Η γυναίκα έχει από χρόνια επιφορτιστεί με πολλαπλούς ρόλους κα προσπαθούσε να ανταποκριθεί σε όλους ισάξια, χωρίς βέβαια να τα καταφέρνει πάντα…
Είχε όμως καταφέρει να τα ισορροπήσει κάπως. Ετοίμαζε τα παιδιά για το σχολείο, πήγαινε στη δουλειά της, γυρνούσε, φρόντιζε το φαγητό, την καθαριότητα, το διάβασμα των παιδιών, τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες που τα τελευταία χρόνια βοηθά εξίσου και ο άνδρας – όχι όλοι, αλλά μεγάλο ποσοστό.
Τέλος, το βράδυ κουρασμένη και αποκαμωμένη, ξάπλωνε δίπλα του, αποκοιμιόταν και το άλλο πρωί μπορεί να έβλεπε τα συνοφρυωμένα μάτια του που υπονοούσαν «…και πάλι δεν κάναμε σεξ!» Κάπως όμως το ζευγάρι τα είχε βρει και σε αυτό…
Τώρα και κυρίως στο δεύτερο lockdown με την τηλεκπαίδευση, σαν να μην έφταναν όλοι οι προηγούμενοι ρόλοι, έχει γίνει και δασκάλα και ηλεκτρονικός αλλά και …πληροφορικάριος, αν ανήκει στη μερίδα ανθρώπων με τηλεργασία…
Ναι, μιλάμε για μία δύσκολη και εξουθενωτική καθημερινότητα που η μόνη βοήθεια πλέον είναι από τον σύζυγο ή αν ανήκει στις «τυχερές» ίσως υπάρχουν και γιαγιάδες που δίνουν ένα χέρι βοήθειας, όσο και αν πέφτει ο ένας πάνω στον άλλον μέσα στο σπίτι! Και σήμερα αυτή τη γυναίκα την χαρακτηρίζουμε «τυχερή» ενώ πριν την covid 19 και πριν και από την οικονομική κρίση, την χαρακτηρίζαμε άτυχη ή προβληματική που έπρεπε να έχει και τους γονείς ή τα πεθερικά μαζί… Πως αλλάζουν οι καιροί.
Πως λοιπόν μπορούν να γίνουν όλα μαζί; Πως θα είναι η ίδια σε τηλεργασία, ο σύζυγος το ίδιο, τα παιδιά σε τηλεκπαίδευση και παράλληλα να πρέπει να φροντίζει και τα …του σπιτιού; Καταλαβαίνουμε πόσο έχει επιβαρυνθεί η γυναίκα σήμερα με τον κορωνοϊό πάνω από τα κεφάλια μας. Και αν έχει και γονείς που χρειάζεται να φροντίσει, πηγαίνοντάς τους τα ψώνια και τα φάρμακά τους για να μην εκτεθούν οι ίδιοι σε πιθανό κίνδυνο;
Ζούμε πράγματι πρωτόγνωρες καταστάσεις σήμερα, όχι μόνο από την απειλή του ιού. Καταστάσεις που δοκιμάζουν τις αντοχές μας, τα νεύρα μας, την γονεϊκή ποιότητα, την σχέση με τον σύντροφο και τις σχέσεις γενικότερα! Και πριν από το lockdown μπορούσαμε να βγούμε έξω, να βρεθούμε με φίλους – προσεκτικά και με μέτρα προστασίας, μπορούσαμε όμως να ξεδώσουμε κάπως…
Το τελευταίο διάστημα, η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη, καθώς τελειώνουν τα αποθέματα της υπομονής. Δεν είναι τυχαίο που έχουν αυξηθεί τα ψυχολογικά προβλήματα, το άγχος, η κατάθλιψη, έχουμε γίνει ευερέθιστοι, αρπαζόμαστε με το παραμικρό, οι σχέσεις δοκιμάζονται εξίσου σαν να παίζουν το παιχνιδάκι «για να δούμε, εμείς θα αντέξουμε;»
Αυτή είναι όμως η κατάσταση και αυτό θα υπομείνουμε: την σωματική και ψυχική κούραση, το πένθος της απώλειας μιας ζωής όπως την είχαμε μάθει, την καθημερινή απειλή από τον ιό μέχρι να ορθοποδήσουμε και πάλι, μέχρι να αρχίσουμε να βρίσκουμε την κανονικότητα και να πούμε τελικά «εμείς, αντέξαμε!»
Υπομονή μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες και παππούδες… Λίγη οργάνωση, λίγη ψυχραιμία, λίγη βοήθεια που είναι πάντα καλοδεχούμενη και θα τα καταφέρουμε… Αν όμως νιώθετε πως η κατάσταση έχει ξεφύγει αρκετά και βρίσκεστε στα πρόθυρα «νευρικού κλονισμού», η βοήθεια ειδικού θα σας αποφορτίσει και θα δώσει και πάλι την απαραίτητη ενέργεια που τόσο ανάγκη έχετε!
