Απευθυνόμενος στο σημερινό μεγαλομέτοχο-πρόεδρο-ιδιοκτήτη, με πολύ αγανάκτηση και θυμό, ας μου επιτραπεί να πω ίσως αρκετά, γιατί πλέον δεν αντέχω άλλο.
Μετά την ανακοίνωση – απειλή – εξώδικο της ΠΑΕ με ημερομηνία 18 Νοεμβρίου 2020 για τη χρήση του σήματος και του ονόματος, καθώς και το προηγούμενο με το μητρικό σωματείο για τη σύμβαση εκχώρησης της έκτασης προκειμένου να κατασκευαστεί το ποδοσφαιρικό γήπεδο που συνεχώς επικαλείται, η υπομονή μου έχει πλέον εξαντληθεί.
Ρωτάω, έχοντας πλήρη γνώση των λεγομένων μου, ακόμη και με αυτόν τον υπέρμετρο και συσσωρευμένο θυμό τεσσάρων-πέντε ετών. Επιτέλους, ποιος είσαι κύριε Κούγια; Είσαι τιμητής, δικαστής, γενικός εισαγγελέας των πάντων, εξυγιαντής του ελληνικού ποδοσφαίρου; Είσαι ο κάτοχος της πλειοψηφίας των μετοχών της ΠΑΕ ΑΕΛ που πριν πέντε και κάτι χρόνια βρήκε κενό εξουσίας για να πάρει την ομάδα ώστε να μπορεί να κάνει τα καπρίτσια του και να ικανοποιεί τις παραξενιές του.
Είμαι κοντά σ’ αυτή την ομάδα για περισσότερο από πενήντα χρόνια. Έχουν περάσει αρκετοί διοικητικοί παράγοντες, διαφορετικού πνευματικού επιπέδου, άλλοι εξαιρετικοί, άλλοι μέτριοι, άλλοι μικρής δυναμικής για το όνομα της ΑΕΛ.
Προσωπικά δεν συμφωνούσα με όλους και δεν ήμουν μαζί τους, αλλά με κανένα δεν ήμουν απέναντι γιατί είχα αντιληφθεί ότι – ανεξαρτήτως επιτυχίας ή μη – οι άνθρωποι αυτοί διαθέτουν τον χρόνο τους και τα χρήματά τους.
Ομολογώ ότι για πρώτη φορά βρίσκομαι απέναντι σε ηγετικό στέλεχος της ομάδας και αυτό με κάνει να αγανακτώ και να απέχω από τους αγώνες της, γεγονός που μου προκαλεί μεγάλη στενοχώρια.
Να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Τον κ. Κούγια τον γνώρισα ένα χρόνο πριν πάρει την ομάδα, όταν ένα βράδυ αργά ήρθε στο χώρο εργασίας μου, μάλιστα για μια-δυο μεταγραφές. Εντυπωσιάστηκα από την οξύνοιά του, την πειθώ του και αναρωτήθηκα: «Ρε συ Τάσο, ένα τέτοιο χαρισματικό άτομο μήπως το έχουν αδικήσει στα Γιάννινα, στην Πάτρα και όπου αλλού πήγε;».
Το ίδιο αναρωτήθηκαν και όλοι οι φίλαθλοι όταν ανέλαβε την ομάδα και σχεδόν το μεγαλύτερο μέρος του έδωσε χώρο και χρόνο να διοικήσει, πιστεύοντας ότι εδώ είναι Λάρισα και θα πράξει αναλόγως. Μάλιστα, ο γράφων μαζί με άλλους τέσσερις, του τείναμε χείρα φιλίας και συνεργασίας, χωρίς ν’ αποσκοπούμε σε κάτι, ή μη μόνον από το πάθος γι’ αυτή την ομάδα.
Στη συνέχεια εκείνος άρχισε σιγά-σιγά όλα αυτά τα χέρια άλλα να τα απομακρύνει και άλλα να τα δαγκώνει. Και εγώ προσωπικά που αρχικά ήμουν μαζί του απομακρύνθηκα και τώρα είμαι απέναντί του, με αποτέλεσμα να μου στερήσει τη χαρά της ομάδας και όχι του ποδοσφαίρου.Γιατί το ποδόσφαιρο το ζω σε όλες τις κατηγορίες, μέσα από τις ακαδημίες και τους αγώνες της Ε.Π.Σ.Λ.
Δηλώνω, λοιπόν, ότι εφόσον αρχίσει η διεξαγωγή του πρωταθλήματος της SuperLeague 2 και επιτραπεί η προσέλευση θεατών θα ξαναβρεθώ στο γήπεδο που έπρεπε να βρίσκεται η ομάδα μας, με οποιοδήποτε κόστος – όπως ο ίδιος δήλωνε παλαιότερα – με πολλούς και καλούς φίλους της ομάδας, ήρεμοι και απελευθερωμένοι από όλα τα παρατράγουδα των τελευταίων πέντε ετών, αλλά απογοητευμένοι από τον σημερινό ποδοσφαιρικό ραγιαδισμό της ομάδας της καρδιάς μας.
Τι έκανε και τι κάνει συνεχώς για να φτάσει αυτή η ομάδα στη SuperLeague με 800 άτομα θεατές σε αγώνα πρωταθλήματος και ας ισχυρίζεται ο εκπρόσωπος Τύπου ότι τώρα πάνε οι εκλεκτοί, περίπου 4.000.
Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω;
* Διαλύει τους οργανωμένους.
* Συνηγορεί και προστατεύει νομικά ομάδα δήθεν οργανωμένων που τους χρησιμοποιεί κατά τις δικές του επιλογές, άσχετα αν αργότερα αυτοί γίνονται εχθροί του.
* Προσπαθεί να φιμώσει τα ΜΜΕ με τη δημιουργία και ραδιοφωνικού σταθμού (η μεγάλη ΑΕΛ δεν είχε ούτε ραδιόφωνα ούτε φιμώσεις).
* Προπηλακίζει δημοσιογράφους και υποβάλει μήνυση εναντίον τους.
* Στήνει μια βιομηχανία εξωδίκων και μηνύσεων ακόμη και στην «Ελευθερία».
* Εκφοβίζει τους πάντες για κάθε κριτική, ακόμη και την πιο ασήμαντη.
* Διαπληκτίζεται με φιλάθλους στις κερκίδες.
* Διώχνει από τις σουίτες ενοίκους που δεν ήταν της αρεσκείας του.
* Κατεβαίνει στον πάγκο της ομάδας σε αγώνες, διαπληκτίζεται με αντιπάλους παράγοντες, φτύνει παίκτες και φτάνει στο σημείο για πρώτη φορά προπονητής της ομάδας του να τον αρπάζει από το λαιμό.
* Διαπληκτίζεται χειροδικώντας με άλλους ποδοσφαιρικούς παράγοντες και λεκτικά του τύπου πεζοδρομιακής μορφής («μωρή Χριστάρα με τα κόκκινα παντελόνια»).
* Φτιάχνει μια ομάδα στα μέτρα του, με παίκτες τρίτης κατηγορίας και – το χειρότερο – την εντάσσει σε άρμα άλλης ομάδας.
* Παίκτες και προπονητές πάνε και έρχονται. Κάποιους τους διώχνει με τον πιο άκομψο και αγενή τρόπο και μετά τους επαινεί.
* Τμήματα υποδομών ανύπαρκτα, χωρίς γήπεδα και ανθρώπινο δυναμικό, κάνοντας κολεγιά με τη Νέα Πολιτεία.
* Μόνιμη διαμάχη και με τον κ. Πηλαδάκη για το γήπεδο και τον διευθυντή του, κ. Τσακμακίδη.
* Το χειρότερο, μόνιμη διαμάχη και εξώδικα και μηνύσεις με το μητρικό σωματείο, που παρόλα αυτά είναι ο τροφοδότης των ομάδων Κ15, Κ17.
* Τέλος, στήνει ένα ραδιόφωνο για προπαγάνδα και παραπληροφόρηση.
Το ερώτημα εύλογο: «Πού θα πάει αυτή η κατάσταση;»
Με αυτά και άλλα που μου διαφεύγουν αυτή τη στιγμή, προσπαθεί να πείσει τους αφελείς ότι έχει την ομάδα στη SuperLeague και ότι είναι η καλύτερη μετά από αυτή του 1988, καθώς και ότι εμπλουτίζει την ομάδα με νέα παιδιά που εμείς τα ξέρουμε από τις ακαδημίες ακόμη και γνωρίζουμε τις δυνατότητές τους.
Όταν γνωριστήκαμε και ανέλαβε την ομάδα του είπα δύο φορές: «Αλέξη, αν σταθείς στο ύψος του προέδρου της ομάδας της ΑΕΛ εδώ θα βρεις την Ιθάκη σου και πολλούς φίλους». Δυστυχώς συνέβη το αντίθετο. Αποτέλεσμα η φθορά της ομάδας ηθικά, αγωνιστικά και οπαδικά.
Εμείς θέλαμε έναν παράγοντα που να μας εμπνέει και να μας ενώνει και ας μην έχει την τέλεια ομάδα και κάποια μέρα που θα φύγει όπως όλοι οι προηγούμενοι να παραμείνει φίλος. Κριτική στο έργο και φίλαθλοι απέναντι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα σε όλες τις ομάδες του κόσμου, αρκεί το ποσοστό αυτό να είναι ελάχιστη μειονότητα. Με τα εξώδικα, τα παπαγαλάκια και την προπαγάνδα του ραδιοφώνου τα πράγματα γίνονται χειρότερα και η αγανάκτηση μεγαλύτερη, με το κερασάκι στην τούρτα, την επιστροφή στο ερειπωμένο Αλκαζάρ.
Κάθισε τώρα μόνος σου κ. Κούγια στο κέντρο της θύρας 3 ως άλλος Νέρων, «Χαίρε Καίσαρ»!
Τέλος, μπορείς να μου στείλεις ένα εξώδικο και θα το έχω σαν παράσημο και ενθύμιο από τον μεγαλύτερο ποινικολόγο της Ελλάδος.
ΥΓ 1. Παραφράζοντας τον Μακρυγιάννη, λέω ότι η σημερινή ομάδα ούτε χαλιέται ούτε φτιάχνεται, απλώς θα σέρνεται.
ΥΓ 2. Κρίμα ένα τόσο χαρισματικό και ευφυές άτομο να βάζει συνεχώς αυτογκόλ στην ομάδα του.
ΥΓ 3. Να ξέρεις Αλέξη ότι είναι η τελευταία σου χρονιά στην ΑΕΛ, αλλά ειλικρινά θα ήθελα να φύγεις ως φίλος, όπως όταν γνωριστήκαμε και όχι σαν εχθρός.
ΥΓ 4. Ο πατέρας μου έλεγε: «Δεν σε θέλει καβαλάρη, μην παιδεύεις τ’ άλογό σου», μα με μια μετάλλαξη και μια συγνώμη μπορεί να σε οδηγήσει σε σωστό δρόμο.
Η εκδίκηση και η κακόβουλη στάση δεν με χαρακτήριζαν ποτέ στη ζωή μου. Όταν λες τα πράγματα με το όνομά τους, εύχεσαι και ελπίζεις ότι μπορεί και μετά Χριστόν να γίνονται θαύματα.