Ήταν η καθημερινή μας συνήθεια. Ήταν η γνωστή βραχνή φωνή του ραδιοφώνου μας, αντρίκια, αληθινή, και πολλές φορές αδύναμη λόγω του άσθματος που τον ταλαιπωρούσε.
Από τις 8:00 έως τις 8:30 καθημερινά, θα επικοινωνούσε μαζί μου, για να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει, «σε κόντρα επίθεση», πάντα με γνώμονα την ΑΕΛ. Ένας άνθρωπος, ο οποίος άκουγε τα πάντα και ενδιαφερόταν για τον συνάνθρωπό και τον πόνο του καθενός.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν με πήρε τηλέφωνο, για να παρακαλέσει για μία μικρή, παλιά, ότι να ναι τηλεόραση, για έναν γείτονά του, που ήταν μόνος και δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να την αγοράσει. Όταν του είπα ότι εγώ έχω μία και μπορώ να του τη δώσω, νομίζω πως κέρδισε ένα χρόνο ζωής, τόσο πολύ χάρηκε που θα βοήθαγε το φίλο του.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν αυτός πήρε τηλέφωνο για να κάνουμε έρανο, να μαζέψουμε λεφτά, για να πάρουμε το μηχάνημα που χρειαζόταν επειγόντως η μάνα του Παρασκευά, κι ας μην την ήξερε.
Άκουσε απλά, πώς κάποιος είχε ανάγκη. Αυτός ήταν ο τρελαμένος μας, που μας κρατούσε συντροφιά καθημερινά μέσα από τη συχνότητα του pressing. Αυτός ήταν ο τρελαμένος, που νοιαζόταν πάντα για το καλό της ΑΕΛ. Ο τρελαμένος της ΑΕΛ.
Διαφωνήσαμε πάρα πολλές φορές, συμφωνήσαμε άλλες τόσες, πάντα όμως, θα ήταν αυτός που θα έπαιρνε τηλέφωνο και θα’ λέγε, «συγχωρεμένα, ότι είπαμε είπαμε».
Αυτός ήταν ο τρελαμένος.
Σήμερα κιόλας, τον αναφέραμε, όταν κάποιος φίλος ακροατής ρώτησε, «ρε Χρήστο, τι κάνει ο τρελαμένος, έχουμε κανένα νέο;».
Το νέο έμελε να το μάθουμε πριν από λίγο και δεν ήταν καλό. Μάλλον, το κλαμπ του παραδείσου της ΑΕΛ, είχε ανάγκη από νέα μέλη.
Να σαι καλά εκεί πάνω καλέ μου τρελαμένε, να μας προσέχεις και να δώσεις χαιρετισμούς σε όλους στο club του παραδείσου, στον Αποστόλη Πλασταρά, στον Κώστα Μπετχαβέ και σε όλα τα άλλα τα παιδιά.
Ελπίζω εκεί ψηλά, να μας ακούς καθαρά, χωρίς παράσιτα όπως παραπονιόσουν αρκετές φορές «ρε Χρήστο, κάποιος μπαίνει στη συχνότητα και παρεμβάλλει».
Ελπίζω καλέ μου τρελαμένε να ακούς καθαρά και όταν διαφωνείς μαζί μας, κάνε καμιά παρέμβαση, ξέρεις εσύ.
Υ.Γ. Ρε φίλε, τα κεφτεδάκια στον Αλέξη από την Πάτρα, αλλά και σε μένα, τα χρωστάς. Καλή αντάμωση καλέ μου Δημήτρη Ρουκά, εκεί ψηλά, αργότερα όμως, έτσι τρελαμένε;
Υ.Γ. 2: Ήλπιζα την ανάρτηση αυτή να την κάνω μετά από πολλά χρόνια.
Η ανάρτηση του γιου του Κωνσταντίνου:
Δεν άντεξες μπαμπούλη μου…
Έφυγες..
3 μήνες τα έβαλες με το θάνατο , αλλά δεν άντεξες..
Σήμερα «έσβησα» και εγώ μαζί σου..
Κομμάτια με έκανες.. κομμάτια..
Θα προσέχω εγώ την μαμά μας πλέον..
