57 χρόνια μετά την γέννηση της ΑΕΛ ιχνηλατούμε πως στις 17 Μαΐου 1964 η ανάγκη έγινε ιστορία για να γίνει πολύ αργότερα σιωπή.
- Χρησιμοποιούμε έναν οπαδό της ΑΕΛ (που ίσως δεν ήξερε ότι είναι) και τους στίχους του, έναν ποιητή μεταμφιεσμένο σε στιχουργό όπως τον είχε αποκαλέσει ο αείμνηστος Θάνος Μικρούτσικος.
- Τον Άλκη Αλκαίο.
- Αποτυπώνοντας με τον καλύτερο τρόπο την στιγμή και τις στιγμές. Κι εγώ που βάφτισα παρόν, το μέλλον και το παρελθόν, σε προσκαλώ στο φεστιβάλ των κυνηγών.(Για το αδύνατο ικανοί. Μαρία Δημητριάδη. Αύριο,1996)
- 1 Πρωτάθλημα-2 κύπελλα-Συμμετοχή σε όλες τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις-Προημιτελικά κυπέλλου κυπελλούχων. Ότι μας έδεσε για πάντα είναι εδώ.(Το σαράκι του Ρεμπώ. Μίλτος Πασχαλίδης- Η μόνη μου πατρίδα είναι ο χρόνος, 2003)
- Κινητήριος δύναμη ο λαός. Με χιόνια και βροχές..Παίζοντας τα όλα για όλα για να κάτσει η μπίλια στο βυσσινί. άλλη μια νύχτα θα τη βγάλω στη βροχή, όλα για πάρτη σου κι απόψε θα τα παίξω και δε με νοιάζει τι θα φέρει το πρωί(Λούνα Πάρκ, Δήμητρης Μητροπάνος. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του,1996)
- Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι πάντα γελαστοί και γελασμένοι (Δημήτρης Μητροπάνος, Στου αιώνα την παράγκα,1996)
- Γεννώντας μια ειδική σχέση κόσμου-ομάδας και το μοναδικό προνόμιο παγκοσμίως να έχει στεφθεί πρωταθλήτρια μια ομάδα μετά από εξέγερση. Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες.(Φεβρουάριος 1848.Μαρία Δημητριάδη. Τραγούδια της Λευτεριάς,1978)
- Δημιουργώντας ένα πάθος που έφερε παρουσία στις κερκίδες όλης της Ευρώπης. Από το Ρέυκιαβικ ως το Νοσατέλ και από την Άμφισσα ως την Κρύα Βρύση και με μια ταύτιση ομάδας-πόλης που έλιωνε σίδερα. Έχανε η ΑΕΛ χάναμε όλοι. Κέρδιζε η ΑΕΛ κέρδιζε η πόλη. Για να γίνει αυτή η ταύτιση, άρνηση, στην πιο μαύρη μας σελίδα, ώστε να υπάρξει επόμενη. Μια φορά μου γεννούσες ένα πάθος παράφορο Τώρα παίζεις παιχνίδι που μ’ αφήνει αδιάφορο. Δεν κερδίζω δεν χάνω σ’ αγαπώ και σ’ αρνιέμαι (Σαν Πλανόδιο Τσίρκο. Δημήτρης Μητροπάνος. Στου αιώνα την παραγκα,1996)
- 6 χρόνια να ζει μια ολόκληρη πόλη το παράλογο. Και που ήρθε η ώρα να το συντρίψουμε και να πάμε μπροστά. Στήνει στην πόλη ο άνεμος παγίδα σκορπιός που με δαγκώνει η αγωνία έξι χειμώνες και καλό δεν είδα και λέω ν’ αλλάξω οπτική γωνία.(Ταπεινό ρέκβιεμ για το μέλλον. Βλάσσης Μπονάτσος. Το άλλο πρόσωπο ενός αυτόνομου,1982)
- Ονειρεύομαι κι ελπίζω και πεθαίνω ήπια (Εντελβάις, Δημήτρης Μητροπάνος,Εντελβάις,1999)
- Φυσάει ταξίδια από παντού, κι εσύ στο στήθος μου τατού, που πια δε σβήνει.(Κάτι περιμένω. Νίκος Πορτοκάλογλου. Οι τροβαδούροι της καρδιάς μου,2007)
- Για ένα λαό που πλέον φωνάζει στην ιστορία Δώς μου φωνή δώσε μου χρώμα και άσε με πάλι να καώ (Σαν να μην σε έχασα. Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Δε Σηκώνει,1994)
- Γιατί δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα (Κιφ. Δημήτρης Μητροπάνος.Εντελβάις,1999)
- Γιατί Κι αν σε έπιασε το βράδυ κι ο έρωτας αργεί το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή (Φύλλα Αλκαλικά. Μανόλης Λιδάκης. Ο φύλακας και ο βασιλιάς. Μανόλης Λιδάκης,2000)
- Για όλους τους εραστές της ιδέας που αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει. (Πόρτο Ρίκο. Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Δε Σηκώνει, 1994)
- Γιατί είδα πανό μοναχικά να τραγουδάνε πως υπάρχουμε ακόμα (Είδα. Δημήτρης Μητροπάνος.Εντελβάις,1996)
- Πάμε ΑΕΛάρα!
