Πριν από λίγη ώρα έφυγε από τη ζωή ο τραγουδιστής της ελευθερίας, της αγάπης και του έρωτα, ο Αντώνης Καλογιάννης.
Στα 81 χρόνια, αλλά αιώνιος έφηβος.
Έφυγε γεμάτος εκτίμηση και σεβασμό.
Κανένας δεν είπε για αυτόν ποτέ, ούτε μια άσχημη κουβέντα γιατί ήταν αληθινός άντρας με την κυριολεξία της λέξεως και πραγματικά σπάνιος καλλιτέχνης με την κυριολεξία της λέξεως.
Ανιδιοτελής, αλτρουιστής και επαναστάτης, όχι σαν και αυτούς τους επαναστάτες του γλυκού νερού που έκαναν αντίσταση στο Παρίσι, στη Ρώμη, την Σουηδία και τον Καναδά, αλλά από αυτούς που έκαναν αντίσταση στην Καισαριανή, στην γειτονιά που έζησε και δεν έφυγε ποτέ.
Χαθήκαμε τα τελευταία χρόνια, αλλά ποτέ δε θα ξεχάσω αυτή την εικοσαετία, που περάσαμε μαζί με την κουμπάρα μου την Μαρινέλλα, με τον μακαρίτη τον Φάνη Κούρκουλο που πέθανε σε ένα παγκάκι στην Αμαλιάδα, με τον Σαράντη τον Παπαχριστόπουλο, τον Στηβ Κακέτση στα καλά του και την Τάνια Τσανακλίδου, ήταν ίσως τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.
Στην αδυναμία του, την κόρη του την Δέσποινα και σε όλη την οικογένειά του, εύχομαι τα πιο θερμά μου συλλυπητήρια και ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, φεύγουν όλοι οι ωραίοι τύποι, της επιστήμης, του ποδοσφαίρου, της τέχνης και μένουν κάτι σιχαμένα ρεμάλια, αποτυχημένοι παντού, δυστυχισμένοι στην ζωή τους, φθονεροί και ζηλιάρηδες που δηλητηριάζουν την ζωή μας.
Κρίμα που με αυτή την κολοασθένεια δεν μπορούμε να πάμε στην κηδεία του.
