Στις 11 Οκτωβρίου 2003 «έφυγε» από κοντά μας ο Γιάννης «Καλαμάρας», σε ηλικία 37 ετών, όταν βρέθηκε νεκρός στο αυτοκίνητο του έξω από το νυχτερινό κέντρο «Φάληρο», παραμένοντας ωστόσο ένα μεγάλο κομμάτι από την ιστορία της ΑΕΛ που δεν θα ξεχαστεί.
Αφιέρωσε ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του στη «βυσσινί» ιδέα. Μεγάλωσε γνωρίζοντας την ΑΕΛ να παίζει σπουδαία μπάλα με τους μεγάλους παίκτες της δεκαετίας του ΄70 και ΄80 Κουκουλίτσιο, Μουσιάρη, Βαλαώρα ,Καραπιάλη και όλους τους υπόλοιπους. Από μικρός είχε αναπτύξει έντονη «βυσσινί» δραστηριότητα κανονίζοντας για τα εισιτήρια, πούλμαν, μετακινήσεις και πολλά άλλα.
Αργότερα ανέλαβε την αρχηγία της εξέδρας του συνδέσμου φιλάθλων ΑΕΛ « Monsters» όταν ο Θανάσης Αφέντης αποτραβήχτηκε και για πολλά χρόνια η γνώριμη φιγούρα του πάνω στο κάγκελο της Θύρας-1 -πολλές φορές ημίγυμνος και τον χειμώνα- έγινε η πιο χαρακτηριστική εικόνα του Αλκαζάρ, η μορφή που θα θυμούνται οι Λαρισαίοι φίλαθλοι πολλών γενεών για πάντα.
Είχε την τύχη και την ικανοποίηση να ζήσει τις μεγάλες ένδοξες στιγμές της κυπελλούχου, πρωταθλήτριας και Ευρωπαίας ΑΕΛ από το βάθρο του συντονιστή της εξέδρας, έχοντας ωστόσο δίπλα του πολλά άτομα που το βοηθούσαν να οργανώνει την κερκίδα (όπως τον «συνοδοιπόρο» του «Ινδιάνο», το Mόρισον, τον Αφέντη και άλλους).
Παρά το γεγονός ωστόσο ότι συντόνιζε την κερκίδα είχε να λέει ότι γκολ δεν είχε χάσει (παρά μόνο … για την τουαλέτα) αφού παρόλο που κοιτούσε τους φιλάθλους είχε πάντα υπόψη τι γινόταν στον αγωνιστικό χώρο.Γύρισε όλα τα γήπεδα της Ελλάδας για την ΑΕΛ τόσες πολλές φορές που είχε μάθει από έξω όλα τα στενά τους μια και τα είχε τρέξει αμέτρητες φορές.
Απαραίτητα αξεσουάρ του ήταν το κράνος (τον «έσωσε» αρκετές φορές από πετροπόλεμο που δεχόταν) και η ντουντούκα, για να οργανώνει τους φίλους της ΑΕΛ.Τα κάγκελα των γηπέδων ήταν αδύνατον να τον συγκρατήσουν (ακόμη και στη Γενεύη και το Νεσατέλ!) μια και έμπαινε στο γήπεδο (μη μπορώντας να αντισταθεί) πέρα από το γεγονός για να οργανώσει την κερκίδα αλλά και για να πανηγυρίσει τα γκολ της ομάδας ή τις επιτυχίες της.
Αργότερα στα χρόνια της παρακμής συνέχισε να είναι κοντά στην ομάδα πικραμένος από τον ξεπεσμό και με την ελπίδα της επιστροφής όπως όλοι οι φίλοι της ΑΕΛ …
Μοναχά Λάρισα- Βυσσινί αρχείο