Μία πολύ ωραία βραδιά ζήσαμε χτες στο φιλόξενο σπίτι της Βίκυς Δεληαργύρη, στο Μεταξοχώρι. Η Βίκυ κάλεσε συγχωριανούς και φίλους και εγώ τους διάβασα το κείμενο του θεατρικού μονολόγου, που έχω γράψει, με τίτλο «Το Βεραμάν Φόρεμα».
Ήταν η πρώτη φορά που αυτό το κείμενο παρουσιάστηκε σε κοινό, έστω και με τη μορφή της ανάγνωσης. Βέβαια, είχε προηγηθεί μία άλλη ανάγνωση πριν από λίγες μέρες, στην ωραία αυλή του σπιτιού του ζεύγους Γιάννη και Γιάννας Φασούλα στην Αγιά. Σε εκείνη, όμως, τη βραδιά ήταν μόνο οι πολύ στενοί μου παιδικοί φίλοι, ο Γιάννης, η Γιάννα και τα παιδιά τους και ο Δημήτρης και η Έλσα Σαμσαρέλου και η κόρη τους, Κατερίνα. Εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρένθεση και να πω ότι για εμένα οι μοναδικοί φίλοι είναι αυτοί των παιδικών και νεανικών μου χρόνων στη Λάρισα. Αυτούς αγαπώ και εμπιστεύομαι ακόμη.
Οι εντυπώσεις από αυτές τις πρώτες αναγνώσεις είναι πολύ ενθαρρυντικές για εμένα. Όλοι μου είπαν ότι παρακολούθησαν την ανάγνωση με μεγάλο ενδιαφέρον και ότι συγκινήθηκαν πολύ με το κείμενο. Το βρήκαν εξαιρετικά επίκαιρο. Η ιστορία του είναι η ιστορία δύο ηλικιωμένων ανθρώπων, που συναντιούνται σε έναν οίκο ευγηρίας την περίοδο της πρώτης υγειονομικής κρίσης του κορωνοϊού.
Αυτά τα εξαιρετικά θετικά σχόλια των πρώτων ακροατών μου ενίσχυσαν την απόφασή μου να παρουσιάσω αυτόν τον θεατρικό μονόλογο στο θέατρό μου, το «Μεταξουργείο», αλλά και στη Λάρισα και αλλού, μόλις οι συνθήκες το επιτρέψουν.
Χτες το βράδυ, όμως, στο όμορφο σπίτι της Βίκυς στο Μεταξοχώρι γεννήθηκε και μία άλλη ιδέα. Όλοι οι παρευρισκόμενοι συμφώνησαν να συνεχίσουν αυτές τις συναντήσεις διαβάζοντας λογοτεχνικά κείμενα που αγαπούν και κείμενα που έχουν γράψει οι ίδιοι. Μακάρι να γίνει αυτό, γιατί η πνευματική επαφή των ανθρώπων είναι παρηγοριά και δύναμη στη δύσκολη εποχή που βιώνουμε όλοι.
Άννα Βαγενά