Ο Χρήστος Κανελλάκης στη συνέντευξη της ζωής του στο gazzetta.gr, αποκαλύπτει πώς ο ΠΑΟΚ πουλήθηκε στον αείμνηστο πατέρα του Νίκο από τον Θωμά Βουλινό για 300 εκατ. δραχμές, αλλά χάλασε λόγω των αντιδράσεων. Η μεγάλη του αγάπη για τον Ιωνικό, τα απανωτά χτυπήματα της ζωής, η νύχτα, ο τζόγος και η αθώωση στην υπόθεση με τα στημένα. Βαρδινογιάννης και Κόκκαλης, Μελισσανίδης και Θωμάς Μητρόπουλος, Λούβαρης και Σαλιαρέλης, Ψωμιάδης, Τσακογιάννης, Κούγιας, Πηλαδάκης, Ντέμης Νικολαΐδης και πολλοί άλλοι πρωταγωνιστές του ποδοσφαιρικού φιλμ του Χρήστου Κανελλάκη γίνονται πρωταγωνιστές και αυτής της συζήτησης με τον πρώην ηγέτη μιας εκ των πιο ιστορικών ομάδων της Ελλάδας.
Είχε να μιλήσει 10 χρόνια. Αυτό το διάστημα, δοκιμάστηκε όσο λίγοι, αποδεικνύοντας ότι είναι αλύγιστος.
Τι θυμάσαι από τον Τσακογιάννη;
«Ότι έχασε λεφτά και χρόνο. Πολλοί νομίζουν ότι έβγαλε λεφτά. Κι ότι ακούστηκε το όνομά του ενώ δεν έπρεπε να ακουστεί. Σέβομαι πάρα πολύ τον Πηλαδάκη, πρώην συνέταιρος μου στο καζίνο στην Ξάνθη».
Πρόσφατα ακούστηκε ότι θέλει να κάνει και Water Park στο χώρο του AEL FC Arena.
«Μακάρι γιατί είναι ένας άνθρωπος που γεννήθηκε την ίδια μέρα με τον πατέρα μου, είναι ένας “Άγιος” του ποδοσφαίρου, πήρε Κύπελλο με την Λάρισα, έφτιαξε γήπεδο και αυτός ο άνθρωπος κυνηγήθηκε από τον κόσμο. Μεγάλο σεβασμό έχω για τον Κωνσταντίνο Τσακίρη, όπως είπα στην οικογένεια Βαρδινογιάννη, στον κύριο Γιάννη Κομπότη γιατί είναι one man show όπως ήταν κι ο πατέρας μας, να παλεύει μόνος του με 1.000 εισιτήρια. Μεγάλο σχολείο ο Πέτρος Θεοδωρίδης αλλά επαγγελματίας παράγοντας με Αγροτικό Αστέρα, Ηρακλή και Σέρρες. Το αγαπούσε το ποδόσφαιρο ο Πέτρος και δαπάνησε πολλά εκατομμύρια. Μπορεί ο κόσμος να μην το ξέρει αλλά στον Ηρακλή έβαλε τη μισή του περιουσία. Μπορεί να αδικώ κάποιον που δεν θυμάμαι. Φυσικά, η Β’ Εθνική δεν είναι Πανεπιστήμιο, είναι Χάρβαρντ. Εκεί μαθαίνεις πολλά περισσότερα, δεν υπάρχουν οι κάμερες όπως στην Α’ Εθνική. Πρέπει να έχεις άντερα, υπομονή και χρήμα για να το πολεμήσεις. Στη Β’ Εθνική κυνηγάς την άνοδο, στην Α’ την παραμονή κι ό,τι καλύτερο μπορείς. Δηλαδή είναι μεγαλύτερη αποτυχία που δεν ανεβήκαμε απ’ ότι πέσαμε».