Ακόμα κι αν κανένας παράγοντας ή στέλεχος απ’ τα εναπομείναντα στην σημερινή ΠΑΕ ΑΕΛ, δεν είχε το σθένος ή όπως λέει ο λαός, τα μούτρα να παραστεί το Σάββατο στην κηδεία του Οράσιο Μοράλες, προκειμένου να την εκπροσωπήσει, δεν δικαιολογείται η παντελής απουσία κάθε ένδειξης πένθους από την πλευρά της στην εξέλιξη του τελευταίου τριημέρου…
Ούτε ένα στεφάνι στο τελευταίο αντίο, ούτε μια φανέλα πλην εκείνων των παλαιμάχων και του σωματείου, ούτε ενός λεπτού σιγή στον χθεσινό αγώνα με τον Παναιτωλικό, ούτε μια δήλωση μετά το τέλος του, ούτε μαύρα περιβραχιόνια στα μπράτσα των ποδοσφαιριστών που φορούσαν τις βυσσινί φανέλες, οι οποίες μετά κι απ’ αυτό, δεν μπορούν σε τίποτα να θυμίζουν την ένδοξη και ποτισμένη με αίμα φανέλα της βασίλισσας του κάμπου!!!
Μια ανακοίνωση τεσσάρων γραμμών, από υποχρέωση, το μεσημέρι της Παρασκευής, συνοδευόμενη από μια φωτογραφία του Οράσιο απ’ το evritaniasport (!!!) κι αυτό ήταν όλο…
ΥΒΡΙΣ και παγκόσμια πρωτοτυπία μαζί!!!
Για ποιόν;
Για έναν άνθρωπο θρύλο της ιστορίας της και συνολικά του λαρισινού ποδοσφαίρου…
Για έναν άνθρωπο που και για χάρη της ΑΕΛ δεν γύρισε ποτέ στην πατρίδα του την Αργεντινή, ήταν ενεργά παρών ως ποδοσφαιριστής στην πρώτη άνοδο το ’73, ως βοηθός προπονητή στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το ’88, ως προπονητής στην τελευταία «πέτρινη» σεζόν του ’02-03 και ως στρατευμένος εργάτης της καθημερινά επί μισό αιώνα, παράγοντας γενιές επί γενιές ποδοσφαιριστών.
Αν ο μύθος του λαρισινού ποδοσφαίρου είχε πρόσωπο και όνομα θα είχε του Οράσιο.
Αν η έλλειψη κάθε ίχνους ντροπής ήταν ομάδα, θα λεγόταν ΠΑΕ ΑΕΛ 2020-21 του γνωστού Α.Κ.!!!