Όταν στον αγώνα του α’ γύρου στη Ριζούπολη, ο Φατιόν σκόραρε στην εκπνοή το 1-0 του Απόλλωνα επί της ΑΕΛ, είχα ανεβάσει στη στήλη μου συγκεκριμένο σχόλιο, υπό τον τίτλο “Δεν ξέρατε από ΑΕΛ, δεν ρωτούσατε; Σιγά που δε θα το ‘βαζε”…
Ως εκ τούτου, δε νιώθω καμιά έκπληξη που στο αντίστοιχο ματς του β’ γύρου μας “σκότωσε” ο Τσιλούλης, ούτε φυσικά που χθες στη Λαμία, στο 88′, την χαριστική βολή την έδωσε ο Ντέλετιτς!!!
Παλιά μου τέχνη κόσκινο που λένε…
Κι αν όλο αυτό με τους πρώην “βυσσινί” που σκοράρουν εναντίον της ΑΕΛ δεν είναι φυσικό, υπό την έννοια ότι κάμποσοι εξ’ αυτών είχαν το έξτρα κίνητρο να δώσουν αγωνιστικές απαντήσεις, είναι σίγουρα μεταφυσικό, γεγονός που πρέπει να ανησυχεί ιδιαίτερα ενόψει play out!!!
Βέβαια, ιδιαίτερα κατά τον τελευταίο χρόνο, ημερολογιακά μιλώντας, υπάρχει μια μεγάλη διαφορά…
Είναι ο τρόπος που ο Ντάουντα επέλεξε να πανηγυρίσει ως παίκτης του Παναιτωλικού, δείχνοντας με νόημα τον ουρανό και πολύ περισσότερο ο Φατιόν κι ο Ντέλετιτς, που απευθύνθηκαν σε συγκεκριμένο πρόσωπο στα επίσημα, ψέλνοντάς διάφορα στον άνθρωπο που τους κρέμασε κι αυτούς, όπως κόσμο και κοσμάκη στα μανταλάκια, προσβάλλοντας απόλυτα τις προσωπικότητές τους.
Στην περίπτωση πάλι του Τσιλούλη, που κι αυτόν τον έπιασε απρόκλητα στο στόμα του, υπερίσχυσε κατά τον πανηγυρισμό η λαρισινή καρδιά του, ενώ δεν θέλω ούτε να ξέρω ούτε να μάθω τι θα κάνει ο Κρίσμαν αν σκοράρει σε επίσημο ματς σε βάρος της ΑΕΛ.
Εκείνο που ξέρω όμως, είναι ότι αν δεν είναι φυσικό που παιδιά που φόρεσαν τα βυσσινί μ’ αυτό το καθεστώς κι έγιναν αποδεκτά για τον χαρακτήρα και την προσφορά τους απ’ τον κόσμο της ομάδας, υπερβαίνουν τόσο έντονα τον άγραφο ποδοσφαιρικό νόμο του ήπιου πανηγυρισμού σε βάρος της πρώην, τότε είναι μεταφυσική η ικανότητα αυτού του ανθρώπου να φέρνει στη Λάρισα όλα τα… καλόπαιδα!!!
Διαλέξτε και πάρτε…