Όταν ο Μαξ και η Αφρατούλα γίνονται τα «παιδιά» μας,Έχουν γραφτεί πάρα πολλά άρθρα για τη μοναδική σχέση μεταξύ του ανθρώπου και των κατοικίδιων ζώων του. Επίσης υπάρχουν πάρα πολλά ερευνητικά δεδομένα που καταδεικνύουν τη σημαντικότητα αυτής της σχέσης για την υγεία του ανθρώπου.
“Τα κατοικίδια ζώα καταφέρνουν να μειώσουν την αρτηριακή σας πίεση, τα επίπεδα χοληστερόλης και γλυκεριδίων, τα συναισθήματα μοναξιάς. Επίσης, αυξάνουν τις ευκαιρίες για σωματική άσκηση, για υπαίθριες δραστηριότητες, για κοινωνικοποίηση” σύμφωνα με το Κέντρο Ασθενειών των Ηνωμένων Πολιτειών, Επίσης έχει βρεθεί αλληλεπίδραση και συγχρονισμός καρδιακών παλμών ανθρώπου και σκύλου.
Όταν η αγάπη μας για τα ζώα γίνεται υπερβολική.
Γυρίζετε στο σπίτι και πιάνετε τον εαυτό σας να μιλάει στο σκύλο ή στη γάτα σας και νιώθετε να σας καταλαβαίνει και μάλιστα με τον δικό του τρόπο να σας απαντά; Έχετε την ανάγκη να κοιμάστε αγκαλιά με το αγαπημένο σας τετράποδο και νιώθετε ότι το παραμελείτε αν το αφήσετε να κοιμηθεί στο πάτωμα ή έξω στο σπιτάκι του (εξάλλου εσάς δεν σας άρεσε καθόλου να κοιμάστε έξω στο κρύο και το αγιάζι). Τέλος, αν νιώθετε να αγωνιάτε για τα συναισθήματα του σκύλου ή της γάτας σας πιο πολύ από ότι του φίλου/ης σας τότε μάλλον έχετε ένα υπερβολικό δέσιμο μαζί τους.
Γιατί όμως δενόμαστε τόσο με τα κατοικίδια μας;
Η απάντηση είναι απλή. Είναι η ανάγκη μας για ανιδιοτελή αγάπη, ασφάλεια και επιβίωση. Η διαδικασία της πρόσδεσης (attachment) υπάρχει σε όλες μας τις σχέσεις με τους ανθρώπους, όμως συχνά εμφανίζεται και στις σχέσεις που δημιουργούμε με τα αγαπημένα μας ζώα. Ενώ, λοιπόν, όλοι οι φιλόζωοι αγαπούν τους τετράποδους φίλους τους κάποιοι δένονται υπερβολικά μαζί τους. Προβάλλουν τις δικές τους ανάγκες στα ζώα και δημιουργούν σχέσεις εξάρτησης.
Αν πιάνετε τον εαυτό σας να σκέφτεται το σκύλο ή τη γάτα σας σαν το παιδί σας και του/της φέρεστε ανάλογα, αναλογιστείτε μήπως μέσα από αυτή τη σχέση προσπαθείτε να καλύψετε κάποια δικά σας συναισθηματικά κενά.
Μπορεί το υπερβολικό συναισθητικό δέσιμο να έχει επιπτώσεις;
Σαφώς και μπορεί να έχει τόσο για σάς όσο και για το κατοικίδιο σας. Έτσι αν δεν μπορείτε να διαχωρίσετε τον εαυτό σας από το σκύλο ή τη γάτα, όταν τρώτε θα νιώθετε πολλές ενοχές που δεν τρώει και εκείνο αυτό το νόστιμο γεύμα και ίσως αυτό οδηγήσει σε κακές διατροφικές συνήθειες. Μπορεί να περιορίσετε τις κοινωνικές σας εξόδους γιατί το μικρό σας ζωντανό είναι στο σπίτι μόνο του, ή ίσως αναβάλλετε να το στειρώσετε γιατί αυτό είναι απάνθρωπο.
Αλλάζει αυτή η σχέση;
Η σχέση αυτή αλλάζει και βελτιώνεται αν εμείς αποφασίσουμε να την αλλάξουμε. Δεν είναι λίγες οι φορές που άνθρωποι που ξεκινούν να κάνουν μια δουλειά με τον εαυτό τους μετά από λίγο καιρό συνειδητοποιούν το ρόλο που ζητούν από τα ζώα να παίξουν στη ζωή τους -να αισθανθούν ασφαλείς, να μην φοβούνται ένα πιθανό χωρισμό, να δώσουν όση αγάπη και νοιάξιμο που ίσως δεν πήραν οι ίδιοι, και έτσι μπορεί τελικά να παραμελούν τις ανάγκες του σκύλου ή της γάτας τους, αλλά κυρίως να αποφεύγουν για καιρό να αντιμετωπίσουν τις δικές τους διαπροσωπικές δυσκολίες.
Αγάπη λοιπόν, αλλά με μέτρο και ανάλογη στο ζωικό βασίλειο που ανήκει το ζωντανό.
ΥΓ. Πρέπει τώρα να τελειώσω το άρθρο για να πάω την τριχωτή μου αγάπη βόλτα πριν μου μουτρώσει.
Έρα Μουλάκη
Ψυχολόγος – Ψυχοθεραπεύτρια
