μια χαρά θα τα ξαναβρούν στον παράδεισο!!!
Αφιερωμένο: